Το μήνυμα των εκλογών

Δυστυχώς το μήνυμα των εκλογών δεν το έλαβε κανένας. Το μήνυμα των εκλογών είναι σαφές και συγκεκριμένο και αυτό έχει να κάνει με την αναζήτησιν της ιστορικής αληθείας.

Και ποια είναι αυτή η ιστορική αλήθεια;

Ότι ένα έθνος αυτοκρατορικό μέχρι πριν από 90 χρόνια, έχει συρρικνωθεί μέσα σε μια μικρή γεωγραφικώς επιφάνεια, αυτήν που σήμερα ονομάζουμε Ελλάδα, και έχει κυριευθεί από ηλίθια και ανθελληνικά πάθη και ιδεολογήματα.
ΝΑΙ  αυτοκρατορικό, διότι μπορεί την εξουσία να την είχε ο σουλτάνος  στις αρχές του 20ου αιώνα όμως την πραγματική εξουσία την είχαν οι Έλληνες. Μίαν αυτοκρατορίαν εν αναμονῄ επανακάμψεως.
Μην μας γελάει η ύπαρξις της Υψηλής Πύλης του Σουλτάνου. Η οικονομία της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου αλλά και του Ευξείνου Πόντου στις αρχές του αιώνος ήταν Ελληνική και όχι Οθωμανική. Αυτή λοιπόν η αυτοκρατορία γκρεμίστηκε με συγκεκριμένη μεθοδολογία.

Σε αυτές τις εκλογές δεν συγκρούστηκαν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυτή. Εδώ συγκρούστηκε δια των εκλογών η παγκόσμιος οικονομική ιστορία. Δεν είναι τυχαία η Ελλάς, ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν πρόκειται να γίνει. Είναι ο ομφαλός της γης. 

Στην κάλπη συγκρούστηκε το αγαπημένο και χαϊδεμένο παιδί της Ελληνικής μεταπολιτεύσεως, ο δήθεν ηρωικός και δήθεν πατριωτικός κομμουνισμός και τα ψευδοπροοδευτικά του παράγωγα, με την αποκρυφθείσα ιστορική αληθείαν. Ότι δηλαδή ο κομμουνισμός (άλλως σοσιαλιστικός διεθνισμός ή κοινωνισμός ή άλλως επικαλυπτόμενος) ουδέποτε ήταν φιλελληνικός αλλά είναι ένα εκ των βασικών εργαλείων του μεγάλου κεφαλαίου για την καταστροφή της Ελληνικής Οικονομικής Αυτοκρατορίας.

Από την κάλπη όμως προέκυψε ένα ακόμη εργαλείο της Ελληνικής καταστροφής. Ο οργανωμένος αντικομουνισμός άλλως εθνικοσοσιαλισμός ή αλλιώς Ναζισμός. Ποτέ να μην ξεχνάμε ότι η πρώτη εφαρμογή του ναζισμού δεν έγινε στην Γερμανία αλλά σε αυτό το κατασκευασμένο πράγμα που σήμερα καλούμε Τουρκία. Ο Γαζή Μουσταφά Κεμάλ πασά ήταν ο πρώτος ναζιστής, δασκαλεμένος από τους Γερμανούς (;) ανθέλληνες του Λίμαν Φον Σάντερς.

Ποτέ μην ξεχνάμε ότι οι δήθεν δηλωμένοι αντιναζιστές είναι θερμοί υποστηρικτές του ναζιστικού Κεμαλισμού. 

Το μήνυμα δηλαδή των εκλογών είναι ότι πατήθηκαν πάλι τα γνωστά κουμπάκια.

Το μήνυμα των εκλογών προέρχεται από την επί δεκαετίες απόκρυψη της ιστορικής αληθείας από τον Ελληνικό λαό, στο βωμό της εθνικής συμφιλιώσεως την οποία ξεκίνησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με την νομιμοποίησι του Κ.Κ.Ε. και συνέχισε ο Ανδρέας Παπανδρέου με το χάιδεμα των κομμουνιστών και την απόδοσιν συντάξεων εθνικής αντιστάσεως σε όσους φόρεσαν το σήμα του ΔΣΕ, καταστρέφοντας παραλλήλως τα αρχεία ενοχοποιήσεως συγκεκριμένων προσώπων και ιδεολογιών.
Ουσιαστικώς όμως τότε ο Α. Παπανδρέου υπέγραψε την διαιώνιση της αντιπαλότητος και επένδυσε πολιτικά σε αυτήν, κάτι που αργά η γρήγορα θα έφερνε την οργή. Και η οργή έσκασε στις ημέρες μας με την είσοδο στην βουλή της Χρυσής Αυγής.

Το βασικότερο πρόβλημα των ημερών μας ξεκινάει από την παιδεία και την άρνησι του συστήματος στην διεύρυνσιν της κριτικής ικανότητος των ελληνοπαίδων. Έχουμε μάθει να δεχόμαστε αμάσητες ‘πνευματικές’ τροφές χωρίς να είμαστε αρκούντως ευφυείς να αναλύουμε την πληροφορία.

Οι Έλληνες έχουν εκπαιδευτεί για να γίνουν έθνος ηλιθίων, αρνουμένων να διερευνήσουν την αλήθεια και αποδεχομένων της ανιστορίτου πραγματικότητος ότι δήθεν η Ελλάς είναι ψωροκώσταινα.

Το μήνυμα των εκλογών δεν είναι μόνον εκλογικό, είναι ΚΑΙ ιστορικό

Μας έχουν λ.χ. πει ότι η στήριξις των μπολσεβίκων στον Κεμάλ κατά την Μικρασιατική εκστρατεία ήταν δήθεν αντίποινο για την αποστολή των Ελληνικών στρατευμάτων στην Ουκρανία επί Ελευθερίου Βενιζέλου, και εμείς τρώμε το παραμύθι σαν χαλβάδες. Ότι δηλαδή κοτζάμ μποσλεβικικό κράτος το οποίο μόλις το το 1920, δηλαδή πάνω που το σοβιετικό καθεστώς προσπαθούσε να σταθεροποιηθεί και που είχε ακόμη πολλούς εσωτερικούς εχθρούς, έστειλε βοήθεια στον Κεμάλ για να καψωνάρει τους Έλληνες που έστειλαν μια μικρή βοήθεια στις συμμαχικές δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ, για να σώσουν από τον κομμουνισμό έναν λαό που αποδεδειγμένα δεν ήθελε να γίνει κομμουνιστικός. Διότι ο Ουκρανικός λαός ΟΥΔΕΠΟΤΕ θέλησε να ενταχθεί στον κομμουνιστικό σύμπλεγμα (μπλοκ).
Και πού παρακαλώ έστειλαν στρατεύματα οι μπολσεβίκοι; Στην Αθήνα;
ΌΧΙ. Στρατεύματα έστειλε στον ουδέτερο Πόντο.

Από μικρός δεν μπορούσαν να καταλάβω το γιατί ο Βενιζέλος ουσιαστικώς ποτέ δεν βοήθησε τον Πόντο και γιατί οι περισσότεροι πόντιοι ήταν Βενιζελικοί. Αυτό ομολογώ ότι δεν μπορούσαν να το χωνέψω. Σήμερον λοιπόν υποψιάζομαι ότι ο Βενιζέλος γνώριζε τι είναι ο κομμουνισμός και προσπάθησε να κρατήσει τον Πόντο ουδέτερο, ίσως για να τον προστατέψει. Επομένως ο Βενιζέλος όχι μόνον καλώς έστειλε την αποστολή στην Ουκρανία αλλά έπρεπε να στείλει ακόμη περισσότερα στρατεύματα.

Μας είπαν ότι οι μπολσεβίκοι εκδικήθηκαν τους Έλληνες βοηθώντας τον Κεμάλ στον Πόντο. Μα υποτίθεται -κατά τους διεθνιστάς – ότι δεν υπάρχει ελληνικό έθνος. Εάν ήταν έτσι, τι δουλειά είχε μια εκδίκηση κατά των Ελλήνων στον Πόντο; Τους Έλληνες εκδικήθηκαν ή τους Ποντίους (ένα άλλο έθνος κατά τους διεθνιστάς) οι οποίοι ήταν ουδέτεροι στην Μικρασιατική εκστρατεία και δεν είχαν καμία συμμετοχή στην αποστολή της Ουκρανίας;
Ο Πόντος δεν έστειλε αποστολή στην Ουκρανία.

Κοινώς, για να τα πούμε τα πράγματα έξω από τα δόντια, μας λένε  μ α λ α κ ί ε ς.
Η εξόντωσις των Ελλήνων του Πόντου ήταν στόχος και μάλιστα τριπλός. Στόχος του Κεμάλ μέσα στα πλαίσια της εθνοκαθάρσεως, στόχος των Εβραίων της καταρρεούσης Οθωμανικής αυτοκρατορίας αφού οι Έλληνες ήλεγχαν το εμπόριο και στόχος των μπολσεβίκων για να μην υπάρχει εμπορική και εθνική δύναμις στην περιοχή. Όλα τα άλλα περί αποστολής στην Ουκρανία είναι τρίχες κατσαρές και προπαγανδιστικές βλακείες. Ακόμη και εάν η κυβέρνησις του Ελευθερίου Βενιζέλου δεν έστελνε βοήθεια στους Ουκρανούς, πάλι οι μπολσεβίκοι τα ίδια θα έκαναν.

Αρκεί να δούμε την γεωγραφική θέση της Ουκρανίας η οποία βρίσκεται στα βόρεια παράλια του Ευξείνου Πόντου. Ουσιαστικά δηλαδή οι μπολσεβίκοι δεν ήθελαν να αφήσουν τον Εύξεινο Πόντο σε καμία μεγάλη οικονομική δύναμη όπως ήταν ο Ελληνικός κόσμος. Γιατί εάν άφηναν τον Πόντο στο εμπορικό δαιμόνιο των ποντίων, θα κινδύνευε αυτός να κατακτήσει εμπορικά τα παράλια της Ουκρανίας και να σπάσει την εμπορική απομόνωση που ήθελαν να επιβάλουν οι μπολσεβίκοι στην περιοχή.
Αντίστοιχος αφελληνισμός του πρώην σοβιετικού Πόντου έγινε και στις ημέρες μας.

Τι σχέση έχουν αυτά με τις εκλογές;

Η αλήθεια έχει ένα κουσούρι. Δεν κρύβεται. Ακόμη και μετά από μια μακροχρόνια υποβολή σε ένα προπαγανδιστικό σύστημα, όπως το νεοελληνικό, η αλήθεια είναι μια φαγούρα που σε τρώει και σε ωθεί να την ανακαλύψεις. Και το μεταπολιτευτικό Ελληνικό κράτος είναι σταλινοκεντρικό το οποίο απαγορεύει την σκέψη, την δημιουργία, την ανάπτυξη και επιβάλει το ψεύδος και την οσφιοκαμψία

Και τι έχει κάνει το Ελληνικό παρακράτος για να αποτρέψει την αναζήτηση της αληθείας; Έχει επιτρέψει μέσα στο Ελληνικό κοσμικό κράτος να λειτουργούν παρακρατικές οργανώσεις σταλινικού τύπου. Έχει δηλαδή φοβηθεί να ξεσκεπάσει την αλήθεια και νόμιζε τόσα χρόνια ότι θα μπορούσε το πρόβλημα να το έχει σκεπασμένο κάτω από ένα χαλί.

Αυτά όμως τα ψεύδη τροφοδότησαν και το αντικομμουνιστικό πρακράτος. Είναι αλήθεια η πρώτη φορά στην ιστορία μας που οργανώνεται και κομμουνισμός και αντικομμουνισμός στην Ελλάδα;
Πῶς μας κυβέρνησαν οι Γερμανοί στα χρόνια της κατοχής; Απελευθέρωσαν τους ηγέτες του ΚΚΕ στην Ελλάδα (τους επέτρεψαν δηλαδή να οργανωθούν) και στην συνέχεια οργάνωσαν τα τάγματα ασφαλείας, για να κυνηγήσουν αυτούς που οι ίδιοι οι Γερμανοί απελευθέρωσαν. Επένδυσαν δηλαδή στον κοινωνικό αυτοματισμό, επένδυσαν στα μίση και τα ανθρώπινα ένστικτα προκειμένου να γίνει το πατιρντί.

Τόσο ο κομμουνισμός όσο και ο ναζισμός είναι συστήματα μη Ελληνικά. Για την ακρίβεια είναι Ελληνοκτόνα. Με αυτό το δίπολο χάσαμε (προσωρινῶς) την Μικρά Ασία, με αυτό το δίπολο έγινε ο εμφύλιος πόλεμος και αυτό το δίπολο ξαναβλέπουμε στις ημέρες μας. Εγώ ομολογώ ότι ψήφισα Χ.Α. στις εκλογές αλλά αυτό δεν μου απαγορεύει να σκέφτομαι πολύ σοβαρά την πραγματικότητα.

Εμφύλιος πόλεμος
Οι Γερμανοί (αλλά και οι Άγγλοι, μην τους ξεχνάμε αυτούς, Γερμανοί είναι και οι Άγγλοι) αφού έστησαν το παιχνίδι του μίσους, δεν είχαν παρά να περιμένουν.
Έριξαν την μαγιά μέσα το γάλα και περίμεναν αυτό να γίνει γιαούρτι.
Και το γιαούρτι έγινε. Οργανωμένες μικρές αρχικά ομάδες κομμουνιστών άρχισαν να σπέρνουν το μίσος και την καχυποψία στον φοβισμένο και πεινασμένο Ελληνικό λαό και οι πρώτοι ταγματασφαλίτες εστάλησαν για να κυνηγήσουν τους κομμουνιστές που οι ίδιοι οι Γερμανοί απελευθέρωσαν.

Ποια ήταν η σύνθεσις του πληθυσμού κατά την κατοχή;
• Οι Έλληνες της παλαιάς Ελλάδος ήταν όλοι διχασμένοι σε Βενιζελικούς και Βασιλικούς. Και όταν μιλάμε για διχασμό δεν αναφερόμαστε σε διχασμό ιδεολογικό. Χάθηκαν ζωές άρα υπήρχε μίσος. Εάν σε αυτό συνυπολογίσουμε την Μικρασιατική καταστροφή και την δίκη των εξ, τότε μιλάμε για ένα εκρηκτικό μείγμα, ικανό να καταστρέψει τα πάντα από μόνο του.
• Πρόσφυγες από Πόντο και Μικρά Ασία εκ των οποίων άλλοι ενσωματώθηκαν στον παλαιοελλαδικό εθνικό διχασμό και άλλοι υπήρξαν φορείς ενός νέου διχασμού προερχομένου από τον ανατολικό Ελληνισμό. Θύματα της κομμουνιστικής προπαγάνδας αλλά και αντικομμουνιστές λόγω της απώλειας της πατρίδας των.

Αυτά όμως τα γνώριζαν οι Γερμανοί όπως τα γνωρίζουν και σήμερα. Γνωρίζουν ότι είμαστε ένα έθνος διχασμένο και πληγωμένο σε ένα κράτος γεμάτο από Αλβανούς (μην τους υποτιμάμε, περιμένουν πως και πως να επαναλάβουν το σενάριο του Κοσσόβου) και Ισλαμιστές. Και οι ανθελληνικές δυνάμεις ΕΠΕΝΔΥΟΥΝ στο μπάχαλο, όχι απλώς καρτερικά αλλά μας οδηγούν στο χάος με σχέδιο.

Το μήνυμα λοιπόν των εκλογών είναι ότι είμαστε έτοιμοι να πέσουμε στην παγίδα. Είμαστε έτοιμοι να συρρικνωθούμε για άλλη μία φορά στην πολύπαθη αλλά και ένδοξη ιστορία μας. Ιστορία που όμοια της δεν έχει αθροιστικά όλη η υπόλοιπη ανθρωπότητα και ούτε πρόκειται ποτέ να αποκτήσει. Εμείς είμαστε ο ομφαλός της γης, είτε αρέσει στους ψευδοπροοδευτικούς είτε δεν τους αρέσει.

ΌΜΩΣ, δεν πρέπει πλέον να αντιδρούμε με αυτοματισμούς. Οι εκλογές μας έδωσαν το μήνυμα ότι για ακόμη μια φορά πέφτουμε στην παγίδα των αυτοματισμών. ΟΧΙ, δεν χρειάζεται να ψηφίζουμε αυτό το οποίο μας έχουν υποδείξει ως αντίδοτο σε αυτό που μας δηλητηριάζει. Αυτό που χρειάζεται είναι μυαλό.

Το μήνυμα των εκλογών δεν είναι: βρείτε τα μεταξύ σας. ΌΧΙ.

Το μήνυμα των εκλογών είναι: Η Ελλάς πρέπει να ανακαλύψει έναν νέο δρόμο, έξω από τους προβλεπομένους αυτοματισμούς. Το μήνυμα των εκλογών είναι ΚΑΙ εθνική υπερηφάνεια ΚΑΙ πατριωτισμός ΚΑΙ κοινωνική δικαιοσύνη ΚΑΙ οικονομικός φιλελευθερισμός ΚΑΙ αυτονομία ΚΑΙ…

Το μήνυμα των εκλογών είναι η απηγορευμένη λέξις με τρία γράμματα.

Όμως υπάρχει και ένα άλλο μήνυμα. Να τελειώνουμε επιτέλους με τα στερεότυπα.
Η Ελλάς πρέπει να γίνει Ιμπεριαλιστική δύναμις. Όχι στατρωτικώς αλλά οικονομικώς.
Όπως δεν γίνεται να επανακρατικοποιήσουμε τα πάντα, έτσι ΚΑΙ δεν μπορούμε να ξεπουλήσουμε τα πάντα.
Και πως θα σώσουμε λ.χ. τον ΟΣΕ; Ξεπουλώντας τον;
Να κοροϊδευτούμε ότι ο ΟΣΕ, ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης γης στην Ελλάδα μετά την ΔΕΗ είναι ζημιογόνος;
ΌΧΙ. Αγοράζοντας ίσως ΚΑΙ τα τρένα των Σκοπίων.
Θα τους αγοράσουμε για να μην μας αγοράσουν.
Το όπλο της Ελλάδος σήμερα είναι ότι είμαστε αυτό που πάντα ήμασταν. Το πανευρωπαϊκό διαμετακομιστικό κέντρο. Είμαστε αυτοί που ενώνουμε την παραγωγική Κίνα με την καταναλωτική Ευρώπη. Δεν γίνεται να παραδώσουμε στους Κινέζους και την παραγωγή (που έχουν) και τις μεταφορές (που δεν έχουν).
Μα είναι δυνατόν να είμαστε τόσο βλάκες;
Το υπερχιλιετές Βυζάντιο ήλεγχε τον δρόμο του μεταξιού και εμείς θέλουμε να τον ξεπουλήσουμε;
Ας κατασκευάζουν οι Κινέζοι μπρελοκάκια και ας τα πουλάμε ΕΜΕΙΣ. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε ΚΑΙ την παραγωγή ΚΑΙ την διανομή ΚΑΙ την πώληση.
Εκείνοι την παραγωγή ΕΜΕΙΣ την υπεραξία.
Το μήνυμα των εκλογών είναι ότι η εσωστρέφεια σκοτώνει. Δεν πρέπει να γεμίσουν τα Ελληνικά λιμάνια (και τα Ιταλικά και τα Γαλλικά) από Κινέζους εργάτες αλλά τα Κινέζικα από Έλληνες και Ιταλούς και Γάλλους.
Δεν γίνεται ένας ιστορικά εμπορικός λαός να κινδυνεύει να γίνει Αλβανία του ΣΥΡΙΖΑ.

Το μήνυμα των εκλογών ήταν σάλπισμα για οικονομική επίθεση σε όλα τα μέτωπα.

Πρέπει να τελειώνουμε με την δαιμονοποίησιν του επεκτατισμού. Ο επεκτατισμός είναι φυσικό φαινόμενο.
Το μήνυμα των εκλογών είναι ότι όσο συρρικνωνόμαστε τόσο θα τρώμε τις σάρκες μας και τα τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.
Δεν είναι δυνατόν λ.χ. να δίνουμε στους Κινέζους τα Ελληνικά αλλά και τα Ευρωπαϊκά λιμάνια. Η λύση είναι να αγοράσουν οι Ελληνικές και Μεσογειακές χώρες τα λιμάνια της Κίνας. Το αντίστροφο δηλαδή από αυτό που γίνεται. 
Όχι συρρίκνωση αλλά επέκταση. 

Το μήνυμα των εκλογών είναι όχι στον κρατισμό όχι όμως ΚΑΙ στον νεοφιλελευθερισμό.
Το μήνυμα των εκλογών ήταν γραμμένο στον Ιερόν (και όχι απλώς αρχαίον) Ναόν των Δελφών.
ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ
ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ. 

Οικονομική επίθεσις χρειάζεται και όχι οικονομική κλάψα.
Αυτό είναι το μήνυμα των εκλογών και πρέπει να το καταλάβουμε για να οργανώσουμε την επίθεση μας ΚΑΙ με κοινωνική δικαιοσύνη ΚΑΙ με εθνικό κράτος ΚΑΙ με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά ΚΑΙ με διαφύλαξιν της ιστορικής μας συνεχείας.
Και επίσης το μήνυμα των εκλογών είναι: Κόψτε την μονοδιάστατη μπουρδολογία. Η Ελλάς ανήκει στους Έλληνες αλλά η Ελλάς ανήκει ΚΑΙ στην δύση ΚΑΙ στην ανατολή ΚΑΙ στον βορά ΚΑΙ στον νότο, αφού είναι ο Ομφαλός της Γης. 

Το μήνυμα επίσης των εκλογών είναι ότι η κατάθλιψις είναι μεταδοτική και πρέπει να απαλλαγούμε από τους μανιοκαταθλιπτικούς πολιτικούς και δημοσιογράφους που διοχετεύουν θλίψη στους Έλληνες.

Το μήνυμα των εκλογών είναι ΒΑΛΤΕ ΜΥΑΛΟ.
Να τελειώνουμε επιτέλους με τις ολοκληρωτικές βλακείες αλλά και την διεθνιστική ιδεοληψία. Να κλείσουμε τον Χίτλερ αλλά ΚΑΙ τον Στάλιν ΚΑΙ τον Κεμάλ ΚΑΙ τον Κίσινγκερ ΚΑΙ τον Τσαουσέσκου μια και για πάντα στο μπουντρούμι. Να δούμε τον εαυτό μας που έχουμε καταντήσει φοβικοί από την υπερβολική δόση ΠΑΣΟΚισμού ΚΑΙ να ξεχυθούμε για να κατακτήσουμε ξανά την ιστορία διότι όποτε κλειστήκαμε στο καβούκι μας, μικρύναμε.

Καλόν Τρυγομηνά

Μπήκαμε λοιπόν στον 8ον μήναν του έτους. Καλόν μήναν σε όλους τους – δυστυχώς λίγους, ευτυχώς καλούς – αναγνώστες του ιστολογίου.

ΩΠ ! ! !     μα τι λέω;

Όγδοος μήν;

Μα ο Οκτώβριος είναι ο δέκατος μήν του έτους. Ή μήπως όχι;

Ο Οκτώβριος παράγεται απ’ τη λατινικήν October, που σημαίνει όγδοος. Αρχικά ήταν ο όγδοος μήν στο ρωμαϊκόν ημερολόγιον και μετά την καθιέρωσι  του Ιανουαρίου ως πρώτου, έγινε δέκατος.

Ηταν ο τέταρτος μήνας του αττικού έτους. Ονομάστηκε Πυανεψιών από τα ιερά Πυανέψια ή Πυανόψια, εορτή προς τιμήν του Απόλλωνος.

Σήμερον όμως που ομιλούμε, δεν υπάρχει ρωμαϊκόν ημερολόγιον και δυστυχώς ή ευτυχώς δεν εορτάζονται τα ιερά Πυανέψια, επομένως ο μήν ούτε ως Οκτώβριος έχει υπόστασιν ούτε και ως Πυανεψιών.

Απεναντίας από την αρχαιότηταν έως σήμερον και έως την συντέλειαν του κόσμου (εάν αυτή υπάρξει, που δεν θα υπάρξει διότι ο κόσμος δεν μπορεί να καταστραφεί… μπλα μπλα…μην αρχίσω γιατί … θα βραδιάσουμε) ο δεύτερος μήν του φθινοπώρου είναι ταυτισμένος με την συγκομιδήν των βοτρυδίων, αυτό που ονομάζουμε τρύγο.

Επομένως για εμάς τους Έλληνες δεν έχει σημασίαν εάν ο μήν είναι ο 1ος ή ο 21ος ή ο χιλιοστός, σημασία έχει ότι είναι ο μήν του τρύγου ή όπως σώζεται ακόμη (και όχι για πολύ ακόμη δυστυχώς) στην Ποντιακήν γλώσσα, ο Τρυγομηνάς. Είναι εξάλλου γνωστόν τοις πάσι ότι οι Έλληνες με το κρασί και το σταφύλι έχουμε σχέσιν χιλιετιών. Κατά την προσωπική μου άποψιν έχει μεγαλύτερη χρηστικότητα το να γνωρίζουμε του μήνες για ότι αυτοί αντιπροσωπεύουν και όχι για την ταξινόμησιν  τους. Είναι προτιμότερο ένα παιδάκι να γνωρίζει ότι μετά τον Σταυρήτε (Σεπτέμβριος, επτά-seven) είναι ο Τρυγομηνάς (δηλαδή μας δίνει η φύσις τα σταφύλια) παρά απλώς να μετράει μήνες.

Ας κλείσω με ένα ποντιακό στιχάκι:

«Ο Τρυγομηνάς εν ζεγκίνς*

φερ΄κρύα νερά και πίνς»

Καλόν μήναν, καλόν Τρυγομηνά σε όλους. 

________________________________

* ζεγκίνης: πλούσιος (τουρ: zengin)

Στο διαδίκτυον κυκλοφορεί το ίδιον στιχάκι για τον αεργίτε  (Νοέμβριον: ένατον μήναν (άλλο άτοπον και αυτό) ) αλλά κοντά στον νούν και η γνώσις, το στιχάκι αφορά τον Τρυγομηνάν και όχι τον Αεργίτη (ιων. εκφορά: Αεργίτες, α στερητικό +  έργον)

Γομάρι και λεξικό

Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί τις τελευταίες ημέρες με αφορμή την ομιλία του κ. Ροντούλη στο κοινοβούλιο, στην οποία ο ομιλητής παρομοίασε τους πασόκους  με γομάρια.Έβγαλαν λοιπόν όλοι τα λεξικά τους και άρχισαν να ψάχνουν τι εστί γομάρι. Υποζύγιο λέει ο ένας, γάιδαρος λέει ο άλλος και πάει λέγοντας.

Στην ποντιακή γλώσσα γομάρι δεν είναι κάποιο ζώο, είναι το φορτίο. Λέμε λ.χ. εφορτώθα το γομάρ κ΄εδέβα (φορτώθηκα το γομάρι και πήρα τον δρόμο, ξεκίνησα). Το γομάρι μπορεί να φορτωθεί σε άνθρωπο, σε γάιδαρο, σε μουλάρι κλπ.

Όμως με αφορμή την συγκυρία, μια σκέψις πέρασε από το μυαλό μου. Και η σκέψις αυτή είναι η εξής:

Γιατί να  προσπαθούμε οι πόντιοι να σώσουμε την γλώσσα μας, όπως και οι σαρακατσάνοι, όπως και οι Κρήτες κ.α. ο καθένας ξεχωριστά, αναζητούμε λέξεις, και προσπαθούμε να συντάξουμε λεξικά; Είναι δηλαδή ξένη γλώσσα η ποντιακή ή τα κρητικά ή τα σαρακατσάνικα;

Από την άλλη με ποια δικαιοδοσία αποφασίζει ένα ίδρυμα ή ινστιτούτο (βαρβαρική λέξις) ή ένας καθηγητής το ποια είναι η νεοελληνική γλώσσα και ποιες λέξεις θα γράφονται στα Ελληνικά λεξικά;

Και στην τελική ποία είναι η δημοτική νεοελληνική γλώσσα; Οι πόντιοι δεν ανήκουν στον δήμο; Οι σαρακατσάνοι ή οι κρητικοί ή οι υπόλοιποι Έλληνες δεν ανήκουν στον δήμο των Ελλήνων;

Επομένως ακόμη και στον ορισμό «δημοτική γλώσσα» σφάλουμε. Δεν υπάρχει δημοτική γλώσσα, υπάρχει κυρίαρχη και επιβεβλημένη γλώσσα, για να μην μιλήσουμε για σύνταξη και το περιπλέξουμε περισσότερο το θέμα.

Ένα πραγματικό Ελληνικό λεξικό λοιπόν δεν θα περιείχε την τομή* των υποσυνόλων των Ελληνικών λέξεων, όπως αυτά (τα υποσύνολα) ορίζονται από τα ιδιώματα, αλλά την ένωση* των, με την κατάλληλη σήμανση βεβαίως, λ.χ. κν:κοινή νεοελληνική, πντ:ποντιακά, σρκ: σαρακατσάνικα κ.ο.κ. . 

Ένα παράδειγμα: λέμε εμείς οι πόντιοι κρυφτίον (ή κρυφτείον, ας αποφασίσουν οι ειδικοί) το παιχνίδι κρυφτό. Τουλάχιστον έτσι το έλεγαν οι πόντιοι της προηγούμενης γενεάς που δεν είχαν υποστεί την σημερινή παλαιοελλαδική γλωσσική προπαγάνδα. Γιατί να μην αναφέρεται αυτή η λέξις στα Ελληνικά λεξικά; Μήπως δεν είναι Ελληνική; Είναι. Μήπως δεν είναι δημοτική; Είναι.

Από την άλλη είναι και διδακτικό το να γράφει στο λεξικό ότι (ας πούμε κάτι απλό) το εμπαίνω (ἐν+βαίνω) σημαίνει μπαίνω στα ποντιακά, ενισχύει και την ετυμολογική διαφάνεια, ομοίως και το απές: μέσα, άνθεν**, κάθεν** κλπ. Φαντάζομαι ότι αντίστοιχες λέξεις υπάρχουν σε όλα τα ιδιώματα, που φυσικά δεν είναι απλώς ιδιώματα μιας κάποιας πόλης, είναι γλωσσικές μορφές ολοκλήρων γεωγραφικών περιοχών και αξίζουν σεβασμού και προσοχής.

Επομένως χρειαζόμαστε μια νέα γενιά λεξικών που να περιέχουν όλες τις λέξεις του Ελληνισμού, η ελληνική γλώσσα δεν θα σωθεί τμηματικά, θα σωθεί ως όλον και ως όλον πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Μα θα πει κάποιος, έτσι θα βγει το λεξικό τριπλάσιο σε μέγεθος.

Απάντησις: ας βγει. Έτσι είναι η Ελληνική γλώσσα, εξάλλου δεν γνωρίζαμε ότι τα λεξικά πρέπει να πωλούνται με το κιλό. Η ελληνική γλώσσα έχει ιωνικά κατάλοιπα, βυζαντινά, αιολικά, δωρικά σε διάφορες περιοχές. Εμείς λ.χ. λέμε σεπεμένον αυτό που άλλοι λένε σάπιο, όμως η σήψις γράφεται με ‘η’, δεν είναι αυτό χαρακτηριστική περίπτωσις διαφοράς ιωνικής και δωρικής προφοράς; Γιατί να μην φαίνεται αυτό σε ένα λεξικό; Έχουμε ανάγκη από ένα Ελληνικό πανλεξικόν για πολλούς λόγους, ο καθένας ας σκεφτεί τον δικό του.

________________________________

* Για όσους δεν είναι μυημένοι στα μαθηματικά, τομή είναι τα κοινά στοιχεία δύο ή περισσοτέρων συνόλων ενώ η ένωσις είναι όλα τα στοιχεία, κοινά και μη κοινά.

** Για να μην μας λένε ορισμένοι ειδήμονες ότι η καθαρεύουσα ήταν αποκλειστικώς κατασκευασμένη γλώσσα ή ότι δεν υπάρχει γλωσσική συνέχεια. Άνθεν:άνωθεν, κάθεν:κάτωθεν και δεκάδες έως χιλιάδες άλλων περιπτώσεων.

Μηδικόν Μῆλον

Η λέξεις δεν έχουν μόνον την δική τους ιστορία, ακολουθούν την ιστορία των ομιλούντων των, κυρίως των ομιλούντων και λιγότερο των λογίων αφού σε πρώτη φάση κάθε νέα λέξη ακολουθεί τον δρόμο της αγοράς. Χρησιμοποιούμε τις λέξεις για να επικοινωνήσουμε, να εκφραστούμε, να αγοράσουμε, να πουλήσουμε, να γίνουμε κατανοητοί και να τραγουδήσουμε.

Αυτό όμως που ορίζει μια γλώσσα δεν είναι μόνον οι λέξεις, είναι ΚΥΡΙΩΣ οι δομές, οι γραμματικοί και συντακτικοί τύποι και όταν οι λέξεις γίνονται τέχνη τότε εμπλέκονται το μέτρο, η τονικότητα, το πλήθος των συλλαβών, η διαδοχή των φθόγγων κ.α.

Αφορμή για το παρόν άρθρο είναι ένα παλαιότερο άρθρο στο ιστολόγιο του κ. Σαραντάκου, στο οποίο δεν σχολιάζω πλέον καθώς με τον ιδιοκτήτη του ιστολογίου έχουμε “διακόψει οριστικώς διπλωματικές σχέσεις” εκατέρωθεν των πλευρών 🙂 .

Καταρχήν να επαναλάβω για πολλοστή φορά ότι δεν διεκδικώ τον τίτλο του γλωσσολόγου ή του φιλολόγου. Με την γλώσσα έχω από μηδενική έως ελάχιστη ακαδημαϊκή σχέση (προς το παρόν), αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχω χάσει επαφή με την ορθή σκέψη και την λογική.

Την τελευταία φορά που θυμάμαι ότι είχα αποφασίσει να ασχοληθώ σοβαρά με την γλώσσα και την φιλολογία ήταν στην 1η-2α γυμνασίου, όταν σε μία αναλαμπή μαθητικής επιμελείας, προσέταξα τον εαυτό μου να κάνει μίαν εργασία, μέχρι τότε έκανα τις εργασίες μου στο διάλειμμα πριν το μάθημα. Είχα αναφέρει τότε -το θυμάμαι σαν σήμερα – στην εργασία την λέξη “εχέμυθος”. Μόλις λοιπόν ανέγνωσα την τέλεια εργασία μου μέσα στην αίθουσα και ενώ περίμενα καμαρωτός τον έπαινο… ξαφνικά…αγρίεψε η φιλόλογος και με έντονη φωνή μου είπε: “—- ίδη (Στράβων), ντροπή σου που έβαλες την αδερφή σου να γράψει την εργασία, δεν γίνεται να γνωρίζεις την λέξη “εχέμυθος” σε αυτήν την ηλικία. Μηδέν η βαθμολογία και να μην το ξανακάνεις“. Δεν απάντησα, αποφάσισα όμως να επιστρέψω στην παλιά τακτική. Εργασίες μόνον στα διαλείμματα.  Έτσι έγινε λοιπόν, δεν ξαναάνοιξα βιβλίο ποτέ στην ζωή μου και πέρασα στο πανεπιστήμιο, ΠΑΝΤΑ αδιάβαστος.

Μετά από την συγκινησιακή παρένθεση επιστρέφουμε στο θέμα μας. Μέσα λοιπόν από το πρίσμα της λογικής κρίνω και όσες λέξεις γνωρίζω. Μέσα από αυτήν την λογική ας δούμε και μια άλλη οπτική για το περίφημο Μηδικόν Μῆλον, ἂλλως ροδάκινον.

Είναι γνωστό πλέον ότι είμαι πόντιος, (όχι ποντιακής καταγωγής, πόντιος ή ποντικός). Στην ποντιακή γλώσσα είναι γνωστό ότι έχουν διατηρηθεί λόγω της απομονώσεως πολλές αρχαίες λέξεις και σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και η προφορά. Η ποντιακή είναι ιωνική διάλεκτος. Κράτησε λοιπόν  σε πολλές λέξεις την εκφορά του “η” ως  “ε”, λ.χ. έμνε (ήμουν), έσνε (ήσουν), τ΄εμέτερον (το ημέτερον), κοκκύμελον ( δαμάσκηνο, κόκκυξ+μήλον), χωρέτες (χωριάτης) αλλά και λέξεις όπως βοτρύδ, πυρίφτε (φουρνόφτυαρο, πυρ+ρίπτω), κλίσεις και καταλήξεις όπως ο χάρων, του χάρωνος (αντί για ο χάρος, του χάροντα), η μηλέαν (το δέντρο), το μήλον (δέντρο και καρπός), ο πάππος, η γραία  κ.α.

Γιατί τα ξαναλέω αυτά;

Γιατί στην ποντιακήν το άγριον ροδάκινο λέγεται σ ε φ τ α λ ί δ.   Και τι με αυτό; Θα πεί κάποιος.

Εδώ λοιπόν μπαίνει το θέμα της λογικής. Εάν δεν το προσέξατε, το σεφταλίδ είναι υποκοριστικό, όπως υποκοριστικό είναι το οφίδ (φίδι), οφρύδ (φρύδι), βοτρύδ (βοτρύδιον, τσαμπάκι), κοπίδ (κοπίδι, κοπίς) και γενικότερα εάν το παρατηρήσουμε όλες οι λέξεις σε -ίδι είναι υποκοριστικά.

Μετά από κάποια χρονική στιγμή (που δεν έχω διερευνήσει ακόμη) η καταλήξεις των υποκοριστικών έλλαξαν (και εδώ ιωνική εκφορά του “η” αρχ. ἤλλαξαν του ἀλλάσσω). Στην νέα γενιά υποκοριστικοποίησης λέξεων μπήκαν καταλήξεις κατά περιοχή,  – οπον ή -πουλ(ι)* στη ποντιακή (κορτσόπον, κοσσαρόπον), -ούδ(ι) στην Θράκη (κορτσούδ) κλπ. Έτσι θα λέγαμε ότι λέξεις όπως το οφιδόπον (ή αντίστοιχα το φιδάκι) είναι δις υποκοριστικοποιημένες διότι χάθηκε η αίσθηση του υποκοριστικού από το οφίδ.

Το γεγονός όμως ότι στην ποντιακή γλώσσα χρησιμοποιείται το σεφταλίδ για το άγριο ροδάκινο, με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η λέξις προϋπήρχε της αγαρινοκρατίας διότι εάν παίρναμε την λέξη από τους Τούρκους θα είχε την κατάληξη -όπον και όχι -ίδ(ιον).

Δηλαδή ή το σεφταλίδ (και κατ΄επέκτασιν η σεφταλιά) είναι Ελληνικής προελεύσεως ή Μηδικής (μην ξεχνάμε τις σχέσεις από την εποχή του Μιθριδάτου ακόμη των Ελλήνων του Πόντου με τους Πέρσες).  Τουρκική πάντως αποκλείεται να είναι. Εάν λοιπόν είναι Μηδικής προελεύσεως τόσο το φρούτο όσο και η λέξις, τα ασφαλέστερα συμπεράσματα δεν θα τα βγάλουμε διερευνώντας την διάλεκτο των Επτανησίων αλλά των Ποντίων καθώς έμνεστεν (ήμασταν) ο λαός με την μεγαλυτέρα και αρχαιοτέρα επαφή μαζί τους.

Δεν ξέρω λοιπόν εάν το σεφταλίδ προέρχεται από κάποια Περσική λέξη ή από το Ελληνικό ευτελής, μην ξεχνάμε τα ποντιακά το σέφτελον (το παντζάρι), ο σέφτελον (ο ελαφρύς, ο ανόητος), αλλά κατά την άποψη μου η λέξις ΑΠΟΚΛΕΙΤΕΤΑΙ να είναι Τουρκική.

________________________________________________

* Μιλούσα προχθές με έναν Πόντιο πάππον και μου έλεγε ιστορίες για λύκους. Ξαφνικά λέει, είδε κάτι μικρούς λύκους και σκέφτηκε ότι ήταν τα πουλία του ενός.

Το πουλί δεν είναι το ιπτάμενο πτηνό. Πουλί είναι το μικρό και επομένως το να λέμε “κοτόπουλο” την κότα είναι λάθος. Κοτόπουλο είναι μόνον το μικρό πουλάκι, το πουλί δηλαδή της κότας. Επανάληψη επομένως της διπλής υποκοτιστικοποιήσεως έχουμε και τώρα που λέμε τα κοτόπουλα κοτοπουλάκια. Η διπλή αυτή υποκοριστικοποίησις είναι ίσως και θέμα με κοινωνικές προεκτάσεις, ίσως να έχει να κάνει με την μαμουχαλοποίηση μας και ίσως σε μερικές γενιές να λέμε φιδακιουλίνι, καθώς όταν οι γονείς μας εκπαιδεύουν στα υποκοριστικά, (φάε το φαγάκι σου, δες ένα φιδάκι, πάμε βολτούλα, να ένα πουλάκι κλπ) τότε αυτό το υποκοριστικό παύουμε να το θεωρούμε ως υποκοριστικό και αναζητούμε νέο υποκοριστικό για την επόμενη γενεά μαμουχάλων.

Περισσότερα όμως σε νέα ανάρτηση που θα έχει να κάνει με παραποίηση λέξεων λόγω υπερβολικής χρήσεως, όπως λ.χ η λέξις ελαιόλαδον που είναι και κατασκευασμένη και λανθασμένη, δεδομένου ότι το λάδι (ποντιακά ελαάδ, αρχαία επίσης ελαάδ(ιον)) είναι και ως υγρό αλλά και ως λέξη παράγωγο της ελαίας και δεν χρειάζεται περαιτέρω διευκρινήσεως. Η συνέχεια προσεχώς.

Περί λεπτομερείας.

Ο συγγραφέας του άρθρου δεν είναι φιλόλογος, ευτυχώς δηλαδή γιατί ως επί το πλείστον οι φιλόλογοι δεν σκέπτονται αλλά αναμασούν έτοιμη μασημένη τροφή. Όπως και να έχει, και σ΄ αυτό όπως και σε όλα τα άρθρα του συγκεκριμένου ιστολογίου, εκφράζουμε σκέψεις, θέτουμε ερωτήματα και τολμούμε απαντήσεις οι οποίες όμως πρέπει να διυλίζονται από τους αναγνώστες.

Πριν από μερικές ημέρες λοιπόν έγινε ο τελικός του Ρολάν Γκαρός μεταξύ Φέντερερ και Ναδάλ. Τελικός νικητής του παιχνιδιού αναδείχθηκε ο Ναδάλ με αποτέλεσμα 3-1 όμως το παιχνίδι κρίθηκε (;) σε μία λεπτομέρεια. Σε ένα σέτμπολ στο τέλος του πρώτου σετ και ενώ ο Φέντερερ προηγείτο 5-3 ο διαιτητής είδε ότι η μπάλα βγήκε εκτός ενώ ήταν φανερά πάνω στην γραμμή. Αποτέλεσμα; Ο Φέντερερ έχασε την ευκαιρία να πάρει το σετ, έχασε την ψυχολογία του και αντί να τον ακολουθεί ο αντίπαλος του στο σκορ, αντεστράφησαν οι όροι. Ήταν μια λεπτομέρεια που κατά την άποψη μου έκρινε το παιχνίδι.

Γενικότερα υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες  τεραστίας σημασίας. Ας δούμε μερικές από αυτές.

Σε τι διαφέρει πχ η κλίμαξ ΝΤΟ μείζονα από την αντίστοιχη ΣΟΛ; Σε μία δίεση, αλλάζοντας το ΦΑ σε ΦΑ# (δίεση) αλλάζει η κλίμακα. Τόσο απλά, μια μικρή αλλαγή, μια αλλοίωση κατά ένα ημιτόνιο αλλάζει ολόκληρη την κλίμακα. Εάν δε αλλάξουμε την κλιμάκωση τόνος-τόνος-ημιτόνιον-τόνος-τόνος-τόνος-ημιτόνιον σε τόνος-ημιτόνιον-τόνος-τόνος-ημιτόνιον-τριημιτόνιον-ημιτόνιον τότε μια μείζονα κλίμαξ μετατρέπεται σε ελάσσονα ή ακόμη πιο παραστατικά εάν η διάταξη 2-2-1-2-2-2-1 αλλάξει σε 2-1-2-2-1-3-1. Τι παρατηρούμε; Ότι το σύνολο 2+2+1+2+2+2+1=12 δηλαδή ίσο με το σύνολο 2+1+2+2+1+3+1=12 δηλαδή θα λέγαμε ότι η αλλαγή από ματζόρε σε μινόρε είναι μια λεπτομέρεια καθώς στην ουσία η απόσταση από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα της κλίμακος είναι ίδια. Όμως δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα καθώς άλλη η αρμονία της μίας και άλλη της άλλης περίπτωσης. Μία μείζονα μουσική κλίμαξ είναι κατά κανόνα χαρούμενη και ζωηρή ενώ μια ελάσσονα είναι μελαγχολική και θλιμμένη. Δηλαδή με λίγες μικρές μετατοπίσεις μπορούμε να αλλάξουμε ολόκληρη την  αρμονία της μουσικής. Μικρές δηλαδή αλλαγές στους συνδυασμούς συχνοτήτων.

Έστω μια ομάδα ποδοσφαίρου αγωνίζεται με σύστημα 4-4-2. Το σύστημα μπορεί με μία μόνο αλλαγή (ένας παίκτης από την άμυνα στο κέντρο) να μετατραπεί σε 3-5-2 ή με μεταφορά ενός ποδοσφαιριστού από την επίθεση στο κέντρο να γίνει 4-5-1. Είναι αλήθεια μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια μία τέτοια αλλαγή; Τι κάνουμε στην ουσία; Αλλάζουμε απλά και μόνο την θέση ενός παίχτη. Κι όμως αυτή η μικρή “λεπτομέρεια” είναι κολοσσιαίας σημασίας για την συμπεριφορά της ομάδος.

Το 1981 λοιπόν καταργήθηκε από την Ελληνική γραφή το πολυτονικό σύστημα και καθιερώθηκε το μονοτονικό. Ο “τόνος” ως λέξις ετυμολογείται από το “τείνω”, τραβώ-τεντώνω θα το λέγαμε απλοποιημένα. Επομένως θα λέγαμε ότι δεν άλλαξε μόνον ως προς το ηχητικό αποτέλεσμα η γλώσσα αλλά και ως προς την δυναμική και την αρμονία. Εάν το μονοτονικό τονίζει τους φθόγγους δυναμικά, απλά τους τεντώνει δηλαδή, το πολυτονικό το έκανε αυτό από διαφορετικές κατευθύνσεις, δεν ήταν δηλαδή απλώς πολυτονικό το σύστημα αλλά και πολυροπικό, θα λέγαμε με έναν αδόκιμο όρο. Άλλαξε ολόκληρη η αρμονία της ελληνικής γραφής άρα και γλώσσας.

Όμως συνηθίζουμε όταν αναφερόμαστε στην αλλαγή του συστήματος γραφής να κάνουμε αναφορά μόνον στην αλλαγή των τόνων. Αυτό είναι τεράστιο σφάλμα. Δεν καταργήθηκε μόνον η περισπωμένη, η ψιλή και η δασεία. Έγιναν πολύ χειρότερα πράγματα.

Καταργήθηκε το τελικόν “ν”. Είναι και αυτό βέβαια μια μικρή λεπτομέρεια. Είναι όμως πράγματι μια μικρή λεπτομέρεια; Αν προσέξουμε την Ελληνική γλώσσα θα δούμε ότι σπανίζει η διαδοχική χρήση φωνηέντων τύπου “ουαεα” όπως επίσης και η μεγάλη συγκέντρωση συμφώνων (“κναουφχγκ…”). Στην Ελληνική γλώσσα συνηθίζεται να υπάρχει διαδοχή και εναλλαγή συμφώνων και φωνηέντων και όταν κάτι διαταράσσει αυτήν την αρμονία τότε ενεργοποιούνται μηχανισμοί που επαναφέρουν την τάξη. Αυτοί οι μηχανισμοί καλούνται “φθογγικά πάθη” (έκθλιψις, αντέκτασις, έκτασις κλπ). Το τελικόν “ν” επιτελούσε κατά κάποιον τρόπον και ρόλον διαχωριστικόν.

Βεβαίως στην συγκεκριμένη στιγμή είναι σίγουρο ότι ο μέσος αναγνώστης δεν μπορεί να αντιληφθεί την λεπτομέρεια όπως εγώ ή άλλος πόντιος ή Κύπριος, καθότι είμαι ποντιακής καταγωγής και εμείς συνηθίζουμε στην ποντιακή το τελικό ‘ν’, όσοι τουλάχιστον έχουμε ανάλογα ακούσματα. Για να μπορέσει όμως ο αναγνώστης να διαπιστώσει την έλλειψιν και το κενόν του τελικού ‘ν’ ας φανταστεί τις λίγες λέξεις που εξακολουθούν τα το διατηρούν, απαλείφοντας το. Πως θα μας φαινόταν αλήθεια εάν μας μιλούσε κάποιος για βήμα “σημειωτό” αντί για “σημειωτόν”; “Μείζο” αντί για “μείζον”; “Σχεδό” αντί “σχεδόν”; “Τολμό” αντί “τολμών”; “Αδύνατο” αντί “ανδύνατον”; Παρό αντί παρόν; Καθήκο αντί καθήκον; Δεν είναι πολύ αστείες οι λέξεις χωρίς το τελικό “ν”;

Βλέπουμε ότι σε κάποιες περιπτώσεις η έλλειψις του τελικού “ν” μας φαίνεται είτε ανάρμοστος είτε παραπλανητική. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό σε κάποιες λέξεις και όχι σε όλες όσες έχασαν το τελικόν “ν”; Μα γιατί έχουμε ήδη μεταλλαχθεί. Μέσα μας η αισθητική αλλαγή της αρμονίας της γλώσσης έχει ήδη επιτευχθεί. Αυτές δηλαδή οι μικρές αλλαγές έχουν επιφέρει κολοσσιαία μετατόπιση στο αισθητικό μας κριτήριον.

Ας κάνουμε μία μικρή παρένθεσιν. Η αλλαγή του συστήματος με πρόλαβε στο δημοτικό σχολείο. Δεδομένης της ποντιακής μου καταγωγής και της συνέχειας ποντιακών ερεθισμάτων, μπόρεσα να διατηρήσω κάποια στοιχεία του παρελθόντος ενώ ταυτόχρονα έγινα και πειραματόζωον του νέου εκπαιδευτικού συστήματος. Αυτό σημαίνει ότι: από την στιγμή που ανήκω στην πρώτη γενεά των γλωσσικών πειραματοζώων του συστήματος, δεν έχω μόνον το δικαίωμα να κρίνω ‘τας αλλαγάς’ αλλά και υποχρέωση να το πράξω. Εάν δεν κρίνουμε τις αλλαγές εμείς, τα πρώτα πειραματόζωα, ποιος θα το κάνει;

Πέρα από την κατάργηση του τελικού “ν” άλλαξαν κι άλλα πράγματα. Το κυριότερο από αυτά ήταν η σταθεροποίηση (κατά κανόνα) της τονιζομένης συλλαβής. Ενώ δηλαδή κάποτε κλίναμε ‘η πρόνοια – της προνοίας…’ σήμερα λέμε ‘ η πρόνοια – της πρόνοιας’, ‘ο δημόσιος – του δημόσιου’ αντί για ‘ο δημόσιος-του δημοσίου’ και χιλιάδες άλλα παραδείγματα. Ποια είναι η επίπτωσις της μη αλλαγής της τονιζομένης συλλαβής; Η εξάρτηση του ονόματος από το άρθρο.

Η κλίσης των ονομάτων είναι αυτό ακριβώς που λέει η λέξις, κλίσις από το κλίνω (με ‘ι’). Θα έπρεπε δηλαδή και μόνον η αναγραφή ή η εκφορά κάποιου ονόματος να κατατοπίζει τον αναγνώστη ή ακροατή αντιστοίχως ως προς την κλίση του ονόματος. Ακούγοντας λ.χ. κάποιος την λέξη “αναφερόμενον” μπορεί να διακρίνει ότι διαφέρει από την λέξι “αναφερομένων”, απεναντίας αυτή η σαφής διάκριση δεν είναι εφικτή μεταξύ των “το αναφερόμενο” και “των αναφερόμενων” και έτσι ο ακροατής περιμένει να ακούσει το άρθρο για να κατατοπιστεί. Δηλαδή μετατοπίζεται η προσοχή από το όνομα στο άρθρο. Επομένως και η αλλαγή του τρόπου μετατόπισης του τονισμού ήταν μια μικρή λεπτομέρεια μείζονος όμως σημασίας. Μια λεπτομέρεια που άλλαξε όλην την γλωσσική μας αντίληψη και αισθητική.

Ήταν μόνον αυτές οι αλλαγές; Όχι βεβαίως, άλλαξε και κάτι ακόμη. Ακυρώθηκε η κατάληξις -ως των επιρρημάτων. Το απλώς έγινε απλά, το ρητώς έγινε ρητά, το οικονομικώς οικονομικά, οικογενειακώς άλλαξε σε οικογενειακά, ομαδικώς σε ομαδικά κ.ο.κ. Δηλαδή το επίρρημα έχασε την σαφή διάκριση από την ονομαστική του πληθυντικού του ουδετέρου, επομένως πάλι ο ακροατής αναγκάζεται να αποσπάσει την προσοχή του από το όνομα και να την επικεντρώσει στο άρθρο. Εάν υπάρχει τότε έχουμε ουσιαστικό, εάν όχι τότε έχουμε επίρρημα. Λεπτομέρεια και αυτή. Μικρή και ασήμαντη (;;;).

Βέβαια οι πολέμιοι της καθαρευούσης θεωρούν ότι η καθαρεύουσα δεν ομιλήθη ποτέ, αναρωτήθηκαν όμως ποτέ εάν πχ η ημέρα Δευτέρα ήταν καθαρευουσιάνικη λέξη ή λαϊκή; Το ίδιο με την δευτέρα δημοτικού (κανείς δεν λέει ότι πάει δεύτερη δημοτικού), η ταχύτητα μετά την πρώτη στο αυτοκίνητο μας είναι η δευτέρα, μετά η τρίτη και μετά η τετάρτη (όχι η τέταρτη). Καταγγέλλουν ειρωνικά δε την λέξις οψάριον ως καθαρευουσιάνικη αλχημεία αλλά κρίνουν μέσα από τον μικρόκοσμο τους. Η λέξις ψάρι προήλθε πράγματι από το οψάριον (ποντιακά οψάρ) που είναι το υποκοριστικό της λέξεως όψον, που ήταν ο καθημερινός μεζές – θα λέγαμε – των αρχαίων, ο οποίος αρχικά αποτελούταν από κρομμύδια, σκόρδα και άλλα λιτά τρόφιμα, αργότερα όμως που μπήκαν οι ιχθύες στην διατροφική καθημερινότητα ταυτίστηκαν με την λέξη (το) όψον, υποκοριστικόν το οψάριον (όπως λέμε σήμερα το μεζεδάκι).

Να λοιπόν που φτάσαμε σε ένα από τα σοβαρά προβλήματα που δημιουργεί η εστίαση στα άρθρα. Παρατηρούμε στην ποντιακή γλώσσα ότι με την εισαγωγή των άρθρων κάτι ενοχλούσε. Και αυτό που ενοχλούσε ήταν το επιπλέον φωνήεν του άρθρου πριν από λέξεις με αρχικό γράμμα φωνήεν. Έτσι λοιπόν έγινε έκθλιψη των φωνηέντων των άρθρων, με αποτέλεσμα λέξεις όπως ωτία (αυτιά), οφρύδια,  ομμάτια (μάτια), οφίδ (φίδι), οπίς (πίσω) κλπ να παραμείνουν ετυμολογικώς διαφανείς.

Με ακριβώς τον ίδιο μηχανισμό αλλά από την άλλη πλευρά, απ΄αυτήν δηλαδή των ονομάτων, έλαβαν χώρα οι εκθλίψεις στην γλώσσα του Ελλαδικού χώρου.  Ενώ δηλαδή στα ποντιακά το οφίδιον έγινε τ’ οφίδιον και τελικά τ’ οφίδ (ομοίως και οι υπόλοιπες) στην ελλαδική επικράτεια το οφίδιον έγινε το ΄φίδιον και τελικά το φίδι. Δηλαδή η μαζική είσοδος των άρθρων, που ήταν κατά κάποιον τρόπο η απλοποίηση της γλώσσας της εποχής, συνέβαλλε στην αλλοίωση των λέξεων. Ο μηχανισμός λοιπόν αυτός θα ενεργοποιηθεί και στο μέλλον αφού με την απαλοιφή του τελικού “ν” θα υπάρξει φωνητική σύγκρουση (αδόκιμος όρος) μεταξύ φωνηέντων, αυτό της λήγουσας με το πρώτο φωνήεν της επομένης λέξεως. Η αλλαγή δεν είναι αναγκαίον να γίνει άμεσα, θα γίνει όμως σε βάθος χρόνου εφόσον άνοιξε ο δρόμος.

Στις λέξεις του παραδείγματος παρατηρούμε κάτι ακόμη. Μέσα στο πέρασμα του χρόνου επήλθε η υποκοριστικοποίηση των ονομάτων. Εάν παρατηρήσουμε τις λέξεις σε -ίδι θα δούμε ότι όλες είναι υποκοριστικά. Κρομμύδι ( από κρόμμυον),  ψαλίδι (ψαλίς), αρχίδι (όρχις-ορχίδιον), απίδι (άπιον), (ο)φίδι  (όφις) κ.ο.κ. Θα χαρακτηρίζαμε επομένως την λέξη λ.χ. φιδάκι ως δις υποκοριστικό του όφεως. Στα ποντιακά δεν υπάρχει υποκοριστικό σε -άκι αλλά σε -όπον (οφίδ ->υποκ: οφιδόπον, πουλόπον, ψαλιδόπον, απιδόπον κλπ). Για κάποιον λόγο δηλαδή μίκρυναν τα ονόματα, ίσως επειδή γίναμε μαμόθρευτοι από ένα σημείο και μετά (;;).

Τι εστί κλιτικό σύστημα; Είναι το σύστημα κατά το οποίο γίνεται κατά κανόνα με σαφήνεια η διάκρισις των πτώσεων, πότε με αλλαγή κάποιων γραμμάτων (πχ η πόλις, της πόλεως) πότε δε με αλλαγή της τονιζομένης συλλαβής.

Οι φιλόλογοι κάνουν ένα σημαντικό σφάλμα, αγνοούν ότι η γλώσσα, ειδικά η ελληνική, δεν είναι κυρίως γραπτή αλλά είναι κυρίως φωνητική. Την γλώσσα την ομιλούμε κυρίως και δευτερευόντως την γράφουμε. Ειδικά δε ο ελληνικός κόσμος χαρακτηρίζεται από τις συναθροίσεις πότε στην αγορά, πότε στο θέατρον ή στο στάδιον (κατά την αρχαιότητα και τους Ελληνιστικούς χρόνους) αλλά και αργότερα με τις συγκεντρώσεις, τα γλέντια, τους χορούς κλπ άσχετα εάν σήμερα δεν ομιλούμε σχεδόν ποτέ. Αυτό τι σημαίνει;

Καταρχήν, αν και εκτός θέματος, σημαίνει ότι είναι ντροπή μας να φέρουν οι αστυνομικοί τα διακριτικά police όταν η πόλις είναι ίδιον του Ελληνικού κόσμου και όταν ακόμη και το police ετυμολογείται από την πόλην. Ακόμη και οι Τούρκοι  δίνουν είτε ελληνική αίγλη με το POLIS της τουρκικής αστυνομίας, είτε παραπέμπουν στο μεγαλείο της Πόλεως (Κωνσταντινουπόλεως), η οποία είναι στην κυριολεξία η αιώνια πόλις και όχι η Ρώμη που έγινε αιωνία με κλεμμένα μνημεία, είτε από την αρχαία Ελλάδα είτε από την Κωνσταντινούπολη (που επίσης έκλεψε από την αρχαία Ελλάδα).

Σημαίνει ακόμη ότι το κλητικό άρθρον ω! δεν πέθανε όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε. Αν πάμε σε κάποιο χωριό θα διαπιστώσουμε ότι οι παππούδες δεν φωνάζουν (καλούν) τον Γιάννη λ.χ. με το ε! (ε Γιάννη) αλλά με το ω! (Ω! Γιάννη (Γιάννε στα ποντιακά, ιωνική εκφορά του ‘η’ ως ‘ε’)). Το “ε” είναι νέα μόδα και πιο κυριλάτη, καθωσπρεπίστηκη. Ας δοκιμάσει ο αναγνώστης να καλέσει κάποιον σε θορυβώδες περιβάλλων με ‘ε’ και με ‘ω’ και θα καταλάβει την διαφορά.

Επίσης σημαίνει ότι δεν γίνεται η γενική λ.χ. να διαχωρίζεται από την ονομαστική απλώς με την προσθήκη ενός “ς” (η πόλη – της πόλης) αλλά για να ακουστή η διαφορά σε θορυβώδες περιβάλλον χρειάζεται μια πιο σαφής ηχητική διάκριση (υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις όπως λ.χ. σοφία-σοφίας). Βέβαια είναι γεγονός ότι δεν διατήρησαν όλες οι τοπολαλιές την παλαιά γενική της πόλεως όμως οι πόντιοι την διατηρήσαμε σε πολλές περιπτώσεις, καθώς λέμε τη Τραπεζούντος, τη Ελλάδος, τη πόλεως, του Ιάσονος, του Πλάτωνος κλπ ενώ σε άλλες περιπτώσεις αλλάζει ο τονισμός τ’οφίδ – (γεν) τ’οφιδί αλλά και στα Ελληνικά το φίδι-του φιδιού (είναι δεκάδες τα παραδείγματα, δεν τα αναφέρω όλα για οικονομία).

Δηλαδή τι παρατηρούμε; Ότι αγράμματοι άνθρωποι κατόρθωσαν μέσα στην τουρκοκρατία να σώσουν την μετατόπιση των τόνων, όχι από κάποια ιδιοτροπία αλλά γιατί είναι εκφραστική αναγκαιότητα η διάκριση των πτώσεων. Ενώ λοιπόν θα έπρεπε το εκπαιδευτικό μας σύστημα να οργανώσει και να ενισχύσει ό,τι έσωσε ο σκλαβωμένος ελληνισμός, αυτό φρόντισε να το εξαφανίσει, να το ισοπεδώσει. Διότι τι κι αν έχασε ο Ελληνισμός κάποια από τα γλωσσικά στοιχεία του; Αυτές οι απώλειες συνέβησαν σε περίοδο σκλαβιάς, ο ρόλος του Ελληνικού κράτους ήταν να επαναδομήσει την γλώσσα και να επαναφέρει τα χαμένα στοιχεία και όχι να μονοτονίσει ή και να ατονίσει την Ελληνική γλώσσα.

Εάν θέλω να γεμίσω ένα χωράφι με χόρτα, δύο είναι οι τρόποι. Ή μεταφυτεύω στο χώμα έτοιμα χόρτα ή πετάω σπόρους. Αυτό λοιπόν το έργο επιτέλεσαν οι αλλαγές στο σύστημα, ήταν οι σπόροι που γέμισαν την Ελληνική με ασάφειες. Κατέστρεψαν την προσωδία της Ελληνικής γλώσσης και το κυριότερο είναι αυτό που προανεφέρθη, μετακίνησαν το σημείο εστιάσεως από τα ονόματα στα άρθρα και τα μόρια (θα, να…).

Εάν παρατηρήσουμε ένα αρχαίο κείμενο θα διαπιστώσουμε ότι τα άρθρα σχεδόν απουσιάζουν ενώ σε πολλές των περιπτώσεων χρησιμοποιούνται κυρίως ως αντωνυμίες παρά ως άρθρα. Μεταλλασσόμενη η γλώσσα προς το περιφραστικότερον έβγαλε τα μόρια εκτός των ονομάτων λ.χ. το γενήσομαι έγινε θα γίνω (είπαμε δεν είμαι φιλόλογος). Δηλαδή για κάποιον λόγο απλοποιήθηκαν οι χρόνοι, μετατοπίστηκε το επίκεντρον από το ρήμα στο μόριο, το μελλοντικό θα στην προκειμένη περίπτωση. Σήμερα εάν δεν μας βοηθήσει κάποιο μόριο ή κάποια λέξη, μπορούμε εύκολα να μπερδέψουμε τους χρόνους ή και τις εγκλίσεις.

Αντίστοιχο λοιπόν θα είναι το μέλλον της Ελληνικής γλώσσης με την απλοποίηση των πτώσεων. Αφού χάνεται η διάκρισις μεταξύ της ονομαστικής και της γενικής και αφού σε κάποιες περιπτώσεις αιτιατικοποιήθηκε η ονομαστική (λέμε ο Πλάτωνας, ο πύθωνας, ο φοίνικας, ο Ιάσονας, ο Αγαμέμνονας, ο Έκτορας αντί για Πλάτων, Πύθων, φοίνιξ, Ιάσων, Αγαμέμνων, Έκτωρ), και δεδομένης της αλλοιώσεως του κλητικού άρθρου, θα οδηγηθούμε στην ΜΙΑ πτώση. Δεν θα υπάρχει δηλαδή λόγος να διαχωρίσουμε τις πτώσεις αφού αυτήν την δουλειά θα την αναλαμβάνουν τα άρθρα. Εξάλλου θα είναι και ευκολότερο για τις μεταφράσεις λέξιν προς λέξιν από και στα Αγγλικά να λέμε πχ το όνομα, του όνομα, το όνομα, ε! όνομα χωρίς καμία διάκριση μεταξύ των πτώσεων. Το πιάσαμε το θέμα; Δεν απλοποιείται η Ελληνική γλώσσα, εξαφανίζεται το κλιτικό σύστημα προκειμένου να χαθεί η γλώσσα. Διότι εάν εμείς μέσα σε 20-30 χρόνια χάσαμε την αίσθηση του τονισμού, τι χρειάζεται για να χαθεί η αίσθηση των πτώσεων; Απλά μια γενεά. Αυτός εξάλλου είναι και ο γενιτσαρισμός. Μια νέα γενεά αρκεί για να χαθεί η συνέχεια. Δεν χρειάζονται πολύπλοκοι σχεδιασμοί, εάν κοπούν μιας γενεάς οι ρίζες αρκεί για να χαθεί η γλώσσα μας.

Να λοιπόν γιατί είμαι υποχρεωμένος να εκφράσω τις απόψεις μου για το σύστημα που μου δίδαξαν. Διότι έχω την τύχη να είμαι παιδιόθεν ακροατής και κατά περίπτωσιν χρήστης μιας μεσαιωνικής ίσως και αρχαϊζούσης γλώσσης, της ποντιακής και δεν μπόρεσαν να μου αφαιρέσουν εντελώς τα γλωσσικά μου αισθητήρια. Έχω λοιπόν υποχρέωση να διατυπώσω τις παρατηρήσεις μου και τις μεγάλες ανησυχίες μου, με όποιον τρόπο μπορώ, καθώς ήδη οι σημερινοί 10-20άρηδες δεν έχουν ιδέα από την Ελληνική γλώσσα. Εκτός των άλλων η γλώσσα δεν είναι αυτόνομη. Συνεργάζεται με την μουσική και την ποίηση. Ποίος πιτσιρικάς σήμερα έχει άποψη για την δημοτική μας μουσική; Για τον δεκαπεντασύλλαβο; Σχεδόν κανείς. Περισσότερη σχέση έχουν με την R&B και σχεδόν ελαχίστη με το γεφύρι της Άρτας. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι οι αρχαίοι Αθηναίοι εδιδάσκοντο γραφή και ανάγνωση μετά μουσικής αφού η γλώσσα έχει και μέτρο και μουσικότητα. Τα σύγχρονα παιδάκια αντί να μεγαλώνουν με τα νανουρίσματα της γιαγιάς ή της μαμάς, νανουρίσματα που κουβαλούν ιστορία, μελωδία, γνώση, αρμονία, μεγαλώνουν παρακολουθώντας έτοιμα αμερικάνικα παραμυθάκια και παίζοντας με κινέζικα παιχνιδάκια που προσηλυτίζουν αφού όλα ανεξαιρέτως ενσωματώνουν 3-5 γνωστές αμερικάνικες μελωδίες. Αλλά μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει και σ΄εορτές όπως λ.χ. τα Χριστούγεννα, όπου μας έχουν ζαλίσει με τον Φρανκ Σινάτρα; Η πλύση εγκεφάλου μπορεί να σβήσει μνήμες δεκάδων αιώνων απλώς δια της επαναλήψεως και του εθισμού.

Σήμερα λοιπόν, χωρίς ελληνική μουσική και χωρίς γλωσσικό αισθητήριο είμαστε καταδικασμένοι σε γλωσσικό αφανισμό. Και αυτό δεν έγινε τυχαία, έγινε σχεδιασμένα με την σπορά εντός του εκπαιδευτικού συστήματος κάποιων επουσιωδών (;;;) λεπτομερειών, φυσικά για το καλό μας (!) και κατά παράβασιν του 16ου άρθρου του συντάγματος, παράγραφος 2α, η οποία αναφέρει ρητώς ότι: σκοπός της παιδείας είναι και η ανάπτυξις της θρησκευτικής και εθνικής συνειδήσεως. Πως θα γίνει αυτή η της συνειδήσεως ανάπτυξις εάν χαθούν οι ιστορικοί δεσμοί της γλώσσας;

Γιατί είναι η γλώσσα “φάρος” της εθνικής συνειδήσεως; Διότι εάν δεν ήταν, δεν θα ανέστεναν οι Εβραίοι την Ιουδαϊκήν γλώσσαν μετά από αιώνες αδρανείας της Ιουδαϊκής γλώττης. Χωρίς γλώσσα δεν υπάρχει έθνος. Επομένως διαταράσσοντας την γλωσσική μας συνέχεια, οι νομοθέτες που άλλαξαν την γλώσσα δεν ενήργησαν απλώς γλωσσοκτονικώς αλλά και εθνοκτονικώς. Έσπειραν δηλαδή στο περιβόλι της γλώσσας όλα εκείνα τα ζιζάνια που μεγαλώνοντας θα πνίξουν το δάσος. Έσπειραν μερικές ασήμαντες λεπτομέρειες.

Η γλώσσα μας διατήρησε ζωντανούς μέσα στα χρόνια της σκλαβιάς, ακόμη και σήμερα στον Πόντο, οι τουρκοποιημένοι εναπομείναντες πόντιοι αντιλαμβάνονται ότι διαφέρουν αφού διαφέρει η γλώσσα τους. Σήμερα πολλοί κάτοικοι της Τουρκίας γνωρίζουν ότι είναι απόγονοι Ελλήνων ακριβώς λόγω της γλώσσας. Επομένως η χρήση της Ελληνικής γλώσσης με τον προ της μεταρρυθμίσεως τρόπον, δεν είναι απλώς μια πολυτέλεια αλλά είναι και εθνική μας υποχρέωση, εάν δεν θέλουμε να γίνουμε τα γιοσουφάκια της νέας τάξεως, απάτριδες περιπλανώμενοι ανά την υφήλιον αναζητώντας μια πολυεθνική εταιρία να μας προσλάβει. Το κυριότερο καθήκον των Ελλήνων, που προηγείται ακόμη και της θρησκείας ακόμη και του ευδαιμονισμού, της εργασίας, του πλουτισμού, της καλοπεράσεως, η υπ΄αριθμόν ένα προτεραιότητα μας πρέπει να είναι η προστασία της Ελληνικής γλώσσης. Και ναι, γιατί όχι; Σε κάποιες περιπτώσεις είναι επιβεβλημένη και η επιστροφή μας στο γλωσσικό μας παρελθόν. Να σώσουμε ότι μπορούμε προτού χαθεί εντελώς.

Το πιο ανησυχητικό όμως όλων είναι ότι όλα τα παραπάνω συνοδεύονται από ένα σύμπλεγμα (βαρβαριστί κόμπλεξ) που έχουμε απέναντι σε οτιδήποτε Ελληνικό, ένα σύμπλεγμα τόσο έντονο που ούτε καν τα ονόματα μας δεν τολμούμε να πούμε χωρίς να τα παραποιήσουμε. Θυμάμαι ονόματα ποντίων όπως Ευρώπη, Παλάσα, Παρέσα, Ευδοξία, Ευανθία, Αρτεμισία, Ανατολή, Ιφιγένεια,  Σουμέλα κ.α. Ποιο κορίτσι σήμερα θα “καταδεχόταν” να έχει ένα τέτοιο όνομα; Δεν είναι in εξάλλου. Έτσι λοιπόν τα ονόματα αλλάζουν προς το Αμερικανικότερον, έγιναν όλες Εύες, Σίες κλπ. Γιατί αλήθεια τόσο κόμπλεξ με αυτά τα υπέροχα ονόματα;

Κάτι ακόμη που προκύπτει από τα ονόματα είναι η Ελληνικότητα τους. Μια ελληνικότητα που είχαν οι πρόσφυγες που ήταν γεννημένοι κατά κανόνα πριν το 1900, δηλαδή πριν την ενσωμάτωση τους στην υποτιθέμενη “Ελληνοποιητική προπαγάνδα”. Τι σημαίνει αυτό; Ότι λ.χ. το όνομα Ευρώπη δεν είναι προϊόν Ελληνοποιητικής προπαγάνδας αλλά προϋπήρχε αυτής. Και εφόσον υπήρχαν Ελληνικότατα ονόματα και μάλιστα αρχαιοελληνικά και όχι μόνον ελληνοχριστιανικά, αυτό σημαίνει ότι το Ελληνικό πνεύμα έμεινε ζωντανό ακόμη και μέσα στα βάθη του Πόντου. Επιζήσαμε λοιπόν μιας τεραστίας σκλαβιάς, κατά την οποία  έμεινε ζωντανός ακόμη και ο Τρωικός πόλεμος παρόλη την γενικότερη αγραμματοσύνη, και κινδυνεύουμε να χαθούμε από την ειρήνη και την ελευθερία. Ε! αν τα καταφέρουμε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Όμως το να παραδώσουμε τον Ελληνισμό όσο πιο ακέραιο μπορούμε δεν είναι δικαίωμα μας. Είναι ιερά υποχρέωσις, είναι καθήκο(ν).

Ποντιακά και γλωσσολογία

Με αφορμή ένα άρθρο του Μπαμπινιώτη στο ΒΗΜΑ σχετικά με τις λέξεις (αβγό, αφτί, κτήριο, καλύτερος, αλλιώς, βρόμα, παλιός, πιρούνι, γλείφω) με «έπιασε για άλλη μια φορά το παράπονο» που οι γλωσσολόγοι αγνοούν την ποντιακή γλώσσα και επιμένουν να μην την μελετούν και σίγουρα να μην την αναφέρουν όσο της αξίζει. Γλωσσολόγος δεν είμαι αλλά θα κάνω μια προσπάθεια να με τις αντίστοιχες ποντιακές των παραπάνω λέξεων.

• αβγό: Η λέξη στα ποντιακά λέγεται ὠβόν (πληθ. τα ωβά) που προφανώς προέρχεται απευθείας από το αρχαίο ὠόν ή ὠFόν (F: δίγαμμα)
• αφτί: Η ποντιακή γλώσσα διατηρεί ατόφια την αρχαιοελληνική μορφή ὠτίν (πλθ: τὰ ὠτία, αττικό: τὸ ὠτίον)
• αλλιώς: Εν αντιθέσῃ με όσα ισχυρίζεται το άρθρο, στα ποντιακά η λέξη είναι το «αλλέως» επομένως η μεσαιωνική της μορφή είναι ακόμη ζωντανή.
  
• παλιός: Οι πόντιοι λέμε παλαιόν, που ίσως γράφεται παληόν (αν και ο Μπαμπινιώτης διαφωνεί), ερασμιακώς προφερόμενο ως παλεόν ή παλαιόν. Ας την βρούνε την άκρη οι γλωσσολόγοι. Για την ερασμιακή προφορά, οι απόψεις διίστανται,  ειδικά όμως στην περίπτωση του «η» (ήτα) υπάρχουν πολλές περιπτώσεις στην ποντιακή όπου προφέρεται «ε» πχ α(ού)τε (αυτή), έγκα τεν (την (νεο-αθηναϊκό «της») έφερα), επέρα (πήρα), τερώ (τηρώ) κλπ
• πιρούνι: Ακόμη μια περίπτωση όπου αγνοείται η ποντιακή λέξη «περόν». Το «πιρούνι« κατά τον Μπαμπινιώτη ετυμολογείται από την λέξη «περόνιον». Επομένως ιδού άλλη μια περίπτωση όπου η ποντιακή διατηρεί όχι μόνο την αρχαία λέξη αλλά ακόμη και το γένος (αρχ. το περόνιον, ποντιακά: το περόν)
• καλύτερος: Στα ποντιακά υπάρχει ο συγκριτικός βαθμός «καλλίων» (πχ καλλίων έν  να…) ή «άλλο καλλίων» (αυτό ομολογώ ότι δεν γνωρίζω αν πρέπει να γραφτεί άλλο ή άλλω ή ἄλλῳ). Το «καλλίων» είναι το νεοελληνικό τροπικό επίρρημα «καλύτερα» ενώ όταν στα ποντιακά αναφερόμαστε στο νεοελληνικό επίθετο «καλός» (πχ καλός άνθρωπος) ο συγκριτικός βαθμός είναι «άλλο καλός άνθρωπος» (ή άλλω, νέα Ελληνικά: πιο  καλός άνθρωπος) ενώ ο υπερθετικός «όλων τω καλών ο άνθρωπον» (πιθανολογώ ότι είναι δοτική, αν κάνω γραμματικά λάθη…είπαμε δεν είμαι ούτε γλωσσολόγος ούτε φιλόλογος, απλά προσπαθώ να διεγείρω την περιέργεια και το ενδιαφέρον των αναγνωστών).
• Ελιά: Ακόμη και εδώ έχουμε κοντινή σχέση των αρχαίων με τα ποντιακά. Η ελιά λέγεται «ελαία» (αρχ. ἐλαία) με πληθυντικό: τα ελαίας, ενώ το λάδι λέγεται «ελάαδ» (αρχ. ἐλάα, ἐλάδιν, ἐλάδιον) (δεν κάνω προσπάθεια να αρχαιοποιήσω το ελάαδ, όντως υπάρχει μακρότητα στο «α»)

Τα δύο σχετικά δημοσιεύματα του κ. Μπαμπινιώτη εδώ και εδώ.

Ποντιακή γλώσσα και λαθρομετανάστες

Στην Ελλάδα το τελευταίο διάστημα έχει καλλιεργηθεί ο μύθος ότι οι λαθρομετανάστες συνέβαλαν στην Ελληνική οικονομία και ανάπτυξη. Αυτός φυσικά είναι ένας προπαγανδιστικός μύθος των ΜΜΜΕ ενώ απεναντίας οι πληθυσμοί των λαθρομεταναστών οδήγησαν στην υποβάθμιση της Ελλάδας τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτισμικό επίπεδο.

Ενός κακού, μύρια έπονται.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Πριν από το 1991 οπότε και άνοιξαν τα σύνορα με την Αλβανία η Ελλάδα ήταν από τις μεγαλύτερες εξαγωγικές χώρες αγροτικών προϊόντων της Ευρώπης. Αυτό σημαίνει ότι η αγροτική μας παραγωγή προϋπήρχε της καθόδου των Αλβανών και επομένως  ότι οι αγροτικοί πληθυσμοί κυρίως της Μακεδονίας είχαν τρόπο για να φέρουν εις πέρας τις αγροτικές τους εργασίες. Επικεντρώνουμε στην γεωγραφική περιφέρεια της Μακεδονίας για να παρακολουθήσουμε και την εξέλιξη της ποντιακής γλώσσας, αφού την Μακεδονική γη καλλιεργεί μεταξύ άλλων και η συντριπτική πλειοψηφία των ποντίων που βρίσκονται στη χώρα μας. Αμιγώς ποντιακά χωριά βρίσκονται διάσπαρτα σε όλο το μήκος και πλάτος της Μακεδονίας αλλά και της Θράκης.

Πως όμως καλύπτονταν οι ανάγκες για τις γεωργικές εργασίες πριν το 1991 και μάλιστα με συνθήκες και μέσα λιγότερο εξελιγμένα από τα σύγχρονα; Πολύ απλά οι αγρότες εργάζονταν στα χωράφια τους, τόσο οι ίδιοι όσο και οι συγγενείς τους και μάλιστα σε βαθμό μεγαλύτερο του πρώτου. Έτσι κατά τη συγκομιδή των αγροτικών προϊόντων είχαμε συστράτευση όλου του σογιού, από διάφορες περιοχές της Ελλάδα με ταυτόχρονη απασχόληση εργατών από τα περίχωρα. Κάποιες θέσεις δε καλύπτονταν από ανειδίκευτους Γιουγκοσλάβους εργάτες και  από φοιτητές που έβγαζαν κάποια χρήματα για τις σπουδές τους.

Έτσι λοιπόν πριν την κάθοδο των λαθρομεταναστών είχαμε το εξής φαινόμενο.

• Τα χωριά έσφυζαν από ζωή,
• Είχαμε σύσφιξη των οικογενειακών δεσμών
• ταυτόχρονα ενισχύονταν και οι δεσμοί μεταξύ των γειτονικών τόπων.

Η συγκομιδή ήταν μια γιορτή, ένα πανηγύρι και γίνονταν με κέφι, με τραγούδι και καλαμπούρια. Ταυτόχρονα η εργασία ήταν και αποδοτική γιατί οι περισσότεροι γνώριζαν την δουλειά και δεν απαιτούνταν ειδική εκπαίδευση για να αποδώσουν.

Πέρα όμως από τα παραπάνω είχαμε και ενίσχυση του ποντιακού πολιτισμού αφού ο ήχος του κεμεντζέ πάντα ηχούσε στα χωράφια. Απόδειξη αυτού είναι το γεγονός ότι ουδέποτε ο Ποντιακός Ελληνισμός ξέμεινε από αστέρες της ποντιακής μουσικής τις δεκαετίες του 70 και του 80. Καραπαναγιωτίδης, Παυλίδης, Χρύσανθος, Δραμινός, Χρυσανθόπουλος κ.α. μονοπωλούσαν το τρατζιστοράκι στα κτήματα αλλά και περιόδευαν οι ίδιοι σε εκδηλώσεις και τοπικά γλέντια. Αυτό συνέβαινε για τον πολύ απλό λόγο ότι τα χωριά είχαν κόσμο και ήταν ζωντανά. Παραδόξως όμως βλέπουμε ότι αυτοί οι αστέρες, κάποιοι εκ των οποίων δε βρίσκονται ανάμεσα μας, δεν αναπληρώθηκαν. Η ζωή στα χωριά έσβησε, το κέφι χάθηκε και τα χωριά απομονώθηκαν.

Τι συνέβη όμως και φτάσαμε σε αυτό το σημείο;

Ξαφνικά στις αρχές της δεκαετίας του 90 έπαψαν να έρχονται στα χωριά εργάτες ενώ τα χωριά γέμισαν από εξαθλιωμένους Αλβανούς που ζητούσαν λίγο ψωμί και δουλειά. Συνηθισμένοι οι χωρικοί στους άλλους λαούς που πάντα όπως είπαμε είχαν παρουσία στη συγκομιδή, προσέφεραν τροφή, στέγη και εργασία στους Αλβανούς. Γρήγορα όμως έγινε αντιληπτό ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν σαν τους άλλους. Αυξήθηκαν κατακόρυφα οι κλοπές, οι ληστείες, οι βιασμοί και οι δολοφονίες αγροτών. Για να ακριβολογώ, δεν αυξήθηκαν αυτά τα φαινόμενα αλλά πρωτοεμφανίστηκαν αφού μέχρι τότε το κλείδωμα της πόρτας ήταν άγνωστη λέξη για τα σπίτια των χωριών. Τα βουνά γέμισαν με πτώματα Αλβανών που σκότωναν ο ένας τον άλλον για 100 και 200 δραχμές. Κότες εξαφανίζονταν από τα κοτέτσια, ντομάτες κλέβονταν από τους μπαξέδες κοκ. Πλέον δεν ήταν ασφαλές να μένει κάποιος στα χωριά. Οι κοντοχωριανοί λόγο φόβου δεν ρίσκαραν να συνυπάρξουν με έναν Αλβανό ως εργάτες. Μέχρι να καταλάβουν οι Έλληνες αγρότες τι ακριβώς συνέβη, οι Αλβανοί είχαν ήδη κάνει κατάληψη στον χώρο της αγροτικής εργασίας. Αυτός ήταν και ο λόγος της εξαφάνισης των άλλων εργατών. Ο φόβος.

Λίγο το Ελληνικό μας φιλότιμο λίγο η καθυστέρηση στην κατανόηση του μεγέθους του προβλήματος έφεραν την κατάληψη της επαρχίας. Χρησιμοποιείται από τους προπαγανδιστές το επιχείρημα ότι οι Αλβανοί ήταν φθηνοί εργάτες. Πράγματι, αλλά ουδέποτε έλειψαν από τα χωριά οι φθηνοί εργάτες. Στα χωράφια της Μακεδονίας εργάστηκαν μαύροι, άσπροι, κίτρινοι, Σκοπιανοί, Σέρβοι και όλοι οι λαοί του κόσμου με χαμηλά μεροκάματα. Ποτέ δεν υπήρξαν φαινόμενα ρατσισμού, ποτέ δεν υπήρξε βία και ξενοφοβία. Αυτά τα φαινόμενα ήρθαν μαζί με τους Αλβανούς και δυστυχώς έμειναν.

Σήμερα στα χωριά έχουν μείνει οι ηλικιωμένοι και οι Αλβανοί. Η αγροτική ζωή έχει χάσει τη γοητεία της, οι αγροτικές κοινωνίες τη συνοχή τους και φυσικά αυτό είχε αντίκτυπο και στην ποντιακή γλώσσα και πολιτισμό γενικότερα. Είδαμε ότι πόντιοι διάσημοι τραγουδιστές δεν ξαναβγήκαν. Το σόι δεν ξαναέσμιξε και επομένως δες ξαναμιλήθηκε η ποντιακή γλώσσα μεταξύ του θείου και του ανιψιού, του παππού και του εγγονού. Τα χωριά μαράζωσαν και η αστυφιλία ενισχύθηκε για άλλη μια φορά στην Ελληνική ιστορία.

Οι Αλβανοί εργάτες σήμερα δεν είναι καθόλου φθηνοί. Ένας Αλβανός εργάτης πληρώνεται περισσότερο από έναν Έλληνα ανειδίκευτο ή ακόμη και ελαφρώς ειδικευμένο της πόλης σε βαθμό που πλέον είναι ασύμφορο να τους απασχολεί κανείς. Αυτό είναι ταυτόχρονα και μια προτροπή προς τους Έλληνες να ψάξουν να βρουν στην Ελληνική επαρχία ένα καλοκαιρινό μεροκάματο για να εξοικονομήσουν ένα αξιοπρεπέστατο επιπλέον εισόδημα.

Τα παραπάνω φυσικά τα γνωρίζω από πρώτο χέρι και δε μπορεί καμία προπαγάνδα των ΜΜΜΕ να με πείσει για το αντίθετο. Δυστυχώς όμως για κάποιον άγνωστο λόγο τα ΜΜΜΕ έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν παρουσιάζοντας το λογικό ως παράλογο και το αντίστροφο.