Το διαβάσαμε και αυτόοο…!!! στο δημοσίευμα του αντιβάρου.
Πάμε να τα ξαναπάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Πόσα είναι τα φύλα; Δύο. Το άρρεν και το θήλυ.
Προσπαθούν να μας περάσουν ως φύλο και το ουδέτερον.
Ουδέτερον σημαίνει αυτό που δεν έχει ου δε έν έτερον, ούτε το ένα ούτε το άλλο, κανένα από τα δύο.
Άρα τα φύλα είναι δύο.
Το ουδέτερον «φύλον» είναι αυτό που δεν είναι ούτε αρσενικόν ούτε θηλυκόν.
Συνεπώς δεν μπορούν να καταργήσουν τα φύλα γιατί η ίδια η λέξις «ουδέτερον» προϋποθέτει την ύπαρξιν των δύο φύλων.
Για να το καταλάβουμε καλλίτερα πρέπει να ξαναμεταφερθούμε στην σφαίρα των μαθηματικών. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον άξονα των ακεραίων αριθμών.
Τι βλέπουμε; Από την αριστερή μεριά κείτονται οι αρνητικοί αριθμοί, από την δεξιά οι θετικοί.
Αριθμός ετυμολογείται από το αραρίσκω (ομαδοποιώ, συνάπτω,…), δηλαδή ο κάθε αριθμός έχει φύσιν που ακόμη και όταν είναι αόριστος, ουσιαστικά έχει μια εν δυνάμει φύσιν ομαδοποιημένων οντοτήτων.
Μεταξύ των θετικών και των αρνητικών υπάρχει μόνον ένας «αριθμός» που αραρίσκει το τίποτα και αυτός είναι το μηδέν (μη δε έν → ού τε ένα).
Το μηδέν είναι απαραίτητον για να οριστούν οι θετικοί και οι αρνητικοί αριθμοί ως εξής: θετικός ο μεγαλύτερος του μηδενός, αρνητικός ο μικρότερος του μηδενός όμως το μηδέν από μόνον του δεν υφίσταται, δεν έχει έννοια ένα σκέτο μηδέν.
Το μηδέν δεν είναι θετικός, δεν είναι αρνητικός αριθμός. Δεν παίρνει καν πρόσημον. Το +0 ή το -0 δεν είναι πλεονασμός, είναι λάθος.
Το μηδέν είναι ουδέτερος (ου δε έν έτερον) και μάλιστα είναι ο μοναδικός ουδέτερος αριθμός.
Και μόνον λεκτικώς είναι αυταπόδεικτον ότι το μηδέν είναι το μοναδικόν ουδέτερον στοιχείον, αφού μας το λέγει και η ίδια η λέξις (ουδέν έτερον).
Ποίος όμως μαθηματικός και σε ποίαν σχολικήν αίθουσαν έχει κάνει αυτόν τον γλωσσικόν συσχετισμόν; Ουδείς.
Ας το αποδείξουμε λοιπόν αυτό το ουδέτερον.
Το μηδέν καλείται μηδενικό ή ουδέτερον στοιχείον στην πράξιν της προσθέσεως,
δηλαδή για κάθε α, 0+α = α+0 = α.
Έστω (υπόθεσιν κάνουμε) ότι το μηδέν δεν είναι το μοναδικόν ουδέτερον στοιχείον της προσθέσεως (γλωσσική υπέρβασις ως προς το «ουδέτερον») και αυτό είναι το 0′ .
Τότε
0 + 0′ = 0′ + 0 = 0 | Αφού το 0′ είναι ουδέτερον στοιχείον (όπως υποθέσαμε)
αλλά και
0 + 0′ = 0′ + 0 = 0′ | Αφού το 0 είναι ουδέτερον στοιχείον.
Συνεπώς, τα πρώτα μέλη είναι ίσα άρα και τα δεύτερα, άρα 0=0′ και άρα το 0 είναι το μοναδικό ουδέτερο στοιχείο.
Απεδείξαμε λοιπόν ότι το μηδέν είναι ουδέτερον στοιχείον, δηλαδή δεν έχει άλλο (έτερον) ούτε καν ένα (ουδε έν)
Το μηδέν όμως πέρα από ουδέτερον στοιχείον της προσθέσεως είναι και απορροφητικό στον πολλαπλασιασμό. Δηλαδή οποιοσδήποτε αριθμός και εάν πολλαπλασιαστεί με το μηδέν, μηδενίζεται | για κάθε α, α · 0 = 0 · α = 0.
Πιο απλά με το μηδέν δεν μπορούμε να παράξουμε τίποτα. Δεν μπορούμε με ένα μέτρο μηδενικού μήκους να μετρήσουμε μια οποιαδήποτε απόστασι. Με οποιοδήποτε άλλο διάνυσμα, είτε αρνητικού είτε θετικού μέτρου μπορούμε να μετρήσουμε όποια απόστασι θέλουμε. Με ένα μηδενικό μέτρο όμως δεν μπορούμε να μετρήσουμε τίποτα. Μπορούμε με ένα σπίρτο να μετρήσουμε την απόστασι μέχρι το φεγγάρι, με μηδέν όμως σπίρτα δεν μπορούμε.
Συνεπώς το ουδέτερον στοιχείον της προσθέσεως και απορροφητικόν του πολλαπλασιασμού δεν είναι ικανό να παράξει τίποτα από μόνον του.
Λεκτικά δηλαδή το μηδέν δεν παράγεται από το μηδέν αλλά από το ένα (1) που είναι ο ελάχιστος φυσικός αριθμός, δηλαδή είναι ο μη φυσικός αριθμός που δεν είναι ούτε καν ένα. Χωρίς το ένα δηλαδή δεν υπάρχει μηδέν για έναν πολύ απλό λόγο. Το ένα ορίζει την φύσι των αριθμών. Λέμε λ.χ. ένα μήλον, μηδέν μήλον. Αν δεν αναφερθούμε στο μήλον τότε το μηδέν σε τι θα αναφέρεται;
Αυτό ισχύει παντού. Λέμε δηλαδή «δεν υπάρχει θεός» αλλά για να το πούμε αυτό πρέπει να ορίσουμε τουλάχιστον τι είναι ο ένας θεός. Αν δεν ορίσουμε τι είναι θεός δεν μπορούμε να ορίσουμε τι είναι αθεΐα.
Το μπέρδεμα προκύπτει με την δεκαδική αρίθμηση καθώς το δέκα (10) δεν είναι άλλο από το μία (1) δεκάδα και καν μία (καμμία, μηδέν (0)) μονάδες. Δηλαδή γράφοντας τον αριθμό 10 ουσιαστικά εντάσσουμε το μηδέν στο σύνολο των φυσικών αριθμών, ενώ κατά την γνώμη μου δεν ανήκει σε αυτό, ένα πρόβλημα που δεν υπήρχε με την ελληνική αρίθμηση όπου το δέκα ήταν το ι’ και όχι το 10 το οποίο μας αναγκάζει να εντάξουμε το μηδέν στους φυσικούς αριθμούς.
Αυτό είναι με λίγα λόγια το μηδέν.
Το ουδέτερον λοιπόν φύλον δεν ορίζεται εάν δεν οριστεί ποιο είναι το αρσενικό και ποίο το θηλυκό. Και τι μας λέγει ο παραπάνω σύνδεσμος; Ότι εκπαιδεύουν τα παιδιά στην ουδετερότητα, δηλαδή στο να μένουν κολλημένα στο μηδέν.
Και όπως το μηδέν δεν μπορεί να οριστεί χωρίς το ένα, έτσι και το ουδέτερον φύλον δεν μπορεί να οριστεί χωρίς το άρρεν και το θήλυ. Δηλαδή αφήνουν τα παιδιά στο αόριστο μηδέν και όχι στο ορισμένο μηδέν, δηλαδή κολλάνε τα παιδιά στο ουδέν, δηλαδή το κενό, το τίποτα.
Ουσιαστικά δηλαδή δημιουργούν μια μαύρη τρύπα από όπου τα φύλα δεν θα μπορέσουν να αναδειχθούν ουδέποτε. Τα φύλα στην προκειμένη περίπτωσιν. Σε άλλες περιπτώσεις γίνεται μηδενισμός επί της θεολογίας, επί της πολιτικής, επί των εθνών και γενικότερα έχουμε μπει για τα καλά στην θεολογία του μηδενισμού η οποία πλέον έχει ενταχθεί στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Το μόνον που μας σώζει είναι η Ελληνική γλώσσα και τα μαθηματικά, τα οποία φυσικά ετυμολογούνται από την μάθησιν.
Αυτά εν ολίγοις, το ζουμί είναι ότι το «ουδέτερον» και το «μηδέν» ως λέξεις σηκώνουν πολύ φιλοσοφία αλλά είναι γλωσσικές άμυνες που ευτυχώς ακόμη έχουμε στο οπλοστάσιο μας, και φυσικά το γένος δεν θα διαιωνιστεί ούτε με τα ουδέτερα φύλα ούτε με τα μονά φύλα (το ένα (1) είναι το ουδετερον στοιχείον στον πολλαπλασιασμόν) αλλά για να συμβεί η αναπαραγωγή απαιτείται η ετερότης και όχι η ουδετερότης.
Ἀφοῦ ὁ ‘σοσιαλισμός’ ἐτυμολογεῖται ἀπό τὸ social – δημόσιος θὰ λέγαμε γιατὶ ἡ κοινωνία ἀφορᾷ τοὺς κοινοὺς, τοὺς ὁμοίους δηλαδή – …
Στράβων Αμασεύς 