Επικοινωνία
Οι αναγνώστες μπορούν επικοινωνήσουν για σχολιασμό, προτάσεις ή για τα δικά τους άρθρα στο stravon.amaseus@gmail.com
Τα άρθρα των αναγνωστών θα δημοσιεύονται στην ειδική κατηγορία ” άρθρα αναγνωστών”.
σχόλια
Στράβων ὁ Ἀμάσειος
Τελευταία σχόλια
-
Στράβων Αμασεύς 
Para poly endiaferonta arthra
Σε ευχαριστώ!!!
Αγαοητέ Στράβωνα καλημέρα.
Σε γνώρισα μόλις χθες από την «εκ Πόντου Φιλονόη» και πραγματικά ενθουσιάστηκα. Επειδή είμαι κάποιας ηλικίας και με τα διαδικτυακά κάπου τα μπερδεύω θα ήθελα να μου επιτρέψεις να “αντιγράφω” αναρτήσεις σου στο δικό μου ιστολόγιο το «Ήπειρος. η πατρίδα μας» ή, αν δεν σου είναι βάρος, να μου τα κοινοποιείς στο odysseysioannina3@gmail.com. Μην το θεωρήσεις αγένεια αν μου απαντήσεις αρνητικά. Οδυσσεύς
Ευχαριστώ πολύ Οδυσσέα για τα καλά σου λόγια αν και νομίζω ότι υπερβάλεις λίγο ως προς την ποιότητα του ιστολογίου. 🙂
Βεβαίως και μπορείς να αναδημοσιεύεις τις αναρτήσεις μου, θα σε παρακαλούσα μόνον όταν το κάνεις, να αναφέρεις την πηγή από οποιοδήποτε ιστολόγιο και εάν γίνεται η αναδημοσίευση. Δεν είναι δηλαδή μόνον δικό μου το θέμα αλλά αφορά γενικότερα την δεοντολογία μεταξύ των ιστολόγων.
Ξανά ευχαριστώ και χάρηκα για την γνωριμία.
Ευχαριστώ. Όσο για την αναφορά στη πηγή είναι θέμα, όπως σωστά είπες, δεοντολογικό και στην ηλικία μου, θέμα εγωιστικής επίδειξης, δεν υφίσταται. Και πάλι ευχαριστώ, Οδυσσεύς
Αγαπητέ Στράβωνα , καλησπέρα.
Σε παρακαλώ να μου επιτρέψεις να σχολιάσω την « απάντηση προς Σιδηρούντιο» σε σχετική, φαντάζομαι, ανάρτηση της Ολυμπίας.
Θέλω να σου πω ότι διαφωνώ με την συμπερίληψη του Ορθόδοξου Χριστιανισμού στις αβρααμικές θρησκείες επειδή, εκτός των όσων ορθά αναφέρεις, ενισχυτικά θέλω να διευκρινίσω ότι το βασικό δόγμα του Χριστιανισμού αυτό «της αθανασίας της ψυχής και της αναστάσεως των νεκρών» δεν είναι “γέννημα” των Ιουδαίων γιατί όπως αναφέρεται στην Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια (Encyklopaedia Judaika)…. «Προφανώς το δόγμα της αθανασίας της ψυχής εισχώρησε στον Ιουδαϊσμό εξ αιτίας της ελληνικής επίδρασης» και… «Βασικά οι δοξασίες της ανάστασης και της αθανασίας της ψυχής δεν συμβιβάζονται μεταξύ τους. Η μια μιλάει για συλλογική ανάσταση στο τέλος των ημερών, δηλαδή για το ότι οι νεκροί που κοιμούνται στη γη θα εγερθούν από τον τάφο, ενώ η άλλη μιλάει για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ψυχή μετά τον θάνατο του σώματος».
Σε αντίθεση με την Αγία Γραφή, το (παρεξηγημένο από εμάς τους Έλληνες) Ταλμούδ, που είναι επηρεασμένο από τον ελληνισμό, είναι γεμάτο εξηγήσεις, ιστορίες, ακόμα και αφηγήσεις σχετικές με την αθανασία της ψυχής. Μάλιστα, ένα μεταγενέστερο, εξ ίσου παρεξηγημένο, ιουδαϊκό μυστικιστικό σύγγραμμα, η Καββάλα ή Καμπαλά, προωθεί ακόμη και την διδασκαλία της μετεμψύχωσης, που είναι βασικά αρχαία Ινδουιστική διδασκαλία αλλά και της μετενσάρκωσης των Πυθαγορείων ενώ ταυτόχρονα και σαν αντίδραση, ο Μεταρρυθμιστικός Ιουδαϊσμός έχει παντελώς απορρίψει την δοξασία της ανάστασης.
Προσωπικά και με όσα είπα παραπάνω, επιμένω ότι οι απολίτιστοι Εβραίοι δεν είχαν ποτέ τους δικιά τους θρησκεία και το μόνο που κατάφεραν, ήταν η συρραφή δοξασιών των γύρω τους πολιτισμένων λαών ενώ ακόμη και οι σπουδαιότεροι προφήτες τους (Δανιήλ πχ) δανεισμένοι από άλλους λαούς ήταν. Την μόνη θρησκεία που γνώρισαν ήταν αυτή του χρήματος (είχαν μετατρέψει τον οίκο του Θεού σε οίκο εμπορίου) και η λατρεία τους, τότε και τώρα, αντικείμενο είχε τον «χρυσούν μόσχον».
Τώρα γιατί οι ιερείς μας, όλων των βαθμίδων, επιμένουν ιουδαϊκά δεν ξέρω. Ίσως όπως είπες κι εσύ: «Είμαστε χριστιανοί γιατί έχουμε εθιστεί στις οσμές των χριστιανικών μυστηρίων, στην μυρωδιά του κεριού, στον ήχο της καμπάνας, στην συνήθεια του σταυρού. Είμαστε όμως και χριστιανοί για έναν ακόμη λόγο. Γιατί έχουμε εκπαιδευτεί να προσεγγίζουμε το άπειρο με δέος και ευσέβεια. Διότι τι είναι ο θεός; Είναι η ιδιότητα που έχει να είναι ασύλληπτος από τον νου. Να βρίσκεται δίπλα μας (ή να νοιώθουμε ότι βρίσκεται δίπλα μας) αλλά και ταυτόχρονα να είναι τόσο προστάτης μας όσο και ηθικός μας οδηγός ή και τιμωρός». Ίσως ο φόβος, ίσως το πείσμα σε συνδυασμό με την αδιαφορία, ίσως το ότι μετέτρεψαν οι περισσότεροι απ’ αυτούς το λειτούργημα σε επάγγελμα, ίσως ακόμη-ακόμη το ότι υιοθέτησαν, ο Θεός ξέρει γιατί, το ιουδαϊκό πρόσταγμα «πίστευε και μη ερεύνα» αντί την προσταγή του Ιησού «ερευνάτε τας γραφάς». Σαν καλοί επαγγελματίες αρκούνται στην, δήθεν, πίστη και δεν την συνδυάζουν με την γνώση. Και κάτι ακόμη. Για τον πιστό Έλληνα Χριστιανό ο Ιησούς Χριστός δεν πρέπει να είναι ή να τον νιώθει πλάι του. Ο Ιησούς πρέπει να σκιρτά μέσα του, να είναι «ο εν αυτώ Θεός» και ένας τέτοιος Θεός δεν τιμωρεί. Αγαπά.
Επίτρεψέ μου επίσης και έναν μικρό σχολιασμό για τον συμβολισμό του Ισλάμ που ενισχύουν την θέση μου.
Γράφεις: «Αρκεί να φέρουμε στον νου μας ένα χαλί. Τι συμβολίζει; Τίποτα. Χαοτικά σχέδια, χαοτικές γραμμές. Πέρα λοιπόν από το γεγονός ότι σήμερα είμαστε θύματα ύπουλου εξισλαμισμού αγοράζοντας ανατολίτικα χαλιά, δηλαδή γινόμαστε καταναλωτές της απροσδιοριστίας, εξοικειωνόμαστε με την αισθητική του απροσδιορίστου, το ίδιο έπραξε και η ορθόδοξη εκκλησία, κάτι που μπορούμε να διαπιστώσουμε διερευνώντας τον διάκοσμο μερικών εκκλησιών. Μπορούμε λοιπόν να διακρίνουμε σε κάποιες περιπτώσεις εισβολή απροσδιορίστων σχεδίων στην αισθητική της ορθοδοξίας. Διότι αυτό κατάντησε για την ορθοδοξία η θέωση, η άρνηση των εγκοσμίων, το χάσιμο, η μαστούρα, η έκσταση. Όταν επικρατήσει η έκσταση θα έχουν χαθεί οριστικά τα Ελληνικά στοιχεία της ορθοδοξίας και θα έχει καταντήσει ένα κοσμικό ισλάμ».
Ταυτίζεις το χάος με το τίποτα (μηδέν;) αλλά υπάρχουν θεωρίες (θεωρίες είναι, ας υπάρχουν) που ταυτίζουν τόσο το χάος όσο και το μηδέν με την κατάσταση του Θεού προ της αυτογνωσίας του (πριν φτιάξει τον κόσμο). Δεδομένου ότι σύμφωνα με το Κοράνι ο Αλλάχ είναι “καλλιτέχνης” (μουσαουΐρ) δεν μπορεί οι πολιτισμένοι Άραβες (ναι οι Άραβες ανέπτυξαν πολιτισμό σε αντίθεση με τους Εβραίους) που έργο τους είναι η Άλγεβρα να έχουν σαν ιερή τέχνη απλές γραμμές που δεν λένε τίποτε διότι όπως λέει και ο TITUS BURCKHARDT στο βιβλίο του «Η Ιερή Τέχνη σε Ανατολή και Δύση» “Μια τέχνη αξίζει αυτό το επίθετο μόνον εάν οι μορφές της καθαυτές αντανακλούν το πνευματικό όραμα που χαρακτηρίζει μια ιδιαίτερη θρησκεία” …
Πιστεύω λοιπόν ότι τόσο το χαλί όσο γενικότερα η θρησκευτική ισλαμική τέχνη δεν είναι ένα τίποτε άλλο από , δεν ξέρω ποια λέξη να χρησιμοποιήσω, την προσπάθεια “αγιοποίησης” ίσως της πνευματικής αλλά και ψυχικής κατάστασης του Μωάμεθ (ουδείς μετά Χριστόν προφήτης) τότε που διέταζε το βουνό να πάει κοντά του κι επειδή το βουνό…βουνό, πήγαινε ο Μωάμεθ στο βουνό. Δηλαδή ,την εποχή που ακόμη δεν είχε αποκτήσει οπαδούς και ήταν ο περίγελος της κοινότητας οπότε, αν η χριστιανική τέχνη δέχεται επιρροές τέτοιου είδους τότε οι ταγοί της Εκκλησίας μας θέλουν «ξύρισμα».Οι σημερινοί βέβαια θεωρητικοί δίνουν στον Ισλαμικό ανεικονισμό και μια πιο περισπούδαστη (;) πλευρά που ίσως να αποτελεί γι αυτούς άλλοθι την εξής. Εφ’ όσον ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κατ΄ εικόνα του Θεού, είναι βλασφημία να μιμείται την μορφή του αλλά απ’ ότι φαίνεται αυτή η άποψη είναι μάλλον συνέπεια της απαγόρευσης των εικόνων και όχι η κύρια αιτία που την προκαλεί.
Όσο για τον εξελληνισμό των Τούρκων δεν διάβασες; Ανακάλυψαν ότι είναι οι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και το κέντρο της γης!!!!!!!!
Οδυσσεύς
Οδυσσέα, γεια σου.
Θα μου επιτρέψεις μία μικρή παρεμβολή.
Φυσικά και οι Τούρκοι δεν είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Άλλαξαν φαίνεται, διότι μέχρι πρό τινος ισχυρίζοντο, πως ήταν οι απόγονοι των Τρώων, που επέστρεψαν στην πατρώα τους γη.
Περί την καταγωγή των σουλτάνων τους όμως, αποφεύγουν να εμπλακούν σε συζητήσεις, μήπως και ξεχαστεί η Ιστορία και διαγράψει μερικές της σελίδες…
Το πράγμα ξεκινάει κατά την βασιλεία του αυτοκράτορος του (κακώς ονομαζομένου) Βυζαντίου, Ιωάννου Β’ Κομνηνού. Τότε λοιπόν υπήρχε ένας συνονόματος ανεψιός του, Ιωάννης Κομνηνός, ο οποίος ήταν υιός του αδελφού του, Ισαακίου Κομνηνού, τριτοτόκου υιού του Αλεξίου Α’ Κομνηνού. Αυτός λοιπόν ο Ιωάννης, ήταν πολύ φιλομαθής, γαλαντόμος, ανδρείος πολεμιστής, γνώστης της πολεμικής τέχνης της εποχής του, όμορφος και ευπροσήγορος νέος. Τον είχε δηλαδή προικίσει ο Θεός με όλα τα καλά. Εθεωρείτο πολύ μορφωμένος επειδή μιλούσε την αραβικήν, η οποία εθεωρείτο δύσκολη γλώσσα. Αυτός λοιπόν ακολουθούσε τον θείο του, στις διάφορες εκστρατείες του εναντίον των Τούρκων, οι οποίοι παρενοχλούσαν τις παραμεθόριες πόλεις της αυτοκρατορίας. Δεν ακολουθούσαν τους συνηθισμένους δρόμους οι Τούρκοι. Ήταν έφιπποι και παρουσιάζονταν ξαφνικά, αιφνιδιάζοντας τους Βυζαντινούς, που ήταν τελείως ανέτοιμοι, να τους αντιμετωπίσουν.
Σε μια τέτοια εκστρατεία λοιπόν, τα αυτοκρατορικά στρατεύματα, ενεπλάκησαν σε μάχη παρά την Νεοκαισάρεια με Ουζούνους Τούρκους. Ο Ιωάννης με τον θείο του και την αυτοκρατορική φρουρά παρακολουθούσαν την εξέλιξη της μάχης, από την κορυφή παρακειμένου λοφίσκου, όταν ο ίππος του αρχηγού των Ιταλών μισθοφόρων εφονεύθη και αυτός πολεμούσε άνιππος. Ο αυτοκράτωρ τότε γύρισε στον ανεψιό του και του είπε, να παραδώσει τον ίππο του στον Ιταλό. Ο Ιωάννης προσποιήθηκε, πως δεν τον άκουσε. Ο αυτοκράτωρ, του το ξαναείπε, αλλά και πάλι εκείνος δεν αντέδρασε. Τότε ο θείος του εξεμάνη και τον διέταξε, να αφιππεύσει αμέσως. Ο Ιωάννης έκανε αυτό, που τον διέταξε ο θείος του. Ο ίππος του παρεδόθη στον Ιταλό και σε λίγο ένας ιπποκόμος, του έφερε νέον ίππο. Ο Ιωάννης ίππευσε αμίλητος, έβγαλε το κράνος του, έβαλε το ακόντιό του επ’ ώμου και αυτεμόλησε, φεύγοντας με ελαφρό τριποδισμό προς το τουρκικό στρατόπεδο.
Οι Τούρκοι τον υπεδέχθησαν με ζητωκραυγές και μεγάλη χαρά. Τον υπεδέχθη ο αρχηγός των, στον οποίον έγινε αμέσως συμπαθής. Αλλαξοπίστησε κι έγινε μουσουλμάνος, ονομάσθηκε Τζελεπής. Ενυμφεύθη την κόρη του αρχηγού Καμερώ. Έγινε τόσον αγαπητός στους Τούρκους, ώστε τα πάντα του επετρέποντο. Δεν υπήρξε ποτέ απαγόρευσις γι’ αυτόν. Ο πεθερός του, του χάρισε μεγάλες περιοχές και τον γέμισε χρυσάφι. Απ’ αυτόν τον γάμο γεννήθηκε ο Σουλεϊμάν, αυτός δε εγέννησε τον Τογρούλ, απ’ τον οποίον με την σειρά του γεννήθηκε ο Οσμάν, ο ιδρυτής της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Αυτό το περιστατικό, το γνωρίζουν οι Τούρκοι, αλλά δεν αναγράφεται στα σχολικά τους βιβλία.
Αυτά και σε χαιρετώ.
Στράβωνα,
Πολύ περίεργο! Θεωρούμαι ένα αδιόρθωτο πνεύμα αντιλογίας που μπορεί να κάνει τον άλλον να σκάσει, άμα έχει κάπου κατασταλάξει και δεν βρίσκει λογικά τα επιχειρήματα του συνομιλητού του. Εδώ, δεν βρίσκομαι σε αντιπαράθεση αλλά σε διάλογο και ο διάλογος προάγει. Λοιπόν…
Θέλω να πιστεύω πως δεν είμαστε οι τελευταίοι κάτοικοι της γης. Θά’ ρθουν κι άλλοι μετά από μας. Ο χρόνος και ο χώρος στον οποίον κινούμεθα είναι περιορισμένος. Οι γνώσεις μας ελάχιστες. Πολλά πράγματα μπορούμε ακόμα να μάθουμε, αλλά και πάλι, δεν θα ξέρουμε τίποτα. Παντογνωσία αποκλείεται ποτέ να αποκτήσουμε. Μας είναι αδύνατον να προβλέψουμε την κεραμίδα, που μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να πέσει στο κεφάλι μας. Δεν προφητεύω. Στηλιτεύω τα κακώς κείμενα. Αφήνω το μυαλό μου ελεύθερο. Δεν έχω προκαταλήψεις. Δεν φοβάμαι, όσο ψηλά κι αν στέκεται κάποιος και δεν θα ντραπώ να καθίσω με εκείνον, που ίσως άλλοι περιφρονούν. Δεν αντιγράφω. Ζω, μαζί με όλους τους άλλους και ακολουθώ τον τρόπο εκείνον, που δεν με ξεχωρίζει απ’ αυτούς, εκτός εάν οι συνθήκες το επιβάλουν. Δεν μπορώ να φορέσω λοφίο.
Οι συμμαθήτριές μου και είμαι υπερήφανος για όλες τους, ήταν ξεχωριστές. Τώρα θα μου πεις, όλες οι γυναίκες είναι τρελές… Είχαν κι αυτές την τρέλα τους, αλλά ήταν όμορφη και πήγαινε στην κάθε μια τους. Δεν μπορώ να τις φαντασθώ στο κοινοβούλιο και ιδίως στο σημερινό. Όχι από έλλειψη προσόντων. Δεν θα το επεδίωκαν ποτέ. Πολλές τους αριστεύσανε σε ανώτατες σχολές, χωρίς να πάνε καν φροντιστήριο. Είχαμε εκπαιδευτικούς, που μας προσέξανε και μας δώσανε πολλά. Ανεκτιμήτους ανθρώπους, που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ, γιατί ό,τι έκανα, ότι κάνω και ό,τι θα κάνω ακόμα, στους γονείς μου και σ’ αυτούς το χρωστάω. Δεν με θαμπώνει το χρήμα και δεν κακοχαρακτηρίζω κάποιον, αν δεν τον γνωρίσω καλά.
Όλες οι εκπαιδευτικές ψευδομεταρρυθμίσεις από το 1981 και μετά υπήρξαν καταστροφικές. Προ πάντων πολλοί εκ των εκπαιδευτικών δεν στάθηκαν στο ύψος, που έπρεπε. Δεν αντιπαθώ την γραβάτα και δεν θα σκεφθώ, να την φορέσω εκεί πέρα που πρέπει. Δεν είναι κάτι αυτό, που θα με αλλάξει. Σημασία έχει το τι και το ποιος είσαι. Όχι αυτό, που φοράς. Ο Παπαδιαμάντης πήγαινε στα ανάκτορα, αλλά το πουκάμισό του, το έδενε με σπάγκους, γιατί δεν είχε κουμπιά κι αυτά ήταν ακριβά. Φαντάζομαι, κανένας δεν θα το πρόσεχε τότε αυτό, όταν συζητούσε μαζί του. Ο Τολστόι ήταν πρίγκιπας, αλλά ο τίτλος υποκλίθηκε μπροστά στην πραγματική του αξία. Ο πλούτος ολόκληρης της ανθρωπότητος βρίσκεται εδώ, πάνω στην γη. Τίποτα δεν έχει φύγει, ούτε πρόκειται να φύγει ποτέ. Απλώς αλλάζει χέρια τυχαία και πάει πότε στον έναν και πότε στον άλλον. Το πνεύμα μετράει περισσότερο. Αθεράπευτος ασθένεια η βλακεία παραμένει…
Η μόδα είναι μόδα και είναι για τις γυναίκες. Τις ομορφαίνει. Εμείς καλά κάνουμε και είμαστε ξεροκέφαλοι. Κάποτε, πρέπει να βάζουμε νερό στο κρασί μας, όταν όλα τριγύρω αλλάζουν. Δεν είμαστε όλοι κομπλεξικοί. Αρκετοί βέβαια είναι, αλλά η ζωή τους έκανε έτσι. Όσο κι αν σου φανεί περίεργο, εγώ, που έχω ζήσει με ξένους και κάποτε μάλιστα, είχα δύο χρόνια να μιλήσω ελληνικά, έχω δει και διαπιστώσει το μεγαλείο του Έλληνα. Θεωρώ, πως ο λαός μας είναι από τους ωραιότερους. Έχει μεγάλα προσόντα. Αλλά, μόλις έφυγαν οι Τούρκοι, τους αντικατέστησαν οι Έλληνες, οι οποίοι, όπως φαίνεται κληρονομήσανε τα πάντα απ’ αυτούς, για να μην πω, πως γίνανε χειρότεροι. Βοήθησε και η βαυαρική γραφειοκρατία οπωσδήποτε… Έχουμε και τα γνωστά ελαττώματα… Το στάιλ, δεν μπορεί, να μας εκβαρβαρίσει, διότι όπως και να το κάνεις είμαστε Έλληνες.
Παντού θα βρεις καλούς και κακούς. Δεν υπάρχει τόπος χωρίς κομπλεξικούς. Δεν μπορούμε να κρίνουμε ολοκλήρους λαούς. Δεν μπορούμε να έχουμε την συνισταμένη όλων των ανθρώπων μαζί. Ο δικός μας ο κύκλος, ο μικρός. δεν τους αντιπροσωπεύει. Κανένας στο διάστημα δεν θα γνωρίζει την εδώ παρουσία μας. Είμαστε μικρότητες του σύμπαντος. Ζούμε όμως. Ας το χαρούμε αυτό. Υπάρχουν τόσα ωραία πράγματα γύρω μας. Κι ας βελτιωθούμε, όσο μπορεί ο καθένας μας. Ίσως τότε ο κόσμος μας να γίνει καλλίτερος…
Στράβωνα,
Ίσως ήδη να το ξέρεις, αλλά λάβαμε συγχαρητήρια για τον διάλογο, που ανοίξαμε και το επίπεδό του. Αυτά σαν ξεκίνημα…
Διάβασα την απάντησή σου και σου έδωσα μια πρώτη γεύση, επειδή λόγω ειδικών περιστάσεων, δεν μπορούσα να την κάνω εκτενέστερη. Τώρα, που έχω τον χρόνο, θα προσθέσω αυτά:
Παρ’ ό,τι σου εξήγησα, πως έμπλεξες με ξεροκέφαλο, που δύσκολα αποδέχεται, ακόμα κι αυτά, τα οποία διαβάζει, θα ήταν τελείως παράλογο, να μην αποδεχθώ, το ότι οι Άγγλοι το 1363 ξαναζωντάνεψαν την γλώσσα τους. Τα αίτια δεν γνωρίζω και σκέπτομαι. Δεν ήταν ακριβώς η αγγλική βέβαια αυτό το γλωσσικόν ανακάτεμα, με τους ιδιωματισμούς, που περιείχε. Αλλά είπαμε, η γλώσσα εξελίσσεται. Προσωπικά, θεωρώ μεγάλη την συμβολή των συγγραφέων και των ποιητών τους, οι οποίοι, σαν έτοιμοι από καιρό, που λέει και ο ποιητής, αντέδρασαν θετικά.
Η αναγέννησις οφείλεται, κατ’ αρχήν, στους Άραβες, που από τον διάδοχο του Μωάμεθ, Χαλίφη τους, Άμπου Μπεκρ και μετά ανεκάλυψαν την αρχαία ελληνική επιστήμη και φιλοσοφία, την οποία διέδωσαν στην Ευρώπη, που ήταν βυθισμένη στο σκοτάδι, μέσω της Ισπανίας. Δηλαδή, εν τελευταία αναλύσει, σ’ εμάς! Τηλεόραση βέβαια εκείνη την εποχή, μόνον ένας Τσιφόρος, θα μπορούσε να φαντασθεί και να γράψει κάτι ανάλογο μ’ εκείνες τις υπέροχες «Σταυροφορίες» του. Είναι εμφανής η αποστροφή σου, που είναι άλλωστε απολύτως δικαιολογημένη, αλλά προσωπικά, δεν δύναμαι ούτε να υποθέσω, το πώς θα είχε επηρεασθεί η εποχή μας απ’ αυτήν. Εάν ήταν σαν την δική μας, την σημερινή, θα μας είχε κάνει έτσι, που να μας κλαίνε οι ρέγκες.
Είναι δύσκολο να το φαντασθείς, διότι ο μεσαίων, ο οποίος αρχίζει από το 325, δηλαδή ένα έτος μετά την θεμελίωση της Κωνσταντινουπόλεως, δεν ήταν καθόλου εύκολος. Ήταν επόμενον, να κάνει αυτή την μεγάλη κοιλιά και να βυθισθεί ο κόσμος στο σκοτάδι, χάνοντας την επαφή του με την ελληνική αρχαιότητα. Δεν υπήρχε νους για διάβασμα. Και πώς να υπάρχει; Εκεί, που ήσουνα μια χαρά στο χωραφάκι σου και έκανες την δουλίτσα σου, έβλεπες ξαφνικά τον ορίζοντα να γεμίζει από χιλιάδες θωρακοφόρους ιππείς, οι οποίοι καλπάζοντας εφορμούσαν κατά του χωριού σου και μέχρι να προλάβεις να συνέλθεις, είχαν ήδη αρχίσει να σφάζουν, να καίνε και να καταστρέφουν. Αν γλίτωνες θα ήσουν απ’ τους τυχερούς. Σε τέτοιες στιγμές, που ολημερίς κινδυνεύει η ύπαρξίς σου, δεν έχεις μυαλό για μελέτες και διαβάσματα…
Από την άλλη είναι απίθανη η σκηνή, να καίνε οι δαυλοί και τα κεριά γύρω σου, για να μην φας τα μούτρα σου στο σκοτάδι νυχτιάτικα και συ νά’ σαι αραγμένος στην πολυθρόνα και να βλέπεις, στον πύργο σου, υποθέτω, τηλεόραση, τον χειμώνα του 1311 ας πούμε, ενώ το κάρο με τις εις είδος πληρωτέες υποχρεώσεις των δουλοπαροίκων, δεν έχει ακόμα φανεί κι έχει βραδιάσει κι έχεις αρχίσει ν’ ανησυχείς. Και σκέψου εκείνη την στιγμή, να παρακολουθείς τα καμώματα εκείνου του γελοίου του Εδουάρδου Γ’ και να σ’ ανακατεύονται τ’ άντερα. Είναι κι η γυναίκα σου άρρωστη και δεν παίρνει το αντιβιοτικό της… Ήταν και το πλοίο με τα πανιά, που είχε πάει στην Γένοβα να φορτώσει πιπέρι, που έπρεπε, να έχει έλθει από χθες κι ακόμα δεν φάνηκε… Λες να χαλάει πάλι ο κόσμος σ’ εκείνον τον διαβολεμένο τον Βισκαϊκό; Τι διάολο κάνει εκείνος ο ασυρματιστής; Περιμένεις ν’ ακούσεις το μετεωρολογικό δελτίο, που είναι πλέον ακριβές, παρμένο από τον δορυφόρο, για να καταλάβεις τι έχει γίνει… αλλά αυτός ο Εδουάρδος, δεν λέει να ξεκουμπιστεί… έπαθε και λόξιγκα το κινητό σου – νά’ ναι άραγε η μπαταρία; – όλα στραβά κι ανάποδα…
Ο παπαγάλος δεν ξέρει τι λέει, όταν μας μιλάει. Δεν γνωρίζει τις λέξεις και την σημασία τους. Απλώς, μιμείται. Αυτοί, οι οποίοι παπαγαλίζουν, του μοιάζουν. Είναι κάτι, σαν τους δίσκους του γραμμοφώνου, τις κασέτες ή τις δισκέτες, Η διαφορά είναι, το ότι αυτοί επαναλαμβάνουν, μεν αλλά καταλαβαίνουν τι λένε. Το γιατί… είναι δύσκολο να απαντηθεί. Βλέπω πολύ λογική την άποψή σου, για το ότι δεν στεκόμαστε γερά στα πόδια μας. Μπορεί να αντιγράφουμε τρόπους ομιλίας και συμπεριφοράς. Οι διάφοροι αστέρες εθαυμάζοντο από παλιά. Τους αντέγραφαν και οι παλαιότεροι. Τον Βαλεντίνο τον μιμηθήκανε στις φαβορίτες και αυτοκτονήσανε ένα σωρό γυναίκες, όταν πέθανε. Ακόμα και το κοκοράκι του Έλβις Πρίσλεϋ το έβλεπες στους δρόμους από άνδρες κτενισμένους με τον ίδιο περίπου τρόπο, οι δε γυναίκες ακολουθούσαν τα της Χέντυ Λαμάρ, της Ρίτας Χέυγουορθ και αργότερα της Μπε-Μπε. Τότε όμως, δεν υπήρχε αγραμματοσύνη, με την σημερινή της έννοια.
Κατά βάσιν θα έλεγα, φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίον ακολουθείται κατά την τελευταία τριακονταπενταετία. Δυσλεξία λέει. Πού οφείλεται η αύξησις των δυσλεκτικών παιδιών; Στην απουσία εξασκήσεως των μαθητών στην γραφή. Δεν εξασκείται κανείς με το να συμπληρώνει τα κενά, με τις αντίστοιχες δέκα-δεκαπέντε λέξεις, στο αναγνωστικό του. Ούτε μπορεί να μάθει, να αναγιγνώσκει σωστά, ούτως ώστε να χρωματίζει το κείμενο με την φωνή του, όπως πρέπει, χωρίς να ξεμακραίνει από τον συνηθισμένο, απλό τρόπο της καθημερινής συνομιλίας, άνευ υπερβολών και φωνητικών ακροβασιών, που εκνευρίζουν περισσότερο έναν ακροατή, αντί να προκαλούν τον θαυμασμό.
Για τις συμμαθήτριές μου απήντησα προηγουμένως, οπότε δεν χρειάζεται να πω τίποτα περισσότερο, αλλά ούτε οι συμμαθητές μου θα πήγαιναν, όχι μέσα, ούτε απ’ έξω απ’ το κοινοβούλιο. Δεν έχω καμμιά αμφιβολία…
Στις επόμενες δύο παραγράφους, οι απόψεις σου με καλύπτουν τελείως. Εκεί φαίνεται και η έλλειψις σωστής παιδείας, η οποία εξακολουθώ, να πιστεύω ότι, παίζει πρωτεύοντα ρόλο προσθέτοντας τα απαραίτητα αντισώματα στην νεολαία, για να δυνηθεί, να αντιμετωπίσει όλην αυτήν την σκευωρία και την πλεκτάνη, που την περιτριγυρίζει. Η γλώσσα, πολύ ορθά λες ότι τραγουδιέται. Πώς να τραγουδηθεί όμως, όταν κάποιος δεν διδαχθεί αναλόγως. Ακόμα και ο Καρούζο έκανε φωνητική πριν ξεκινήσει την λαμπρή του καριέρα. Πώς λοιπόν, να τραγουδήσεις μία γλώσσα, που διδάχθηκες ελλιπώς. Πώς να καταλάβεις την μουσικότητά της, όταν σου μιλάνε με την ξύλινη, ξερή και άμουση, που μοιάζει βιολιού χωρίς χορδές. Ακόμα και ο Χάϊφετς να ήσουνα, σε τέτοιου είδους βιολί δεν θα μπορούσες να παίξεις. Αυτά κάνανε οι μεταρρυθμίσεις δυστυχώς.
Αυτό, που γράφεις για ξενικούς βιοτρόπους, μοιάζει λιγάκι απαισιόδοξο. Ευελπιστώ ότι θα διορθωθούν όλ’ αυτά στο μέλλον. Φυσικά και είναι τελείως διαφορετικά πράγματα η μελέτη μίας γλώσσης και η ομιλία της. Οι Άραβες της Αραβικής Χερσονήσου κατά την εποχή του Μωάμεθ (6ον-7ον αιώνα), ήταν ως επί το πλείστον αμόρφωτοι. Από την φυλή των Κορεϊσιτών, απ’ την οποίαν και ο ίδιος κατήγετο, μόνον δέκα επτά γνώριζαν να διαβάζουν. Οι άλλοι όλοι και ο ίδιος ο Μωάμεθ, ήταν τελείως αναλφάβητοι. Κι όμως, την γλώσσα τους την αγαπούσαν, ήταν υπερήφανοι γι’ αυτήν και την πρόσεχαν σαν τα μάτια τους. Εμείς, με τους σημερινούς φωστήρες την καταστρέψαμε και εξακολουθούμε να την καταστρέφουμε.
Λες: «Η γραβάτα δεν είναι ένδυσις». Φυσικά και δεν είναι. Δεν μπορείς να φορέσεις μια σκέτη γραβάτα μόνο και να βγεις έξω. Αυτό εξυπακούεται. Διακρίνω όμως μεγάλη απογοήτευση στα λόγια σου. Εγώ την βλέπω περισσότερο σαν στολίδι, ή αν θέλεις, μέρος της ενδύσεως. Δεν νομίζω, ότι μετατρέπομαι σε κάτι διαφορετικό, όταν και όποτε την φοράω. Απλά, την θεωρώ ένα απλό συμπλήρωμα. Ε, τώρα, για να πούμε την αλήθεια, εκείνον τον πολιτικό με την χλαμύδα πώς τον έβλεπες; Μην μου πεις, ότι έπρεπε να φοράς γραβάτα, για να σου φανεί αστείος.
Σχετικά με την παγκοσμιοποίηση, είμαι τελείως αντίθετος, αν και από πολύ παλιά, έχουν αρχίσει πολλοί και διάφοροι, να ονειρεύονται μία παγκόσμιο κυβέρνηση. Δεν λέω, πως δεν θα ήτανε καλό σαν παραμύθι, σε μια κοινωνία αγγέλων, η οποία θα κατοικοέδρευε σε κάποιον Παράδεισο. Αυτά όλα θυμίζουν ουτοπιστικό σοσιαλισμό. Και καλά ο Όουενς, εκείνος ξεκίνησε από το ένα άκρον και πήγε στο άλλο δικαιολογημένα, διότι έδειξε περισσότερο, το τι μπορεί να κάνει η ανθρωπιά, αλλά ο άλλος, που έγραψε την «Ουτοπία» και που τ’ όνομά του μου διαφεύγει αυτή την στιγμή, περιέγραψε μια φανταστική πολιτεία, σαν την υποτιθεμένη ευτυχία, που τάχα θα νιώσουμε δια της παγκοσμιοποιήσεως.
Είναι αδύνατον να συμβιώσουν άνευ προβλημάτων λαοί με διαφορετικό πολιτιστικό, πολιτισμικό, ιστορικό και θρησκευτικό παρελθόν. Αυτά όλα συμβαίνουν σε περιέργους εγκεφάλους. Εγώ βρίσκομαι στην αντιπέρα όχθη. Δεν με βρίσκουν σύμφωνο. Το να εμφανισθεί κάποιος με φουστανέλα ή βράκα στο κέντρο των Αθηνών, ήταν κάτι, που συνέβαινε στο πρόσφατο παρελθόν. Οι κάτοικοι του Μενιδίου, επί παραδείγματι, φορούσαν φουστανέλα μέχρι και το 1956. Οι Κρητικοί, με τις βράκες, ενεφανίζοντο στο κέντρο των Αθηνών… Δεν νομίζω, ότι ένα τέτοιο θέαμα, θα φανεί αστείο στις μέρες μας. Απλά, οι απόγονοι των φουστανελάδων και των βρακοφορούντων ίσως, να μην θέλουν, να προκαλούν την προσοχή και εξεπολιτίσθησαν, σύμφωνα με τα καθιερωμένα.
Άσε τους σχεδιαστές μόδας με τις τρέλες τους. Εξ αυτών όλων, μόνο το μπικίνι έπιασε, που σχεδιάσθηκε το 1945. Όλα τα άλλα, αλλάζουν κάθε λίγο… Λες στ’ αλήθεια να κατασκευάσει ο Ντιόρ φουστανέλα;
Μην λες πως οι διαβιούντες στο εξωτερικό Έλληνες, δεν είναι καλοί πρεσβευτές μας. Δεν λέω, ότι δεν υπάρχουν κομπλεξικοί ανάμεσά μας. Αυτά ίσως προέρχονται από διαφορετικές αιτίες, απ’ αυτές, που διαισθάνομαι, πως εννοείς. Υπάρχουν πολλοί λόγοι, που μπορεί, να δημιουργηθούν τα κόμπλεξ: Συχνές ερωτικές απογοητεύσεις, μία μεγάλη μύτη (θυμίσου τον Σιρανό ντε Μπερζεράκ), η καμπούρα και δεν ξέρω ακόμα τι άλλο. Αλλά οι ξένοι, οι οποίοι, φαινομενικά αναίτια, οι μισοί μας μισούν και οι άλλοι μισοί μας λατρεύουν, έχουν απέναντί μας, πιστεύω, μεγαλύτερα κόμπλεξ απ’ αυτά, που μερικοί εξ ημών παρουσιάζουν, όταν βρίσκονται ανάμεσά τους. Κι αυτό εξηγείται. Αρχίζει σχεδόν με την θεμελίωση της Νέας Ρώμης, όπως λεγόταν η Κωνσταντινούπολις και μεγαλώνει όταν ο Κωνστάντιος δεν της επισκέπτεται. Η μία φορά, που την επεσκέφθη δεν αρκεί. Διότι, αυτή η Νέα Ρώμη ανταγωνίζεται την παλαιά. Πρόκειται περί φθόνου. Ήταν σίγουροι για την αποτυχία, αλλά ο Κωνσταντίνος την γέμισε με ωραία αγάλματα, δρόμους, εκκλησίες και ό,τι καλλίτερο μπορούσε, να την κάνει, να λάμπει σαν διαμάντι. Αυτός ο φθόνος, δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει. Ποιον απ’ όλους να πιάσεις; Τον Μέτερνιχ; Τον Φαλλμεράϋερ; Τους σημερινούς μας «συμμάχους»; Ή να θυμηθείς τον πατέρα του Οδυσσέως Ανδρούτσου που δεν τους είχε καμμία εμπιστοσύνη και όλο συνεβούλευε: «ότι είναι να το κάνουμε μόνοι μας ωρέ»;
Τον ελληνικό πολιτισμό (συμπληρώνω, στην τελευταία σου παράγραφο), δεν χρειάζεται να τον κουβαλήσουμε. Έχει πάει. Για να καταλάβεις, απ’ ό,τι γνωρίζω, σε κεντρική πλατεία του Τόκυο, υπάρχει ένα άγαλμα, το οποίο παριστάνει μία γυναίκα καθισμένη, η οποία κρατάει στην αγκαλιά της το μωρό της. Στην βάση του αγάλματος αυτού είναι γραμμένη με μεγάλα κεφαλαία ελληνικά γράμματα η λέξις «ΑΓΑΠΗ». Η δοθείσα εξήγησις: Μετά την λήξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου, οι Γιαπωνέζοι απεφάσισαν, για να ενθυμούνται την πυρηνική καταστροφή του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα, να στήσουν ένα άγαλμα με αυτήν ακριβώς την παράσταση, σ’ αυτήν την πλατεία, στο οποίο να ανεγράφετο η λέξις αυτή, χωρίς όμως να εμπεριέχει το ερωτικό στοιχείο. Εις την ιαπωνικήν το «ουατασί αναταό ανισιμάς», έτσι νομίζω πως το λένε, την εμπεριέχει. Σε όλες δε τις άλλες γλώσσες, που ψάξανε, το εμπεριείχε επίσης και πρέπει, να κάνανε σοβαρή έρευνα οι άνθρωποι. Η μόνη λέξις που ανταποκρινόταν στις επιθυμίες τους ήταν η δική μας. Έτσι ανεγράφη η λέξις αυτή εκεί και μου φαίνεται, ότι κάτι τέτοια μας εξυψώνουν διεθνώς. Εκεί, στην μακρινή Ιαπωνία, η οποία βρίσκεται, σχεδόν απέναντί μας, στο βόρειο ημισφαίριο και μας χωρίζουν χιλιάδες μίλια, έφθασε και εγράφη η ελληνική λέξις, για να διατυπωθεί επακριβώς το νόημα, το οποίο ήθελαν να δώσουν, στο μνημείο το οποίον έστησαν. Πώς είναι μετά δυνατόν να καταστρέψεις μια γλώσσα με τόση σαφήνεια;
Το σχόλιο σου Γεώργιε είναι πολυεπίπεδο και απαιτεί ανάλυσι.
Αν πάντως έπρεπε να απαντήσω μονολεκτικώς, αυτή η απάντησις θα ήταν ο τίτλος ενός άρθρου που ετοιμάζω, δουλοκρατία.
Στην ουσία αυτό είναι το σύστημα σε όλες τις εποχές. Δηλαδή η επιλογή στα αξιώματα, όχι των ελευθέρων αλλά των δούλων. Και δουλικός μπορεί να είναι κάποιος με πολλούς τρόπους.
Ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα από την καθημερινότητα. Όταν κάποιος εξελίσσεται σε μία εταιρία, όχι γιατί είναι ο καλύτερος αλλά γιατί είναι ρουφιάνος του διευθυντοῦ, αυτομάτως η δομή της εταιρίας γίνεται δουλοκρατική.
Το αυτό γίνεται σε όλους τους τομείς. Παλαιότερα κυβερνούσαν φανερώς τα δουλικά κόμματα των Ρώσων, Γάλλων και Άγγλων. Αργότερα η δουλοκρατία μετεσχηματίσθη σε τραπεζοδουλοκρατία. Δεν είναι τυχαίον ότι τα κόμματα μας χρωστάνε όλα σε τράπεζες.
Όταν κυβερνάει δούλος είναι αντίστοιχο με μια κυβέρνησιν της κολοβής αλώπεκος στον μύθο του Αισώπου. Ο δούλος δημιουργεί δούλους. Αυτή είναι η αποστολή του. Και αυτό είναι ψυχολογικό φαινόμενο, καθώς ένας δούλος δεν μπορεί να νοιώθει άσχημα και μοναχικά ως δούλος, πρέπει να κλωνοποιήσει την δουλικότητα του, να την εξαπλώσει, να δημιουργήσει συνενόχους, να καλύψει την ντροπή του πίσω από την συνενοχή.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην Αθηναϊκή δημοκρατία υπήρχαν τρεις διαβαθμίσεις ελευθερίας. Οι ελεύθεροι, οι δούλοι αλλά και οι απελεύθεροι. Ένας απελεύθερος δεν είναι ελεύθερος και μάλλον τείνει στην επαναδούλωσιν του παρά στην ελευθερία.
Εάν δεν οκνείς (βαριέσαι) ρίξε μια ματιά εδώ
Και αυτό το γράφω γιατί ο δούλος δεν είναι δούλος μόνον σε έναν τομέα. Ώσπερ γαρ ο ελεύθερος άνθρωπος είναι ελεύθερος σε όλες τις πτυχές της ζωής του, στις επιλογές του, τις συνήθειες, τους εθισμούς, τις αναζητήσεις, ούτῳ και ο δούλος είναι δεσμευμένος με τα αντίστοιχα.
Και αυτό δεν είναι υποχρεωτικό να το συνδέσουμε μόνον με την νεοελληνική πραγματικότητα αλλά και ιστορικώς. Αυτός ήταν ο τρόπος που εδραιώθηκε ο χριστιανισμός διότι απευθυνόταν σε δούλους και μάλιστα από δούλους, διότι εγώ τους Ρωμαίους δεν τους έχω για ελευθέρους ανθρώπους. Μπορεί να είχαν πλούτο και δύναμιν αλλά ελεύθεροι δεν ήταν, γιατί η ελευθερία η πραγματική τελείωσε με την πτώσι του κλασικού Ελληνισμού. Εφόσον λοιπόν η ανθρωπότητα υποδουλώθηκε από δούλους, είτε πνευματικώς είτε σωματικώς, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου για πάσης φύσεως ανωμαλία. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα επικρατήσει κάποτε και ο παγκόσμιος σοσιαλισμός. Διότι εάν δεν μπορείς να είσαι ελεύθερος πραγματικά, τότε περιμένεις από ένα σύστημα να σε απελευθερώσει. Και έτσι αυτή η προσδοκία της απελευθερώσεως δίνει τροφή στα δόγματα. Η ελευθερία όμως που ευαγγελίζονται τα δόγματα, πολιτικά τε θρησκειολογικά (αν και κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει διαχωρισμός), δεν μπορεί να είναι ελευθερία, αφού δογματική ελευθερία=σκλαβιά.
Φορέας λοιπόν ελευθερίας είναι η γνώσις, και επειδή ο μοναδικός φορέας γνώσεως που μπορεί να μεταλαμπαδευτεί από γενεάν εις γενεάν ακόμη και χωρίς εκπαίδευσι είναι η γλώσσα, η ορθώς δομημένη και πολυεπίπεδη γλώσσα, η οποία μέχρις ενός σημείου είναι παιδαγωγικό εργαλείο και από μόνη της, δεν υπάρχει άλλη λύσις παρά μονάχα η αναγέννησις της Ελληνικής, όχι σε ακαδημαϊκό επίπεδον αλλά σε επίπεδο καθημερινότητος, σε επίπεδο μουσικής, γραφής, προσωδίας.
Συνδυάζοντας όλα τα παραπάνω, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν τυχαίο που οι δούλοι πολιτικοί μας, μας οδήγησαν στην γλωσσική καταστροφή, διότι γλωσσική καταστροφή συνεπάγεται και υποδούλωσις, αφού οι δούλοι μόνον δούλους μπορούν να παράξουν. Δεν είναι τυχαίο ούτε το γεγονός ότι οι περισσότεροι πολιτικοί, σε όλα τα επίπεδα, ακόμη και σε αυτό ενός κοινοτάρχη, είναι διαπλεκόμενοι είτε οικονομικώς είτε ακόμη και αφροδισίως (σεξουαλικώς) μεταξύ των, κάτι που ίσχυε ακόμη και μέσα στην εκκλησία. Αυτοί μας εξουσιάζουν, οι δούλοι του χρήματος και της σάρκας, στην βουλή, τα ΜΜΕ, τους δήμους, τις ΔΕΚΟ.
Όλα αυτά τα συμπυκνώνω σε μία λέξη.
Ιστορική δουλοκρατία.
Χριστιάνα,
Ώστε είμαι συνομήλικος του πατέρα σου; Είμαστε κι οι δυο στο άνθος την ηλικίας μας λοιπόν… Σχεδόν παιδιά… Είναι όμως ωραία κι εδώ, που βρισκόμαστε. Μπορούμε κρυφά, να σας καμαρώνουμε. Είμαστε βλέπεις, πιο πονηροί από σας. Δεν σας το δείχνουμε ίσως, για να μην το καταλάβετε και το παρετ’ επάνω σας. Αλλά έτσι είναι. Είσαστε αυτοί, που αφήνουμε πίσω μας.
Όμως εσύ τι έγινες; Πού εξαφανίσθηκες; Έλεγα, πως μου είχες θυμώσει… Δεν θα σε αδικούσα ποτέ. Είμαι επίμων και ξεροκέφαλος, οπότε δεν θα με παραξένευε καθόλου να μην ήθελες να μου ξαναμιλήσεις. Πάντα έλεγα πως πρέπει να διορθωθώ κι η μητέρα μου αυτό μού’ λεγε, αλλά είμαι αδιόρθωτος.
Δεν χρειάζεται ο πληθυντικός, όταν μιλάς μαζί μου. Αυτό, μου δίνει την αίσθηση, ότι να με βλέπει ο άλλος διπλό, σαν μεθυσμένος, όταν μου μιλάει έτσι. Κι εμείς οι άρρενες, πίνουμε τα ουισκάκια μας μεν, για να μην πάμε μ’ ανοικτό το στόμα στον Παράδεισο και μας δει ο Άγιος Πέτρος και μας πάρει στο κυνήγι, οπότε, καταλαβαίνεις δικαιολογούμεθα, να βλέπουμε κάπου-κάπου τους ανθρώπους διπλούς, αλλά εσείς…
Τέλος πάντων. Με τον Στράβωνα, έχουμε πιάσει μια ωραία κουβεντούλα… Όποτε θέλεις, όποτε σου κάνει κέφι, όποτε διαφωνείς ή δεν ξέρω τι άλλο, να παρεμβαίνεις. Εμέναν τουλάχιστον, με ξεκουράζεις…
Αγαπητέ Γιώργο,
Πιστεύω πως ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα να ανθίσει σε όλα τα στάδια της ζωής του, αρκεί να επιτρέπει την παρουσία του ήλιου στον προσωπικό του ουρανό. Επίσης, είμαι βέβαιη, ότι όλοι μέσα μας έχουμε ζωντανό το παιδί που υπήρξαμε, εκτός κι αν φυσικά κάπου στην πορεία το σκοτώσαμε γιατί μας ενοχλούσε με την αφοπλιστική του ειλικρίνεια.
Συνεπώς έχετε δίκιο. Είστε στο άνθος της ηλικίας σας και είστε παιδιά. Έστω…σχεδόν.
Θα μου επιτρέψετε να διατηρήσω τον πληθυντικό. Έχω την ….απαιτούμενη νηφαλιότητα να γνωρίζω ότι δεν είστε διπλός, αλλά αφού…αυτό το γλωσσικό τέχνασμα μου παρέχει η νεοελληνική προκειμένου να εκφραστώ με τον απαιτούμενο σεβασμό προς έναν μεγαλύτερό μου, αυτό θα χρησιμοποιήσω.
Να λέτε πάλι καλά που δεν χρειάζεται να χρησιμοποιούμε το τρίτο ενικό, όπως οι Ιταλοί, αντί για το δεύτερο πληθυντικό. Εκεί πραγματικά, η μετάφραση είναι γελοία. Γιατί δεν υπονοείται ότι βλέπεις τον άλλον διπλό λόγω υπερβολικής καταναλώσεως αλκοόλ. Εκεί είναι σαν να βλέπεις…τον διπλανό του!
Να είστε σίγουρος, ότι εάν κάπου διαφωνώ με αυτά που διαβάζω, σχεδόν πάντα παρεμβαίνω.
Καλό σας βράδυ και να είστε καλά.
Αγαπητή μου Χριστίανα,
Κατ’ αρχήν καλό μήνα και καλημέρα, μαζί και τα δυο.
Άργησα να δω το μήνυμά σου. Σ’ ευχαριστώ.
Άμα έχεις προσωπικό ουρανό, τότε δεν μπορείς ν’ απαγορεύσεις στον ήλιο, να κάνει κι εκεί την βόλτα του. Σομπρέρο δεν φοράω εγώ ούτε και καπέλο, οπότε…
Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη… πριν δηλαδή ενηλικιωθείς, θα πρέπει να εφοδιασθείς καλά, με όλα τα απαραίτητα, σύνεργα για το μακρύ ταξείδι. Έχεις μπροστά σου ν’ αντιμετωπίσεις τους Λαιστρυγόνες, τους Κύκλωπες και τον άγριο Ποσειδώνα, που είν’ εξοργισμένος μαζί σου. Όταν πια περάσεις από τα εμπορεία τα φοινικικά και πάρεις τα αρώματα και όλα εκείνα τα καλά, που σου προσφέρουν, δεθείς και στο κατάρτι, να περάσεις τις σειρήνες… κι όταν η θάλασσα γίνει γυαλί, τότε δεν θα φοβάσαι τίποτα πια. Το πότε θα φανούν οι στεριές, αυτό μονάχα δεν ξέρεις… αλλά πού θα πάνε… θα φανούνε κι αυτές… και τότε, μ’ απλωμένα και φουσκωμένα πανιά, θα μπεις περήφανα στο μικρό της λιμάνι…
Σχεδόν παιδιά λοιπόν…
Και φυσικά να εκφράζεσαι όπως ακριβώς αισθάνεσαι. Δεν είχα σκοπό, να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Τουναντίον, αυτό ακριβώς ήθελα ν’ αποφύγω. Επειδή όμως, μέσα από τον τρόπο, που εκφράζεσαι, διαισθάνομαι ότι, ίσως, χωρίς να το θέλω, σε πίεσα λιγάκι, δεν χρειάζεται, ούτε καν να το συλλογιέσαι.
Ίσως, δεν έπρεπε καν να ρωτήσεις, το εάν υπάρχει μέσα μου ακόμα κάτι παιδικό. Κι εγώ στον πληθυντικό μιλώ στους μεγαλυτέρους.
Έγραψα κι έναν φιλιππικό λίγο πριν…
Αυτά.
Σε χαιρετώ,
Γιώργος.
Αγαπητή μου Χριστίανα,
Κατ’ αρχήν καλό μήνα και καλημέρα, μαζί και τα δυο.
Άργησα να δω το μήνυμά σου. Σ’ ευχαριστώ.
Άμα έχεις προσωπικό ουρανό, τότε δεν μπορείς ν’ απαγορεύσεις στον ήλιο, να κάνει κι εκεί την βόλτα του. Σομπρέρο δεν φοράω εγώ ούτε και καπέλο, οπότε…
Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη… πριν δηλαδή ενηλικιωθείς, θα πρέπει να εφοδιασθείς καλά, με όλα τα απαραίτητα, σύνεργα για το μακρύ ταξείδι. Έχεις μπροστά σου ν’ αντιμετωπίσεις τους Λαιστρυγόνες, τους Κύκλωπες και τον άγριο Ποσειδώνα, που είν’ εξοργισμένος μαζί σου. Όταν πια περάσεις από τα εμπορεία τα φοινικικά και πάρεις τα αρώματα και όλα εκείνα τα καλά, που σου προσφέρουν, δεθείς και στο κατάρτι, να περάσεις τις σειρήνες… κι όταν η θάλασσα γίνει γυαλί, τότε δεν θα φοβάσαι τίποτα πια. Το πότε θα φανούν οι στεριές, αυτό μονάχα δεν ξέρεις… αλλά πού θα πάνε… θα φανούνε κι αυτές… και τότε, μ’ απλωμένα και φουσκωμένα πανιά, θα μπεις περήφανα στο μικρό της λιμάνι…
Σχεδόν παιδιά λοιπόν…
Και φυσικά να εκφράζεσαι όπως ακριβώς αισθάνεσαι. Δεν είχα σκοπό, να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Τουναντίον, αυτό ακριβώς ήθελα ν’ αποφύγω. Επειδή όμως, μέσα από τον τρόπο, που εκφράζεσαι, διαισθάνομαι ότι, ίσως, χωρίς να το θέλω, σε πίεσα λιγάκι, δεν χρειάζεται, ούτε καν να το συλλογιέσαι.
Ίσως, δεν έπρεπε καν να ρωτήσεις, το εάν υπάρχει μέσα μου ακόμα κάτι παιδικό. Κι εγώ στον πληθυντικό μιλώ στους μεγαλυτέρους.
Έγραψα κι έναν φιλιππικό λίγο πριν…
Αυτά.
Σε χαιρετώ,
Γιώργος.
Κυριε Στράβων που έχετε πάει?Πάει πολύς καιρός απο την τελευταιό σας ανάρτηση.
Ελπίζουμε να επιστρέψετε σύντομα.
Προσεχώς Βελανιδία, αντιμετωπίζω κάποια προβλήματα τεχνικής φύσεως. Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον.
Υ.Γ. Προτιμώ τον ενικό αριθμό, εἷς γαρ εἰμί. 🙂
Υπεράξιε ιστολόγε Στράβων χαίρε!
Ακολουθήσαμε κοινή πορεία μη δημοσιεύσεως από το 2014. Εγώ έκανα μιαν νέα ανάρτησι τώρα το 2017 αλλά βλέπω οτι εσύ δεν έχεις ακουστεί έκτοτε. Εύχομαι να είσαι καλά και όποτε μπορέσεις να μας χαρίσεις τις σκέψεις σου.
Από Ερινύα, Έρρωσο!