Πρόσκλησις
«Ειμί ξένος εν Αθήναις. Βιώ εν μέσω σμήνους βαρβάρων πάσης φιλοσοφίας εστερημένων.»
Αξιότιμοι κ.κ., ας συστηθούμε.
Νατάσσα (Τασούλα) Ματράγκα∙ τάχα και Ζωγράφος. Μοναδικός μου Θεράπων ο Σύντροφός μου, από αξιοπρέπεια. Αποκλειστικός μου Δίαυλος κατά τους χρόνους της Θεμελιώδους Αλλαγής η Mars Field Gallery, από επιλογή.
Για την τέχνη μου θέλω να μιλήσω. Μετά από 100 χρόνια αργυρής σιωπής, ρωγμή στην ηλιοφάνεια. Ξερνάω πάνω στα κοστούμια και τα ταγιέρ των όψιμων τιμητών και των σωματεμπόρων της. Λυπούμαι που παρατρεχάμενοι εξώθησαν ζωγράφους στην πορνεία, ζώντες και απελθόντες. Αηδιάζω με τους ζωντανούς, πονάει η ψυχή μου τους νεκρούς.
Είθε να είναι αιματηρή στο επερχόμενο η συνεισφορά μου. Και όχι ευχάριστο θέαμα στα άδεια από φως μάτια των προοδευτικών βαρβάρων. Τα όπλα μας όμως ας ονομάσουμε. Δεν
είναι αυτά της βίας. Αξιόμαχοι είμαστε, μ΄ έναν άλλο τρόπο. Μετρούμε πληγές ως τρόπαια
μάχης. Και στην επόμενη, πάλι!
Ο ζωγράφος δεν είναι φίλος κανενός. Ιδιαίτερα, δεν συμπαθεί την ευτέλεια, τη μικροψυχία
και τη χαζή χαρά της αστικής ανίας. Στη βία, που σπέρνει η ανηλεής προσφορά αναλωσίμων
αγαθών μέσα στην επιβεβλημένη μας δημοκρατία, απαντά ότι τα Άξια προς διαφύλαξη
Αγαθά είναι εύθραυστα όσο και η Ανθρώπινη Περί Ελευθερίας Ευχή και δεν αποσβένονται
με τίποτα, ζητούμενα διαρκώς καθώς είναι. Με αποστολικό ζήλο εφεξής, κι όχι απλά με
ρομαντική διάθεση, καλούμαι να τιμήσω την Κληρονομιά των Προγόνων μου, Σπουδαίων
Αγωνιστών τε και Δημιουργών.
Αναφωνώ πως, όχι, δεν θέλω αυτό που έχει προβλεφθεί για μένα. Μήτε την ανώδυνη
προς τον ευνούχο και άφυλο συμπάθεια των καιρών, μηδέ τροφή και χάρη που εκμαυλίζει.
Στους επίγειους χωροτάκτες και εργολάβους του φωτός διαμηνύω πως δεν θέλω κάτω απ΄τον
Ήλιο τετραγωνικά. Ο Ήλιος ούτως ή άλλως μου ανήκει.
Βρίσκομαι εδώ για ν΄ ανοίξω τον Επώδυνο Διάλογο. Αν είναι να ονομαστώ, ας ονομαστώ
Ιππότης του Τάγματος των Κολασμένων. Χάρη στην παρακαταθήκη τους, σε καλαίσθητα
κλαδεμένες κοινωνίες μπορώ και επιβιώνω. Μ΄ Εκείνους στο βάθος της φαρέτρας
μου, με Σκέψη για χορδή στο τόξο μου. Και κάνω επιδρομές επάνω στις εκτατικές
μονοκαλλιέργειες, αυτές που αποσκοπούν στη μεγιστοποίηση και ομογενοποίηση της
παραγωγής. Εγώ, ως άλλο ζιζάνιο, σπέρνω την ανυπότακτη φύση μου.
Κι ας οι ενοχληθούν οι μονοκαλλιεργητές στα χωράφια που από καιρό έχουν καταπατήσει.
Ως υβριδιστές και ευαγγελιστές του μέγιστου οφέλους, κατάφεραν και έπεισαν τα Φύτρα
ότι μόνη λύση είναι η ευ-γονική για την επιβίωση. Σε βάρος του χωραφιού πάντα… Γιατί,
αυτό το Χωράφι, που κατά καιρούς με λόγο σκέπασε η αγριάδα για να ντύσει τη γύμνια του
απέναντι σε σφοδρούς αέρηδες ή σ΄επελάσεις άγριων οπληφόρων, που από τη δεκτική του
φύση φιλοξένησε το αναιδές ζιζάνιο, Πονηρά και Επιμελώς απέφυγαν να ρωτήσουν. Και
τώρα πια που Ξεψυχά απ΄το βαθύ αδιάκοπο όργωμα και από τις ρίζες που το απομύζησαν,
προς τι λοιπόν τα ζιζανιοκτόνα;
Για τούτο, γυρίστε λοιπόν σελίδα και ανοίξτε τα μάτια.
Η Φύση και η Επιστήμη μού δίδαξαν ότι η ισχυρότερη δυναμική ισορροπία εγκαθίσταται
μέσα από πλήθος ποικιλομορφιών που αλληλεπιδρούν. Η επονομαζόμενη «ένωση Κλίμαξ».
Εκεί όπου δέντρα ψηλά ως Κατορθώματα,
όπου βλαστάρια τρυφερά ως Ιδέες που μόλις γεννηθήκαν,
όπου περήφανα ζώα ως Μαχητές που σε στρατιές αποζητούν πολύτιμη τροφή,
όπου αναιδή ζιζάνια ως το της Αυτονομίας Αίτημα με πείσμα αναγεννιούνται
μπρος στη βουλιμική των στρατιών κατανάλωση
και όπου ταπεινοί σαπροφάγοι ως Καθαριστές
των συντριμμιών που αφήνει η Αέναη Πάλη
είναι σε Αρμονία, καθείς με το διακριτό του ρόλο.
Ενσωματώστε και κάντε κτήμα σας αυτή την αλήθεια
αλλιώς θα επιβιώνετε μέσα σε εκμαυλισμένα και φαύλα της ευγονικής ομοειδή τοπία.
Εκεί όπου τα Κατορθώματα θα εκπέσουν,
οι Ιδέες δεν θα ‘χουν πια χώρο να γεννηθούν,
γιατί οι ετοιμοθάνατοι Μαχητές θα τα έχουν όλα κατασπαράξει,
καθώς η Αυτονομία θα έχει επιτέλους εκριζωθεί,
ώστε πια να μην βλέπουμε τους χαμερπούς
των Αποτρόπαιων Συντριμμιών μας Καθαριστές.
Τιμήστε με μέ τα χωράφια σας.
Τ.Μ.
ζωγράφος τάχα
ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ
Ως Έλλην, καλλιτέχνις, στοχαστής και επιστήμων, χρέος έχω ν΄ αντισταθώ στην εκατονταετή
και πλέον επέλαση της νέο-βαρβαρότητας και στον εξανδραποδισμό της Ελληνικής Νόησης.
Σε αυτούς τους βαρβάρους που εισέβαλαν και μεθοδικά εξαγόραζαν το Ηθικό Περίσσευμα
με την άθλια αυταπάτη του αει-φέροντος (sic) πανηδονισμού, επικαλούμενοι τα κατώτερα
ένστικτα για ανώτερους σκοπούς. Αναλογιστείτε, κύριοι, ότι η αυτή η πράξη ελευθερίας,
η Τέχνη, δεν ήταν διακύβευμα καμιάς Ευτελούς Ανταλλαγής, όταν στις σπηλιές μέσα,
Προϊστορικοί Πρόγονοι, που λίγο μας έμοιαζαν σε εμφάνιση και ψυχή, τη διαφύλατταν ως
ένα από τα Ήδιστα Άχθη της Γενιάς των Ανθρώπων με μόνο σύμμαχο τη Φωτιά. Αργότερα,
στην Αρχαία Πατρίδα μου, ίσως μέσα από μια Τίμια Συλλογική Σκευωρία, το βάρος
αυτό πολλαπλασιάστηκε και διαμοιράστηκε δίκαια και ισότιμα. Σήμερα, στην εποχή των
συσσωρευμένων μέσων, της εκτατικής καλλιέργειας κατόπτρων που στοχεύει
να υφαρπάξει την ψυχή του Ήλιου, η σκευωρία αυτή των ανθρώπων, που επί αιώνες
αντιστάθηκε στις εξορθολογισμένες διαδικασίες, επιτέλους αποκαλύφθηκε. Και εμείς,
οι τελευταίοι μισθοφόροι της Σκευωρίας, ως άλλη Λεγεώνα-Φάντασμα, θα πέσουμε μέχρις
ενός, υπέρμαχοι στον αγώνα υπεράσπισης της Δυσβάστακτης Θνητότητάς μας.
Φευ, Αθήναισι Μεσαίωνας. Και είναι πάλι εδώ ο λόγος του Μιχαήλ Ακομινάτου
«Ειμί ξένος εν Αθήναις. Βιώ εν μέσω σμήνους βαρβάρων πάσης φιλοσοφίας στερημένων.»
Τ.Μ. 2012
Υ.Γ. Η Mars Field Gallery δεν αποδέχεται τον κενό περιεχομένου όρο του συρμού «χώρος
τέχνης». Το μόνο βέβαιο είναι ότι πρόκειται για έναν αρχιτεκτονικά παράγωνο χώρο.
Αγνοούμε τις προθέσεις του μηχανικού και του εργολάβου. Σύμφωνα με τη μαρτυρία ενός
δεινού δύτη, του αείμνηστου Γεράσιμου, σε αυτά τα 45 τετραγωνικά, σε καιρούς εξίσου
δύσκολους, μεγάλωσαν τέσσερις κόρες, μαζί με τον πατέρα. Επί λόγιας συμβολής, των οδών
Θερειανού και Μουστοξύδη, στο Πεδίο, του Άρεως.
Βιογραφικά και Παραλειπόμενα:
Κυψέλη, από γεννήσεως μέχρι στιγμής.
Αρσάκειο-Αριστοτέλειο-Βακαλό-ΑΣΚΤ.
Με τις καλύτερες των προθέσεων (με καπέλο γεωτεχνικού και ευαισθησία Δασολόγου)
εισήλθα στο σουρρεαλιστικό κόσμο της ελληνικής δημόσιας διοίκησης (διεύθυνση δασών
περιφέρειας). Ένα χρόνο αργότερα, με σφυγμό περιπάτου εισήλθα στην ανωτάτη σχολή
καλών τεχνών Αθηνών. Τεσσαράκοντα μήνες αντιμέτωπη με τον αυτισμό του ελληνικού
δημοσίου, ώσπου εξαναγκάστηκα σε παραίτηση από τη θέση μου, ένεκα ευθιξίας και με
σκοπό την προστασία της αξιοπρέπειας μου, όταν επεσήμανα πράξεις και παραλείψεις της
διοίκησης που κατά τεκμήριο συνιστούσαν πλημμελή διαχείριση σε βάρος του Δημοσίου
Συμφέροντος. Κατά το σωτήριο και μαρτυρικό έτος 2007 διατύπωσα μομφή στην επιτελική
διοίκηση, ενώ προέβην σε αποστολή αναφοράς στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, μιας και το
ζήτημα αφορούσε σε υλοποίηση έργου του γ΄ κοινοτικού πλαισίου στήριξης. Στο πλαίσιο
της αρμοδιότητάς του, αλλά και της ευθύνης του, ζήτησα από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο
προστασία των θιγόμενων ατομικών μου δικαιωμάτων (δικαιώματα του πολίτη στην
ευρωπαϊκή έννομη τάξη). Το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο επιφυλάχθηκε να περιλάβει τα στοιχεία
της υπόθεσης στην ανάλυση κινδύνων, σε ελέγχους που θα έκανε, κάποια στιγμή, στο
μέλλον. Φευ, το μέλλον είναι -εδώ και καιρό- ένα ζοφερό, οπισθοδρομικά προκεχωρημένο
παρόν, μια ενωμένη ευρωπαϊκή αδήριτη πρόζα. Για την ιστορία, θυμίζω στην Ευρώπη πως
έχει ακόμα σε εκκρεμότητα μια ληξιπρόθεσμη βαριά οφειλή εξήγησης στο Βίκτωρα Ουγκώ.
Μέσα στην ΑΣΚΤ ένας ακόμα δημοσιοϋπαλληλικός, ψευτο-προοδευτικός, ψευτο-
φιλελεύθερος αυτισμός. Αντιστάθηκα στο να μετατρέψω το όνειρο σε υποκατάστατο ανίας,
εργαλείο επίδειξης και συνάμα ελαφρότητας. Έχω την τιμή να είμαι ζωγράφος του Μηδενός
κατά την επιεική κρίση της εκπαιδευτικής αυθεντίας της ΑΣΚΤ . Οι μικρόκοσμοι της σκέψης
και οι «μια ωραία ατμόσφαιρα» θεσμοπαρεούλες δεν ταιριάζουν, όμως, σε έναν Καλλιτέχνη.
Αποχώρησα από την ΑΣΚΤ συνειδητός καλλιτέχνης, άνευ πτυχίου, έχοντας βιώσει αυτό
που ονομάζεται παντελής αποποίηση ευθύνης και απαράμιλλη αδυναμία αντιμετώπισης ενός
απαιτητικού σπουδαστή.
Στράβων Αμασεύς 