Αγόρασε μία λαμπάδα στο κατοικίδιο σου

Το έντυσες σαν βατραχάκι, σαν φραουλίτσα, σαν λαγουδάκι, σαν μπανανούλα, σκυλάκι, γατάκι, κοτούλα, γουρουνάκι,….

με πασουμάκια σαν αρκουδάκια, σας κουνελάκια, σαν σκιουράκια,…

και φορμούλες σαν σαλιγκαράκια, πουλάκια, αλογάκια,…

Αφού γέμισες το δωμάτιό του με τον Μίκυ, τον Ντόναλντ, τον Σκρούτζ, την Ντέπυ, την Μώλη, την Ντέζι, την Σίντυ, …

Του γέμισες τα μάτια με πάσης φύσεως κινούμενα σχέδια, ενώ του στέρησες τα αυτιά από τα παραμύθια του μπαμπά, της μαμάς, της γιαγιάς, του παππού…

Αφού του γέμισες τα όνειρα με βίντεο, καρτούν, γιατί βαριέσαι ή δεν ξέρεις (το πιθανότερον) κάποιο νανούρισμα με παραδοσιακή ελληνική μουσική (διότι ντρέπεσαι για την καταγωγή σου και την μουσική σου παράδοση, εάν επέτρεψες ποτέ στον εαυτό του να την γνωρίσει)…

Αφού το πήγες σε κομμωτήριο για παιδιά, να μην τρομάξει το «παιδί» από την θέα των ανθρώπων, πρέπει να βλέπει τον Μίκυ και στο κομμωτήριο, το κουρείον του πατρός μάς χαλάει το ίματζ.
Όχι, το παιδί δεν πρέπει να αποκτήσει πρότυπα, δεν θα πρέπει να θέλει να γίνει άνδρας/γυναίκα όταν θα μεγαλώσει, πρέπει να νομίζει ότι είναι κάποιος καρτουνο-χαρακτήρας.

Αφού του αγόρασες ότι κινέζικο παιχνίδι κυκλοφορεί, από το οποίο με το πάτημα ενός κουμπιού ακούγονται διάφοροι παράξενοι ήχοι, τους οποίους θα μάθει να αποκαλεί «μουσική».

Αγόρασε στο κατοικίδιο σου και μία λαμπάδα με περισσότερο βάρος σε στολίδια παρά σε κερί, εάν βεβαίως βαφτίσουμε «κερί» αυτό το πετρελαιώδες υλικό με το οποίο είναι φτιαγμένες οι περισσότερες (επικίνδυνες) λαμπάδες.

Διότι εάν δεν το έχεις καταλάβει, το παιδί σου δεν είναι πλέον άνθρωπος αλλά κατοικίδιο, αφού εσύ φρόντισες για αυτήν την μετατροπή-εκφυλισμό, την οποία βεβαίως είσαι ανίκανος/νη να καταλάβεις, διότι εάν την καταλάβαινες δεν θα έφτανες στα 25, τα 30, τα 50 για να ντύνεσαι και εσύ σαν καρτουνάνθρωπος.

Διότι και εσύ, με τα πράσινα παππούτσια, το κίτρινο παντελόνι, την ροζ ζώνη, το πιτσιλωτό (πουά) κόκκινο σακάκι, το γαλάζιο ριγέ πουκάμισο και την μουσταρδί γραβάτα,… , μην νομίζεις ότι ντύνεσαι σαν άνθρωπος. Την εικόνα των καρτούν αναπαράγεις διότι και εσύ εάν είσαι μέχρι 35 με αυτήν την εικόνα μεγάλωσες, άρα και εσύ καρτουνάνθρωπος είσαι γιαυτό και αναπαράγεις το γένος σου.

Γιαυτό πλέον, τα τελευταία χρόνια δεν κυκλοφορούν Αναστάσιμες λαμπάδες παιδικές μόνον για παιδιά αλλά και για «μεγάλους», έτσι ώστε να μετατραπεί ο προαύλιος χώρος έξω από την εκκλησία της ενορίας σου σε πασαρέλα της Ντίσνεϊλαντ.

Και το κυριότερον,
μην παραπονεθείς όταν θα δεις τον «γιόκα» σου να γίνεται μεσημεριανή τηλε-κουτσομπόλα,
ή τον ιδείς «να παρελαύνει με υπερηφάνεια».

Γιαυτό και στα λέω έτσι, χύμα και τσουβαλάτα όπως με έρχονται, διότι διαφορετικά μάλλον δεν θα καταλάβεις.

Φρέσικον Γερμανικόν γάλα.

Άλλο ένα σύντομον ανέκδοτον για τους Γερμανούς, μετά το «Γερμανός χουβαρντάς».

Δικαίωμα των Γερμανών να βγάζουν με τα χέρια τους τα μάτια τους.
Αφού λοιπόν το νεωπόν (φρέσκον) γερμανικόν γάλα είναι ταυτόσημον με το ελληνικόν ξυνόγαλον, γιατί να μην είναι σαβούρες όλα τους τα προϊόντα;

Βλέπεις Γερμανικόν (Ολλανδικό, Βελγικό κλπ)…είναι κακόν.

Μήπως είναι η πρώτη των φορά;
Από τον βοράν δεν μάς ήρθαν οι τρελές αγελάδες; Τα μολυσμένα κρέατα; Τα κρέατα αλόγων;
Από εκεί δεν μάς ήλθαν τα κρεατάλευρα και ένα ακόμη κάρο αρρωστημένα εμπορεύματα;
Οι «άνθρωποι» είναι Υβριστές της φύσεως, δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα μπερδέψουν την βούρτσα με την Λούτσα.

Βεβαίως οι Γερμαναράδες, οι τόσο ειδικοί γαλακτοπαραγωγοί, δεν μας είπαν πώς λένε το «βούτυρον» και πώς το ετυμολογούν;
Αφού λοιπόν είναι τόσο ειδικοί, γιατί παράγουν ένα προϊόν με ελληνικές ρίζες;

Και για να καταλάβει ο αναγνώστης, το βούτυρον είναι από το βοῦς+τυρός, ελληνικότατες λέξεις που υιοθετήθηκαν από τους βορείους και κατήντησαν ‘butter‘.

Γιατί; Γιατί εμείς είμαστε οι παλαιότεροι και οι ειδικότεροι επί των γαλακτοκομικών στον δυτικόν (τουλάχιστον) κόσμον.
Εμείς ορίζομε τι είναι το νωπόν, τι είναι το γάλα, τι το βούτυρο, πότε το γάλα γίνεται ξυνόγαλο, οξύγαλα, γιαούρτι, τυρί.
Εμείς τα κάναμε όλα αυτά. Τα πάντα εμείς.
Από το ελληνικόν «γάλα» βγαίνει μέχρι και ο γαλαξίας (κύκλος): γεμάτος αστέρια, άσπρος κύκλος στον ουρανό).

Ακόμη και το ίδιο το milk, παρόλον που τα λεξικά λένε ότι έχει «Ινδοευρωπαϊκή ρίζα»* ενδεχομένως (λέω εγώ ο άσχετος) να μην είναι και τόσον Ινδοευρωπαϊκή.

Βεβαίως οι Ελλαδήτες ίσως να μην το ξέρουν, όμως στην Ποντιακή γλώσσα δεν αρμέγουμε αλλά ‘αλμέγουμε‘.
‘Άλμεγμα’ το λέμε, προφανώς με αναγραμματισμό του αρχαίου ‘αμέλγω’.

Και δεν θέλει ιδιαίτερο μυαλό για να υποθέσει κάποιος ότι το αμελ- ενδεχομένως έχει σχέσιν με το μέλαν, ίσως δηλαδή (βεβαίως οι γλωσσολόγοι παίρνουν έγκριση από τα γλωσσολογικά ιερατεία μόνον εάν παρακάμπτουν την ελληνικότητα των λέξεων) το α- να είναι στερητικόν, λευκόν γαρ το γάλα, δηλαδή το μη μέλαν.

Ανεξαρτήτου όμως της ετυμολογίας του milk,  το βέβαιον είναι ότι το βούτυρον είναι ελληνικόν.

Δηλαδή και στο γάλα εμείς ορίζουμε τις λέξεις, εμείς τα πράγματα, εμείς τους όρους, εμείς και την νεότητα του (νεωπόν→νωπόν).

Μπορώ να βρώ πάνω από 100 δίστιχα της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής για το γάλα.
Γιατί;
Γιατί το γάλα για τους Έλληνες και ειδικώς για τους Ποντίους το αγελαδινόν γάλα, δεν είναι μόνον ένα αγαθόν. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού,
τόσον πολύ μάλιστα που όταν λέμε «ζώα» (ζα) εννοούμε τα ζώα που βγάζουν γάλα.

Όταν λοιπόν οι Έλληνες λέμε ότι φρέσκο γάλα είναι το γάλα μέχρι 5 ημερών (το πάρα πολύ) τότε αυτό είναι παγκόσμιος νόμος.

Αρχηγού παρόντος, πάσα αρχή παυσάτω· και στο γάλα (όπως και σχεδόν παντού) εμείς είμαστε οι αρχηγοί.
Εμείς η αρχή, εμείς και το τέλος.

Βεβαίως το ανθελληνικόν κράτος βάζει τρικλοποδιές σε οτιδήποτε ελληνικόν, αποδεχόμενο κάθε ποσόστωσιν που βάζει η Κουμουνισιόν, η Κεντρική Επιτροπή της Ε.Ε. όπως λ.χ. στην άμπελον (πού παρακαλώ; Στην πατρίδα του Διονύσου) και στο γάλα (στην πατρίδα της Αμαλθείας).

Κάθε ποσόστωσις που μπαίνει στην ελληνική παραγωγή δεν είναι τίποτε άλλο παρά Εθνική Προδοσία.

Το «εθνική προδοσία» βεβαίως δεν το λέμε για να απογράψουμε και να καταγράψουμε μία ακόμη προδοσία. Η εποχή του απογραφέων ετελείωσεν. Ήλθεν η ώρα των τιμωρών. Η τιμωρία των προδοτών δεν είναι μια υπόθεσις του ιστορικού του μέλλοντος αλλά του Έλληνος του παρόντος.
Βολεύει πολύ να τα αφήνουμε όλα στον ιστορικόν του μέλλοντος. Όχι, ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα ασχοληθεί με τους προδότες αλλά με την τιμωρίαν των. Εξάλλου εάν δεν τιμωρηθούν οι προδότες, τότε πώς θα ξέρει ο ιστορικός ότι υπήρξε προδοσία;
Όποιος νομοθετεί υπέρ της συρρικνώσεως της Ελληνικής παραγωγής είναι άξιος της μοίρας του.
Η ιστορία δεν θα κρίνει την προδοσία αλλά την τιμωρία.
____________________________________________
* (From Middle English milk, mylk, melk, mulc, from Old English meolc, meoluc (“milk”), from Proto-Germanic *meluks, from Proto-Indo-European *h₂melǵ-.)

Νέα Ρεπουστιά

Ἐχουμε ξαναπει. Οι ανθελληνικές θέσεις που κατά καιρούς ακούγονται δέν έχουν σκοπό να μας πείσουν για την ορθότητα των. Χέστηκαν οι προπαγανδιστές εάν θα τους πιστέψουμε ή όχι, εάν θα μας πείσουν ή αν θα μας αλλάξουν τις απόψεις. Ο ρόλος των διαφόρων που ρίχνουν το φαρμάκι των έχει να κάνει με την μέθοδον της σταγόνας. Το δηλητήριον δηλαδή που πέφτει σταγόνα-σταγόνα στην τεράστια κανάτα μας μέχρι να πάψουμε να αντιδρούμε σε αυτό, να θεωρούμε δηλαδή δεδομένη την ύπαρξη του ώστε να πάψουμε να αντιδρούμε.

Βεβαίως οι προπαγανδιστές τύπου Ρεπούση, Δραγώνα κλπ κάνουν ένα λάθος. Ξεχούν ότι ο Μιθριδάτισμός είναι μέθοδος αυτοπροστασίας. Καλό μας κάνουν δηλαδή με τέτοια δηλητήρια γιατί στο τέλος θα αποκτήσουμε μόνιμη ανοσία στα φαρμάκια.

Από την άλλη βεβαίως άποψι είτε ένα μικρό είτε ένα μεγάλο σκατό αν ρίξει κάποιος στην κανάτα, το νερό δεν θα πίνεται. Δυστυχώς όμως για κάποιους ανθέλληνες η ελληνική γλώσσα δεν βρίσκεται σε κανάτα αλλά σε νάμα και το τρεχούμενον ύδωρ μπορεί να καθαρίσει κάθε ακαθαρσία. Έχει καθαρίσει και έχει καθαρίσει τόσα και τόσα η ελληνική γλώσσα στο διάβα της. Στην Ρεπούση θα κολλήσει;

Νεκρά λοιπόν η αρχαία ελληνική γλώσσα κατά την συνωστισμένη Ρεπούση η οποία προέτεινε την κατάργησιν των ως υποχρεωτικόν μάθημα από τις σχολικές αίθουσες.

Ερώτησις: Ποία από όλες;
Η Ομηρική αρχαία; Η αττική; Η δωρική; Η Ελληνιστική;
Ποία;

Ὀταν μιλάμε για αρχαία πρέπει να ξέρουμε ότι το αρχαίον ετυμολογείται από την αρχή. Για τους Αθηναίους της εποχής του Περικλέους αρχαία ήταν η Ομηρική γλώσσα. Για τους Ελληνιστάς αρχαία ήταν και η Ομηρική και η αττική.
Νεκρά ήταν η αττική διάλεκτος κατά τα Ελληνιστικά χρόνια, αττικιστές όμως υπήρξαν πολλοί καθ’όλην την διάρκειαν της Ελληνιστικής περιόδου.

Όταν αναφερόμαστε στον Ελληνισμόν, ή λέξις «αρχαίος» είναι άτοπος. Μόνον σε συγκριτικόν βαθμόν μπορεί να καθορισθεί η αρχή, το μόνον δηλαδή που ορίζεται είναι το αρχαιότερον. Δεν διδασκόμαστε λοιπόν στα σχολεία αρχαία ελληνικά αλλά αρχαιότερα ημίν Ελληνικά.

Ποίος όμως είναι ο σκοπός του σχολείου;

Είναι σκοπός του σχολείου η διδασκαλεία των ήδη γνωστών;
Όταν πάει ένας παις στο σχολείον ήδη γνωρίζει να μετράει με τα δάκτυλα του μέχρι το 10.
Γιατί λοιπόν πάει στο σχολείο; Για να μάθει να μετράει μέχρι το 10;
Σαφώς και για να μάθει να μετράει γενικώς.

Τα αρχαία, είπεν η Ρεπούση, πρέπει να διδάσκονται μόνον σε όσους θέλουν να ακολουθήσουν κλασικές σπουδές.
Γιατί να μαθαίνει το παιδίον πολλαπλασιασμόν όταν μπορεί να φθάσει στο ίδιο αποτέλεσμα με διαδοχικές προσθέσεις;
Για να πηγαίνει στον μπακάλη και να σκέπτεται πολλαπλασιασμούς και ολοκληρώματα;
Μόνον όσοι θα πηγαίνουν για μαθηματικοί πρέπει να γνωρίζουν πόσο κάνει πέντε επί πέντε. Οι υπόλοιποι απλώς θα μπορούν να προσθέτουν μία μούντζα φορές το πλήθος των δακτύλων μίας μούντζας Και όταν με το καλό βγάλουν το σωστό αποτέλεσμα (που μάλλον δεν θα το βγάλουν γιατί έχουμε 4 άκρα άρα το πολύ μέχρι το 20 να μπορούμε να πετρήσουμε) να φασκελώσουν την διάσημη ανθέλληνα.
Μόνον όσοι θέλουν να γίνουν ιατροί πρέπει να διδάσκονται βιολογία; Ή πάλι μόνον όσοι θέλουν να γίνουν αθλητές πρέπει να κάνουν γυμναστική; Γιατί να διδάσκονται γλώσσες προγραμματισμού σε όσους δεν θέλουν να γίνουν προγραμματιστές;

Το σχολείον είπαμε έχει ως προορισμό να μας διδάσκει αυτά που δεν γνωρίζουμε και να μας δείχνει τον δρόμο να μαθαίνουμε την υπόλοιπη ζωή μας. Σωστά; Σωστά.
Μα την δημοτικιά γλώσσα υποτίθεται ότι την γνωρίζουμε. Αυτό δεν ήταν το αντικείμενο της διαμάχης του γλωσσικού ζητήματος;
Γιαυτό δεν λέγεται «δημοτική» η δημοτική; Δεν την ονόμασαν έτσι επειδή είναι η γλώσσα του δήμου;
Συνεπώς την δημοτική την ξέρουμε. Γιατί να πάμε στο σχολείο να μάθουμε κάτι που ήδη γνωρίζουμε;
Μήπως τα νέα ελληνικά είναι καλόν να διδάσκονται για να μαθαίνουν Ελληνικά τα αλβανοπακιστανά αλλά τα αρχαιότερα είναι κακόν για να μην μαθαίνουν οι Έλληνες το γένος των;

Κατάργησις των νέων ελληνικών από τα σχολεία.
Εάν λοιπόν σκοπός του σχολείου είναι η μάθησις τότε η διδασκαλεία του ήδη γνωστού είναι αντιεκπαιδευτική. Εάν λοιπόν πρέπει να καταργηθεί η διδασκαλεία κάποιας γλώσσης αυτή θα πρέπει να είναι των νέων Ελληνικών. Ή μήπως η ΚΝΕ (Κοινή Νέα Ελληνική) τελικά δεν είναι τόσο δημοτική όσο θέλουν να λένε;

Στην δική μου λ.χ. δημοτική γλώσσα, την γλώσσα δηλαδή του δήμου των Ποντίων η προστακτική σχηματίζεται με κατάληξιν -σον, ακριβώς όπως και στην νεκρά κατά Ρεπούση αρχαία (αρχαιοτέρα κατ’ εμέ) ελληνική γλώσσα.

Ας καταργηθούν επομένως τα νέα ελληνικά, τα οποία τα γνωρίζουμε από το σπίτι αφού είναι μητρική μας γλώσσα (για όσους είναι. Όσοι κατάγονται από ελληνικό σπίτι. Οι Αλβανοί θα μαθαίνουν την δική των μητρική) και στα σχολεία να διδάσκεται μόνον η αρχαιοτέρα ελληνική ως γλώσσα που δεν την γνωρίζουμε άρα πρέπει να την μάθουμε, όπως δεν γνωρίζουμε μαθηματικά αλλά τα μαθαίνουμε, όπως δεν γνωρίζουμε γεωγραφία αλλά την διδασκόμαστε.

Άλλο θέμα εάν διδάσκονται με τον σωστόν τρόπον τα αρχαιότερα ελληνικά και άλλο θέμα εάν πρέπει ή δεν πρέπει να διδάσκονται. Όποιος μπερδεύει τα δύο ανήκει στην κατηγορίαν όσων συγχέουν την βούρτσα με την Λούτσα. Σαφώς και δεν διδάσκονται σωστά τα αρχαιότερα ελληνικά αφού διδάσκονται από μονοδιάστατα ρομποτάκια-παπαγάλους των φιλολογικών σχολών τα οποία δεν ξέρουν να σκέφτονται ΑΚΡΙΒΩΣ διότι δέν έλαβαν σφαιρικήν γνώσιν αλλά εξειδικεύτηκαν στην γλώσσα. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα.

Υπό αυτήν την έννοιαν μας κάνει καλό η Ρεπούση που υπάρχει διότι μας κάνει μαθήματα ανθελληνισμού και ελληνομηδενισμού. Πρέπει να ξέρουμε πώς σκέφτονται αυτοί οι τύποι, μάθημα είναι και αυτό, όχι για να γίνουμε ανθέλληνες αλλά για να μάθουμε πώς να τους αντιμετωπίζουμε, όπως ακριβώς και ένας εκπαιδευτής σκύλων δεν μαθαίνει τον χαρακτήρα του σκύλου ὠστε να μάθει να υλάζει (γαβγίζει, αρχ. υλακτέω) ο ίδιος αλλά για να τον ελέγχει. Και είναι φως φανάρι ότι θα αντιμετωπίσουμε πολλές τέτοιες Ρεπούστικες περιπτώσεις στα επόμενα χρόνια. Μας εκπαιδεύει η Ρεπούση για να προσέχουμε να μην μας δάξει.

Τα αρχαιότερα ελληνικά δεν γνωρίζω εάν είναι νεκρά ή ζωντανά (αλήθεια θα μαθαίναμε για «νεκρές γλώσσες» εάν κάποιες δραγωνορεπούσιδες δεν μας μυούσαν στην ορολογία «νεκρή γλώσσα» σπέρνοντας μας δολίως την αμφιβολίαν; ) το μόνον βέβαιον είναι ότι η ανθελληνική γλώσσα είναι ολοζώντανος και θα παραμείνει ζωντανή για αρκετό καιρό ακόμη.

Φυλετιστές ἤμασταν πάντοτε.

Ὅπως ἐδήλωσεν προσφάτως ἡ γνωστός διὰ τὴν «σεμνότητὰν» της τὲ ἐπίδοξος ἠθοαποποιός «κυρία» Λένα Κιτσοπούλου, «Οἰ Ἕλληνες μοιάζουν μεταξύ τους». Γνωστή βεβαίως ἔγινε μετά τὴν δήλωσιν της, μέχρι τότε τὴν ἐγνώριζαν μόνον ὁσοι μαῦροι τὴν ἐγάμησαν, ἐάν καὶ ἐφόσον τοὺς εἴχε κάνει κἀποια καλήν ἐντύπωσιν στὸ κρεβάτι, διότι ἔτσι ὅπως την κόβω μᾶλλον δέν εἶναι ἀπό τὶς γυναίκες ποὺ τὶς θυμάται κανείς τ’ ἐπόμενον πρωί. Ἴσως γιαυτό προετίμησεν νὰ βάψει τὰ μαλλία της ξανθά καὶ νὰ μήν τὰ κάνει μαύρα ράστα, μπάς καὶ τὴν θυμάται κάποιος μαῦρος ὡς ξανθή τουλάχιστον…γιατί ὡς γυναίκα, χλωμόν.
Εἶπε λοιπόν:

Οι Έλληνες μοιάζουν μεταξύ τους, επειδή ακόμα δεν μάθανε να ανακατεύονται με άλλες φυλές. Είναι ακόμα ρατσιστές και θέλουν να διαιωνιστεί η δική τους φάτσα, ο δικός τους κώλος, κι ας είναι δύο επί δύο, δεν έχει σκεφτεί ποτέ ο Έλληνας πατέρας «μακάρι την κόρη μου να τη γαμούσε ένας ωραίος μαύρος, να βγει και το εγγονάκι μου ωραίο.» Όοοχι. Προτιμάει να διαιωνίσει τη φάτσα του, προτιμάει το εγγονάκι του να γίνει 1.50 μ. στο ύψος, αλλά να του μοιάζει. Στ’ αρχίδια του αν το εγγονάκι δεν θα παίξει ποτέ στην ομάδα μπάσκετ του σχολείου, αρκεί να του μοιάζει. Να πάρει και το όνομά του. Δεν πα να τον λένε και Παπάρα. Δεν έχει σημασία. Και το εγγόνι θα λέγεται Παπάρας. Οι Παπάρηδες πρέπει να διαιωνίζονται.

Μήν ταράζεσθε, μήν βιάζεσθε, μήν ὀργίζεσθε. Μαζί μας εἶναι ἡ σεμνά κορασίς.

Ἡ λάτρης τοῦ μελανοῦ πέους (δέν βάφει τὰ μαλλία της ξανθά παρά μονάχα ἐπειδή ἀρέσουν στοὺς μαύρους ῥατσιστές, οἱ ὁποῖοι τῆς ἀρέσει νὰ τὴν γαμάνε ὡς λευκή καὶ μάλιστα ξανθομαλλοῦσα) δέν λέγει ψέματα.

Μέσα στὴν ἐπιδοτουμένη ἀπό τοὺς φορείς «ἑλληνικῆς» τέχνης μανίαν της νὰ κάνει πληρωμένα μαθήματα ἀντιῤῥατσισμοῦ, ἐπιβεβαιώνει αὐτό ποὺ χρόνια τώρα θέλουν νὰ ἀμφισβητήσουν οἱ ἀνθελληνικές δυνάμεις.

Κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν χρηματοδοτει ἡ Χρυσή Αὐγή γιὰ νὰ λέει τέτοιες ἐξυπνάδες.

Τί ἐπιβεβαιώνει ἡ Κιτσοπούλου;
Τὴν συνέχειαν τοῦ ἔθνους.
• Ὁμοιάζουμε μεταξύ μας.
Ὀρθόν.
• Δέν μάθαμε νὰ ἀνακατευόμαστε μὲ ἄλλες φυλές.
Σωστό καὶ αὐτό. Ὅχι τώρα ἀλλά ἐδῶ καὶ αἰῶνες δέν ἀνακατευόμαστε.
Γιαὐτό ἀκριβῶς κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς οθωμανικρατίας ζούσαμε σἐ ξεχωριστούς μαχαλάδες (στὶς πόλεις) ἤ σὲ ξεχωριστά χωρία ἀπό τοὺς Τούρκους, τοὺς Ἑβραίους, ἀκόμη καὶ τοὐς ὁμοθρήσκους Ἀρμενίους.

Γιαυτό ὁμοιάζουμε μεταξύ μας. Γιατί ὄσο «πολυπολιτισμική» καὶ ἐάν εἶναι ἡ «κοινωνία» ποὺ ζοῦμε, ἡμεῖς πάντοτε ἐπιλέγομε τὸν δικόν μας πολιτισμόν καὶ τὴν διαιώνισιν τοῦ δικοῦ μας γένους.

Αὐτό  εἶναι ποὺ ἐνοχλεῖ. Τοὺς ἐνοχλεῖ ποὺ ὁ «Παπάρης» γεννᾷ «Παπαρίδη, Παπαράκη, Παπαρόπουλο», μία συνήθειαν ποὺ τὴν ἔχουμε ἀπό αἰώνας, ἀρκεῖ νὰ δοῦμε πόσας γενεάς ἀπαριθμεῖ τὸ γένος τῶν Ἀλκμεωνιδῶν , τῶν Ἀτριδῶν καὶ κυρίως τῶν Ἡρακλειδῶν.

Ἀλλάζει λοιπόν τακτικήν ὁ ἀνθελληνικός βόθρος, δέν ἀμφισβητεῖ πλέον τῆν συνέχειαν τοῦ γένους,ἀλλά τὴν ἀπαξιώνει.
Θέλοντας ἤ μή ἡ Κιτσοπούλου ἐπιβεβαιώνει τὴν συνέχεια τοῦ γένους, ἀπλῶς δέν τῆς ἀρέσει. Δέν τὸ γουστάρει τὸ γένος (τὸ ὁποῖον ὅμως παραδέχεται ὅτι ὑπάρχει) καὶ θέλει νὰ τὸ ἀλλάξει, γιαυτό καὶ τὰ ἔβαλε μὲ τὸν Ἥρωα τοῦ Γένους, τὸν Α. Διάκο ποὺ καὶ αὐτός ἐπολέμησεν γιὰ τὴν ἀπελευθερωσιν τοῦ γένους, τοῦ ὑπαρκτού καὶ συνεχοῦς γένους σύμφωνα καὶ μὲ τὴν γνώμιν τῆς γνωστοῦ πλέον ἠθοαποποιοῦ.

Καὶ ἐπειδή νόμιζε ἡ κυρία τοῦ μελανοῦ πέους ὅτι δέν μας ἔπεισε γιὰ τὴν συνέχειαν τοῦ γένους, μᾶς ἔδωσε κι ἄλλα ἐπιχειρήματα, λέγουσα:

Βράδυ στα μπουζούκια. Ο μικρός κλώνος χορεύει το πρώτο του ζεϊμπέκικο. Η οικογένεια χτυπάει παλαμάκια. Ο πατέρας περήφανος, ανοίγει τα χέρια στο πλάι, σαν αετός, και καμαρώνει τον γιο του. Το ζεϊμπέκικο του γιου είναι ολόιδιο με του πατέρα. Ο πατέρας μέσω του γιου, καμαρώνει τον εαυτό του. Ο πατέρας ευτυχισμένος, δεν το ξέρει αυτό. Όπα. Όπα. Άλα.

Μπράβο αγόρι μου, έτσι σε θέλω. Σε θέλω μάγκα, σε θέλω ωραίο, σε θέλω μερακλή, μόνο αδερφή δεν σε θέλω. Σε θέλω όπως θέλω εγώ, μαλακισμένο. Όπα. Όπα. Άλα.

Μὰ αὐτό «ἀγαπητή» (μπιάχχχ!!!) Κιτσοπούλου περιγράφεται μὲ μίαν καὶ μόνον ἑλληνικήν λέξιν, ἐάν βεβαίως τὴν γνωρίζεις.
Λέγεται «Παράδοσις». Τὰ ἔθιμα, τὰ ἤθη κλπ λέγονται «πατροπαράδοτα» ἀκριβῶς γιὰ αὐτόν τὸν λόγον ποὺ νομίζεις ὧ δύσμοιρη πὼς ἔχεις τὴν δύναμιν νὰ ἀπαξιώσεις.

Μάλιστα δέν ὁμοιάζουμε μόνον ὀπτικῶς. Ὁμοιάζουμε καὶ μετρικῶς δεδομένου ὅτι ὁ δεκαπεντασύλλαβος εἶναι τὸ ἐθνικό μας μέτρο ἀπ΄ ἄκραν σ’ ἄκραν τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Στὴν περίπτωσιν τῆς κυρίας μόνον μία ἀπάντησις ἀρμόζει. Ὁ μῦθος τῆς ἀλώπεκος μὲ τὴν κομμένη οὐρά. Προφανῶς κάποιος μαῦρος ἔκοψεν τὴν οὐράν τῆς ξανθοβαμμέννης ἀλεπούς καὶ προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείσει ὅτι χωρίς οὐρά εἶναι καλλίτερα.

Ἡ οὐσία εἶναι ὅτι τὰ ἔχουν χαμένα. Δέν ξέρουν ἐάν πρέπει ἤ ὄχι νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν συνέχειαν τοῦ γένους.
Τὸ γένος ὅμως έπεβίωσεν μέσα στοὺς αἰῶνες ἀκριβῶς γιατί εἴμαστε ἀνέκαθεν φυλετιστές καὶ ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος κρίνοντες μᾶλλον ὀρθῶς οἱ πρόγονοι μας ἦταν φυλετιστές.

Ἐμεῖς τῆς εὐχόμαστε νὰ γεννήσει τὸν Μαυροκιτσόπουλο ποὺ θέλει, νὰ τῆς βγεῖ μικροτσούτσουνος, κοντός, κατάμαυρος με πλακουτσωτή μύτη καὶ μὲ ἕναν κώλο δύο ἐπί δύο. Φυσικά νὰ εἶναι καὶ ἀδελφή.

Ἀς καμαρώσομεν τὸ ἤθος τῆς σεμνᾶς ἠθοπαραποιοῦ.

Ὅλα ἐδῶ πληρώνονται

Κουφᾶλες Γᾶλλοι,
τί τὴν περάσατε ὡρέ τὴν Νέμεσιν; Κάποια ἀνύπαρκτον θεότηταν;

Ἡ Νέμεσις κουφᾶλες Γᾶλλοι εἶναι πραγματική Θεά καὶ δέν ξεχνᾷ ποτέ τὰς Ὕβρεις.

• Ἐσεῖς δέν εἴσαστε αὐτοί ποὺ μᾶς προδόσατε στὴν Μικρασιατική ἐκστρατείαν;
• Ἐσεῖς δέν κατακλέψατε τὰ ἀρχαῖα μας μὲ τὸν περίφημον στρατόν τῆς ἀνατολῆς;
• Ἐσεῖς δέν ὑπονομεύσατε τον Ἐθνικόν διχασμόν ὅταν ἐβομβαρδίζατε τὰς Ἀθήνας;
• Μήπως δέν ἤσασταν παρόντες καὶ στὴν μεγάλη φωτιά τῆς Θεσσαλονίκης;

Μᾶς ἐπωλήσατε, μᾶς ξανεπωλήσατε, μᾶς προδόσατε, μᾶς πουλούσατε μετά ὅπλα για να προστατευτούμε ἀπό τὸν σύμμαχο σας Κεμάλ. Δικός σας σύμμαχος ἦταν ὁ Μουσταφά Κεμάλ, ἐμεῖς ὅμως ἀγοράζαμε ὅπλα ἀπό ἐσᾶς.
Ἐσεῖς ἐκάματε τὸν Κεμάλ ἀπό ἀντάρτη, διάδοχον τοῦ Σουλτάνου. Ἐσεῖς ἐδώκατε σάρκα καὶ ὀστά στὸ νεοτουρκικόν μόρφωμα.
Ἐσεῖς προδόσατε ἀκόμη καὶ τοὺς δικούς σας νεκρούς γιατί ὁ Κεμάλ τους ἐσκότωνεν στὰ Δαρδανέλια. ‘Ἐσκότωσεν χιλιάδες δικούς σας καὶ ἐσεῖς τόν ἐκάνατε ἀρχηγό κράτους.

Κουφάλες Γᾶλλοι, ἀκόμη καὶ σήμερα μᾶς προδίδετε, κατεστρέψατε τὴν οἰκονομία μας μαζί μὲ τους φίλους σας τοὺς Γερμανούς, τους Ἰταλούς καὶ τοὺς Ἄγγλους γιὰ νὰ ἀγοράζουμε ἀπό ἐσᾶς μέχρι καὶ γάλα.

Ὅμως ὅλα ἐδῶ πληρώνονται. Τὸ τίμημα τῆς προδοσίας εἶναι ἕνα πιάτον ποὺ τρώγεται πάντα κρύον.

Μᾶς προδόσατε ἀλλά ἡ χαρά σας οὐκί ἐκράτησεν γιὰ πολλά. Γιὰ ἐσᾶς βεβαίως 90 χρόνια μπορεῖ νὰ εἶναι πολλά, γιὰ ἐμᾶς ὅμως ποὺ μάθαμε νὰ μετροῦμε τοὺς αἰώνας ὡς ὤρας 90 χρόνια εἶναι ἀπλῶς στιγμαὶ.
Θα βλασφημεῖτε γιὰ αἰῶνες τὴν ὥραν καὶ τὴν στιγμήν ποὺ προδόσατε τοὺς φυσικούς προασπιστάς τῆς Εὐρώπης.  Ἐσεῖς μᾶς στερείσατε τὴν πατρίδα μας, τὴν Γαίαν τῶν προγόνων μας, νομίζατε ὅτι θὰ τὴν βγάζατε καθαρή;

Λουσθῆτε τώρα τὴν ἀγκάλην τῆς Νεμέσεως ποὺ νομίζατε κατακαημένοι ὅτι μέσα σὲ δύο-τρείς αἰώνες κάνατε καὶ πολιτισμόν, ἐσεῖς οἱ χθεσινοί βάρβαροι, οἱ προχθεσινοί πίθηκοι.

Θὰ παρακολουθοῦμε τὴν καταστροφή σας ἀπό τὸ φιλιστρίνι μας, πίνοντες τσάι καὶ καπνίζοντες ποῦρα, θὰ σᾶς ἀντιγράψουμε γιὰ πρώτη καὶ μοναδικήν φοράν στὴν ἱστορίαν μας, ὅπως κάνατε ἐσεῖς τότε ποὺ ἔσφαζαν τοὺς παπποῦδες μας, βίαζαν τις γιαγιᾶδες μας, ἐλήστευαν τὰς περιουσίας μας. Τότε ποὺ ἐδίωκὰν ἐμας ἀπό τὴν ἀρχαίαν ἡμῶν γαίαν, τοὺς βωμούς καὶ τὰ ἱερά μας.

Ὅλα ἐδῶ πληρώνονται.

.

Ελληνόφωνοι πληθυσμοί

Προσεχώς.

Τί πάει να πεί Ελληνόφωνοι πληθυσμοί;
Τί πάει να πει εξελληνισμένοι;

Ή Ελληνιστική περίοδος είναι από το 323 π.Χ. έως το 146 π.Χ. δηλαδή περίπου 177 χρόνια.
Η Ελληνιστική κοινή αναφέρεται στην περίοδο από το 300 π.Χ ώς το 600 μ.Χ.
Τι διάολο; Ο Αλέξανδρος αντί να πολεμάει έκανε τον γλωσσοδιδάσκαλο;
Οι διάδοχοι, οι επίγονοι κλπ δεν πολεμούσαν αλλά έστελναν γράμματα δεξιά και αριστερά;

Τι πάει λοιπόν να πει Εξελληνισμένοι λαοί;
Γιατί δεν είχαμε εκρωμαϊσμένους λαούς όταν η Ρωμαϊκή περίοδος διήρκησε από το 146 π.Χ. έως το 1453 μ.Χ.;

Δηλαδή ο Αλέξανδρος, οι διάδοχοι και οι επίγονοι κατάφεραν να εξελληνίσουν την μισή Μεσόγειον μέσα σε ελάχιστον χρόνον αλλά δεν κατάφεραν οι Ρωμαίοι να την εκρωμαΐσουν στον δεκαπλάσιον χρόνον;

Η απάντησις είναι πολύ απλή.
Δεν μιλάμε για εξελληνισμένους πληθυσμούς. Μιλάμε για πληθυσμιακή υπεροχή των Ελλήνων.
Συνεπώς δεν μιλάμε για αυτοκρατορία των Ρωμαίων αλλά για Ελληνική αυτοκρατορία υπό Ρωμαϊκή εξουσία.
Όλη η Μεσόγειος, από τις Ηράκλειες Στήλες μέχρι την Κασπία, την Αίγυπτο ήταν γεμάτη από Έλληνες οι οποίοι φυσικά ήταν Ελληνόφωνοι, Έλληνες γαρ.

Εξελληνίσθησαν μεν και άλλοι λαοί επειδή όμως ήταν μειονότητες και όχι επειδή κάποιος τους δίδαξε την Ελληνικήν και είδαν το φώς το αληθινόν.

Εάν η εξουσία ήταν ικανή να καθιερώνει γλώσσες, τότε σήμερα θα μιλούσαμε λατινικά.
Απεναντίας η πληθυσμιακή υπεροχή των Ελλήνων ανάγκασε την Ρωμαϊκή εξουσία να γίνει Ελληνόφωνη, διότι οι γλώσσες δεν καθιερώνονται με διατάγματα αλλά από την αγορά, δηλαδή από τον κόσμο, εκτός από την περίοδο της τουρκοκρατίας όπου είχαμε εκτουρκισμόν δια της βίας, της απομονώσεως και της φυσικής εξοντώσεως.

Εν αρχή ην το σπέρμα. Ελληνικά μιλούσαν οι Έλληνες που ήταν παντού. Η Ρώμη δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα σύστημα διαχειρίσεως της εξουσίας. Εξάλλου οι Ρωμαίοι δεν μας νίκησαν. Αυτονικηθήκαμε δια του διχασμού.

Το ερώτημα όμως παραμένει. Γιατί η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία δεν μπόρεσε να εκλατινίσει τους πληθυσμούς παρόλο που είχε στην διάθεσι της άπειρο χρόνο και πώς επί Ελληνιστικών χρόνων εξελληνίστηκαν τόσο μεγάλοι πληθυσμοί μέσα σε ελάχιστο χρόνο; Μήπως γιατί ήταν ήδη Έλληνες;

Προσεχώς.

Ιδέες και σχόλια δεκτά από τώρα.

Το συντομότερον ανέκδοτον

Κατά την άποψίν μας το συντομότερον ανέκδοτον είναι μονολεκτικόν. Τηρώντας όμως την παράδοσιν που το θέλει να αποτελείται από δύο λέξεις και δεδομένου ότι ο «Αλβανός Τουρίστας» μάς ετελείωσεν, ας δοκιμάσομεν κάτι που δεν τελειώνει και δεν αλλάζει ποτέ.

Το διαχρονικώς λοιπόν συντομότερον ανέκδοτον είναι:

Γερμανός χουβαρντάς.

Και μη χειρότερα (χωρίς λόγια)

«Οι βάρβαροι δεν θα ξανάρθουν απ‘τα σύνορα.
Τους εκπαιδεύουν οι σοφοί με τηλεόραση.
Κι οι ορδές τους απ‘τα παιδικά δωμάτια θα ορμήσουν.»
Π.Α. Σινόπουλος

 

«Δύο παιδιά της πρώτης γυμνασίου αυνανιζοντουσαν κρυφά στο τελευταίο θρανίο. Η διευθύντρια τους έδωσε πενθήμερη αποβολή, χωρίς να συγκαλέσει τον Σύλλογο, και την άλλη μέρα, στην ώρα της προσευχής, ανακοίνωσε την αποβολή και τον αυνανισμό σε όλο το σχολείο. Τα παιδιά αναγκάστηκαν να αλλάξουν σχολείο»

Ο φοιτητής με το λευκό ποινικό μητρώο

Από μητέρα γιατρό και πατέρα αγιογράφο προέρχεται ο 24χρονος Ανδρέας Μπουρζούκος. Όπως και ο Νίκος Ρωμανός, έτσι και αυτός δεν είχε απασχολήσει τις Αρχές και διαθέτει λευκό ποινικό μητρώο.

Μεγαλωμένος στα βορειοανατολικά προάστια, στον Χολαργό, μαζί με τις δύο αδελφές του, ο Μπουρζούκος είναι σήμερα φοιτητής σε σχολή στη Μυτιλήνη του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Από το περιβάλλον του δηλώνουν μάλιστα έκπληκτοι για την εμπλοκή του στη ληστεία. Σοκαρισμένος εμφανίζεται και ο Χρ. Ιωαννίδης, υπεύθυνος του προγράμματος Schooligans, ο οποίος υπήρξε καθηγητής του 24χρονου.

“Ήταν ευαίσθητος, ήταν έξυπνος, ή ταν ανήσυχος. Όχι, δεν άκουγε χέβι μέταλ. Άκουγε ροκ, άκουγε Χατζιδάκι, άκουγε Μότσαρτ. Όχι, δεν ήταν αντικοινωνικός. Ίσα ίσα, ήταν πολύ αγαπητός στους συμμαθητές του”, ανέφερε ο κ. Ιωαννίδης.
Πηγή: news247.gr

Ο Μύθος του Παραμυθιού

Μύθο χαρακτήρισε η κ. Ρεπούση τον χορό του Μεσολογγίου. Σαφώς και είναι.
Ο μύθος δεν είναι τίποτα λιγότερο από την προφορικώς μεταδιδόμενη ιστορία. Μύθος είναι ο λόγος, εξ ου και σε πολλές γλώσσες αποτελεί ρίζα των λέξεων που σημαίνουν στόμα (λ.χ. mouth στην αγγλικήν, Mündung εις την γερμανικήν*)
Ιστορική προφορική καταγραφή είναι ένας μύθος. Μύθος ήταν και ο Τρωικός Πόλεμος και η ίδια η Τροία μέχρι που ο Σλήμαν ανέσκαψε και βρήκε την «Μυθική» πόλι. Η αγράμματη Πόντια γιαγιά μου γνώριζε τον μύθο του Τρωικού πολέμου προφανώς από προφορικές αφηγήσεις που επέζησαν μέχρι τις ημέρες της.

Μήπως όμως οι ιστορικοί δεν βασίζουν πολλά από τα ευρήματα τους σε μύθους, σε προφορικές δηλαδή μαρτυρίες; Πώς λ.χ. ήξερε ο εξόριστος Θουκυδίδης τι έγινε στην Σικελία αφού δεν πήρε μέρος στην Σικελική εκστρατεία; Από προφορικές μαρτυρίες φυσικά. Το ίδιο έπραξε και ο Ηρόδοτος. Οι αφηγήσεις δεν είναι ψέματα απλώς εμπεριέχουν το στοιχείο του υποκειμενισμού, της υπερβολής και γενικότερα συναισθηματικά στοιχεία που με την πάροδο των ετών είτε διογκώνονται είτε το αντίθετο.

Όμως ο χορός του Ζαλόγγου δεν αναφέρεται σε ένα προ Χριστού γεγονός και συνεπώς οι όποιες αλλοιώσεις κατά την προφορική μετάδοση του γεγονότος δεν θα μπορούσε να είναι μεγάλες. Τι να κάνουμε όμως; Δεν υπήρχε κάποια μεγάλη και τρανή ιστορικός στον κύκλο του Ζαλογγείου Χορού να καταγράψει το συμβάν και να το επικυρώσει με την επιστημονική της πιστοποιημένη εγκυρότητα.
Ίσως εάν στο Ζάλογγο χόρευε και η Ρεπούση και εάν προ της πτώσις της εις τον κρημνόν προλάβαινε να έγραφε τα όσα θα έβλεπε (οἶδα → ἵστωρ) να είχαμε μια πιο πιστοποιημένη μαρτυρία, αλλά από την άλλη δεν το βλέπω και πολύ πιθανόν σε αυτήν την υποθετική περίπτωσι η Ρεπούση-εν Ζαλόγγῳ χορευτής να επέλεγε τον θάνατον από τον ραγιαδισμό. Το πιθανότερον θα ήταν να παραδινόταν εθελοντικώς στον Αλή Πασά και εν συνεχείᾳ να τού προσέφερε τας επιστημονικὰς της υπηρεσίας προς την υποτίμησιν της αυτοθυσίας.

Αναφέρεται σε άρθρο των «Νέων»:

Σύμφωνα με την ιστορικό Βάσω Ψιμούλη, συγγραφέα του βιβλίου «Σούλι και Σουλιώτες» (Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών, 1998), «στη διάρκεια της διεξαγόμενης, σε στενωπούς και μονοπάτια του όρους, μάχης, μέρος των γυναικόπαιδων κατακρημνίστηκε, είτε απωθούμενο στην άκρη του γκρεμού από τους οπισθοχωρούντες μαχητές είτε με απόφαση των γυναικών να προτιμήσουν γι’ αυτές και τα παιδιά τους τον εκούσιο θάνατο παρά μια οδυνηρή αιματοχυσία και αιχμαλωσία». Ο καθηγητής Αλέξης Πολίτης, από τη σκοπιά του, δεν αρνείται το περιστατικό, αλλά κάνει λόγο για μυθοποιητική χρήση του την οποία εντοπίζει «στην εξιδανίκευση, στον χορό. Αυτό άλλωστε είναι το διαφορετικό και το εξαιρετικό, επειδή αυτοκτονίες απελπισμένων, ακόμη και ομαδικές, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο στην ανθρώπινη ιστορία»(«Ο χορός του Ζαλόγγου», στον τόμο «Μύθοι και ιδεολογήματα στη σύγχρονη Ελλάδα», Εταιρεία Σπουδών Σχολής Μωραΐτη, 2007). Σε όσους μάλιστα επικαλούνται το τραγούδι** «Εχε γεια καημένε κόσμε» ως απόδειξη του περιστατικού, σημειώνει ότι είναι δημιούργημα του 1908.

Καλά μας τα λέγει ο Αλ. Πολίτης (του Αριστοτελείου και της Σορβόνης και αυτός, όπως και η Ρεπούση) για το εν 1908 δημιούργημα (δεν έχω τις γνώσεις να επιβεβαιώσω την χρονολογία, συνεπώς την δέχομαι) όμως του διαφεύγει μια σημαντική λεπτομέρεια που ευτυχώς η ελληνική γλώσσα για ακόμη μια φορά αναδεικνύει. Αναφέρθηκε σε δημιούργημα (δῆμος+ἔργον). Μέχρι και εγώ έχω γράψει καμιά 50 τραγούδια όμως δεν τολμώ να τα παρουσιάσω ούτε καν στον εαυτό μου, πόσον δε μάλλον στον δήμο. Το να παρουσιάσεις ένα έργο στον δήμο δεν είναι απλή υπόθεσις. Η δημιουργία είτε ως έργον του δήμου είτε έργον προς τον δήμο, προϋποθέτει την συμμετοχήν του δήμου είτε ως δημιουργού είτε ως εμπνευστού.
Ας βγάλει η Ρεπούση ένα τραγούδι που να αναφέρεται σε συνωστισμούς ή σε μύθους για να δούμε εάν θα έχει ανταπόκρισιν στον δήμο ή αν θα φάει την ντομάτα της ζωής της.

Από το 1803 που έλαβαν χώρα τα γεγονότα μέχρι το 1908 που δημιουργήθηκε το τραγούδι μεσολαβεί ένας αιών. 100 χρόνια θα πει κάποιος…ουάου. Μα εκατόν έτη δεν είναι τίποτα. Οι εμπνευστές και οι αποδέκτες του δημοτικού τραγουδιού γνώρισαν τους παππούδες των έζησαν μαζί των, άκουσαν τας ιστορίας των. Μπορεί τα ιστορικά γεγονότα να αφορούν στιγμές και συγκεκριμένες χρονολογίες όμως οι ανθρώπινες ζωές δεν είναι στιγμές. Εδώ ο Αλέξανδρος  Μακεδών πιθανότατα μερικές δεκαετίες μετά συνάντησε στην Μικρά Ασία πολεμιστές που είχαν συμμετάσχει στην εκστρατεία μαζί με τον Ξενοφώντα και που δεν μπόρεσαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Δεν μετράνε οι χρονολογίες, οι γενεές είναι αυτές που έχουν μεγαλύτερη σημασία. Μπορεί δηλαδή το τραγούδι να δημιουργήθηκε έναν αιώνα μετά τα γεγονότα όμως ο μύθος ήταν ακόμη σε πρωτογενή φάση και οι σύγχρονοι των γεγονότων επηρέασαν με τον α’ ή τον β΄τρόπον την δημιουργία.

Αυτά βεβαίως συνέβαιναν την εποχή που ακόμη τα παιδιά δεν είχαν εμποτιστεί με το δηλητήριον του ανυπάρκτου «χάσματος των γενεών» (για το οποίον θα αρθρογραφήσουμε προσεχώς) και άκουγαν τις ιστορίες των παππούδων των, των πατεράδων των, χόρευαν μαζί τους στον κύκλο, τους έπιαναν απ΄το χέρι και δεν τους σιχαινόντουσαν, πήγαιναν μαζί στα πανηγύρια της εποχής και οι παππούδες καμάρωναν τα εγγόνια όπως τα εγγόνια καμάρωναν τους παππούδες και άκουγαν τις ιστορίες των με ανοιχτό το στόμα, μήπως και τους ξεφύγει κάποια λεπτομέρεια. Επειδή εμείς είμαστε η πρώτη γενεά που προσηλυτίστηκε στο αυθυποβαλλόμενο «Χάσμα των γενεών» δεν σημαίνει ότι αυτό υφίστατο  πάντοτε.

Ιστορικές αναφορές για τον Χορό του Ζαλόγγου υπάρχουν και στην αντίστοιχη σελίδα της Βικιπαιδείας όμως συστήνω στους αναγνώστες όταν επισκέπτονται την Βικιπαίδεια να κάνουν έναν κόπο και να ρίχνουν μια ματιά στο ιστορικό του κάθε λήμματος γιατί εκεί κρύβεται ο πόλεμος των προπαγανδιστών. Στο συγκεκριμένο λήμμα που ήταν ανενεργό για έναν περίπου χρόνο, ξαφνικά ενόχλησε η παράγραφος:

Το Ζάλογγο ως στόχος της “αποδομητικής σχολης” της Ελληνικής Ιστοριογραφίας

Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι περί το τέλος του 20ου και αρχές του 21ου αιώνα η αποσύνθεση των εθνικών ταυτοτήτων μέσω της αποσύνθεσης των εθνικών “αφηγήσεων” έγινε κυρίαρχο πρόταγμα της δυτικής ιστορικής και κοινωνιολογικής σκέψης, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τα έθνη της περιφέρειας (Καραμπελιάς, σελ. 10). Στην Ελλάδα η σχετική “σχολή” έχει ως κύριο στόχο την ιστορία των Σουλιωτών επειδή αυτοί καταλαμβάνουν κεντρικό ρόλο στην ελληνική ιστορική συνείδηση λόγω του μακρόχρονου αγώνα τους, επί δύο αιώνες, κατά των Τούρκων. Το Ζάλογγο, όπως και το Κούγκι κ.ά., αποτελούν λέξεις/σημαίνοντα που στο υποσυνείδητο των Ελλήνων ταυτίζονται με την αγωνιστική διάθεση της νεώτερης Ελληνικής ταυτότητας. Για τον λόγο αυτό επιχειρείται να πληγεί η αληθοφάνεια του γεγονότος και ο ηρωικός χαρακτήρας των ατόμων που σχετίζονται με αυτό.^[9]

την οποία και μόλις σήμερα βρέθηκαν κάποιοι να την διαγράψουν και να την ξαναδιαγράψουν. Τελικά ενοχλεί το Ζάλογγο, ίσως και επειδή δεν αφορά μόνον τους Τούρκους ως εχθρούς αλλά και τους Αλβανούς που ουδέποτε ήταν φίλοι μας.

Εν κατακλείδι ναι, είναι μύθος ο Χορός του Ζαλόγγου, όχι γιατί είναι ψέμα αλλά γιατί διεσώθη προφορικώς μέσα από την παράδοση, μέσα από τραγούδια και χορούς, δηλαδή είναι αληθινός πέρα ως πέρα, δεν ξέρω όμως εάν η Ελληνικότητα της κυρίας Ρεπούση είναι παραμύθι, μήπως δηλαδή υπάρχει ο αληθινός μύθος περί του Χορού αλλά το ψεύτικο παραμύθι περί της ελληνικότητος της διδάκτορος που δεν χάνει ευκαιρίαν να δηλητηριάζει την εθνική συνείδησι των Ελλήνων με την μέθοδο της σταγόνας, μέθοδος δηλαδή κατά την οποίαν το προπαγανδιστικόν δηλητήριον δεν χύνεται άπαξ σε μία μεγάλη δόσι αλλά σε μικρές τακτικές δόσεις ώστε ο εθνικός μας οργανισμός σιγά-σιγά να εθίζεται σε αυτό και να θεωρεί φυσική την ύπαρξιν του. Δεν έχει δηλαδή σημασία εάν αυτά που λέγει η Ρεπούση ή οποιοσδήποτε άλλος φιλέλλην*** έχουν υπόστασι ή όχι. Σημασία έχει ότι επιτελούν τον ρόλο της σταγόνας η οποία τακτικά πρέπει να εκχέεται στις φλέβες μας μέχρι να αρχίσουμε να αμφισβητούμε ακόμη και το αν είμαστε άνθρωποι ή ελέφαντες.

____________________________

* Ίσως και ο μούτος να έχει την ίδια ρίζα (λέω εγώ). Μούτος λέγεται σε κάποιες περιοχές ο άνθρωπος που δεν μπορεί να μιλήσει, ο μουγκός. Ας το ψάξουν αυτό οι ειδικοί αν διαβάζουν.

.

** Ιδού το τραγούδι:

.
*** Το συνθετικό φίλος έχει κυρίως καλή έννοια. Ακριβώς επειδή έχει καλή έννοια χρησιμοποιήθηκε είτε ειρωνικά είτε ως ευφημισμός κατά καιρούς. Λ.χ. στον Πτολεμαίο Β’ απεδόθη η προσωνυμία Φιλάδελφος γιατί αγαπούσε την αδελφή του. Φυσικά αυτό έγινε ακριβώς γιατί το «φίλος» είναι εξ ορισμού κάτι καλό.
Κανένας δεν θα τολμούσε να προσβάλει τον βασιλιάᾱυτοκράτορα-Φαραώ Πτολεμαίο λέγοντας τον λ.χ. αδερφόγαμο ή γαμάδελφον. Έτσι επέλεξαν δια της ειρωνείας ή διά του εξευμενισμού αντί να τον πούνε γαμάδελμφον να τον αποκαλέσουν Φιλάδελφον.
Στους Ορφικούς Ύμνους το επίθετο Παιδόφιλος αναφέρεται στην Ελευσινία Δήμητρα προφανώς με την καλή έννοια:

Δηώ, παμμήτειρα θεά, πολυώνυμε δαῖμον, σεμνὴ Δήμητερ, κουροτρόφε, ὀλβιοδῶτι, πλουτοδότειρα θεά, σταχυοτρόφε, παντοδότειρα, εἰρήνηι χαίρουσα καὶ ἐργασίαις πολυμόχθοις, σπερμεία, σωρῖτι, ἀλωαία, χλοόκαρπε, ἣ ναίεις ἁγνοῖσιν Ἐλευσῖνος γυάλοισιν, ἱμερόεσσ᾽, ἐρατή, θνητῶν θρέπτειρα προπάντων, ἡ πρώτη ζεύξασα βοῶν ἀροτῆρα τένοντα καὶ βίον ἱμερόεντα βροτοῖς πολύολβον ἀνεῖσα, αὐξιθαλής, Βρομίοιο συνέστιος, ἀγλαότιμος, λαμπαδόεσσ᾽, ἁγνή, δρεπάνοις χαίρουσα θερείοις· σὺ χθονία, σὺ δὲ φαινομένη, σὺ δε πᾶσι προσηνής· εὔτεκνε, παιδοφίλη, σεμνή, κουροτρόφε κούρα, ἅρμα δρακοντείοισιν ὑποζεύξασα χαλινοῖς   ἐγκυκλίοις δίναις περὶ σὸν θρόνον εὐάζουσα, μουνογενής, πολύτεκνε θεά, πολυπότνια θνητοῖς, ἧς πολλαὶ μορφαί, πολυάνθεμοι, ἱεροθαλεῖς. ἐλθέ, μάκαιρ᾽, ἁγνή, καρποῖς βρίθουσα θερείοις, εἰρήνην κατάγουσα καὶ εὐνομίην ἐρατεινὴν καὶ πλοῦτον πολύολβον, ὁμοῦ δ᾽ ὑγίειαν ἄνασσαν.

Σήμερα η παιδεραστία ονομάστηκε Παιδοφιλία. Αυτό πέρα από το γεγονός ότι αποτελεί κατάχρησιν και κακοποίησιν της Ελληνικής γλώσσας (μήπως θα είναι η πρώτη φορά; Εδώ έχουμε ταυτίσει τις Λεσβίες με την ανωμαλία ενώ είναι οι κάτοικοι της Λέσβου) ουσιαστικά δημιουργεί τις ακριβώς αντίθετες εντυπώσεις από αυτές που πρωτογενώς υποπτευόμαστε. Δεν κατηγορεί ο όρος «Παιδοφιλία» το αίσχος της παιδεραστία αλλά το ακριβώς αντίθετον. Υποσυνειδήτως το εξευμενίζει. Αντί να χαρακτηρίσουμε τον άνθρωπο-ζώο παιδοκάπηλο ή όπως αλλιώς, επέλεξαν οι «ειδικοί» έναν φιλικόν όρον (φίλος) που δεν χτυπάει τόσο άσχημα στα αυτιά μας. Δηλαδή ο όρος «παιδόφιλος» είναι πολύ πιο πονηρός από όσο νομίζουμε (θεωρώ) και θα έπρεπε αν είχαμε σοβαρό κράτος να απαιτήσουμε από την παγκόσμια κοινότητα να τον αλλάξει διότι δεν είναι δυνατόν η λέξις που εμπεριέχεται στην «Φιλοσοφία», την «φιλοπατρία» και σε ένα κάρο ακόμη λέξεις, να δαιμονοποιείται ή καλύτερα αφού δεν μπορεί να δαιμονοποιηθεί ο «φίλος» ουσιαστικά να αγγελοποιούνται τα ανθρώπινα κτήνη δια της καπηλεύσεως της «φιλίας».

Ίσως το καλλίτερο θα ήταν να υπήρχε ένα συμβούλιον Ελληνικής γλώσσης που να εδρεύει σε κάποιο ιστορικό σημείο της Ελλάδος, χωρίς την έγκρισιν του οποίου δεν θα μπορεί να κατοχυρωθεί κάποιος όρος στην διεθνή κοινότητα. Δεν είναι δυνατόν ο κάθε ανθέλληνας να κατασκευάζει γλωσσικούς όρους όπως γουστάρει. Αλλά είπαμε, αυτά προϋποθέτουν σοβαρό Ελληνικό κράτος.

Ἐπί τεσσαράκοντα ἡμέρας «Χριστός Ἀνέστῃ»

Ἔχω βαρεθῇ αὐτές τὶς ἡμέρες νὰ τὸ λέω σὲ γνωστούς καὶ φίλους, ἀς τὸ γράψω καὶ ἐδῶ γιὰ νὰ τὸ ξεκαθαρίσουμε. Μέχρι τὸν ἑορτασμόν τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δὲν λέμε οὔτε καλημέρα οὔτε καλησπέρα καὶ φυσικὰ…

…ΔΕΝ ΛΕΜΕ «Χρόνια Πολλά».

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ὀνομαστική ἑορτή παρά μονάχα γιὰ τοὺς Ἀναστασίους, δὲν εἶναι ἐπέτιος καὶ ἡ εὐχή «χρόνια πολλά» πέρα ἀπό ἄτοπος εἶναι καὶ ὑβριστική ὅταν λέγεται τόσον ἀπό τοὺς ἀθέους ὅσον καὶ ἀπό τοὺς χριστιανούς.

Γιὰ τοὺς μέν χριστιανούς τὸ «Χριστός Ἀνέστῃ» εἶναι κατά κάποιον τρόπον ὁμολογία πίστεως. Δέν εἶναι εὐχή τὸ «Χριστός Ἀνέστῃ» ἀλλά ἀποδοχή τῆς πίστεως ὅτι ὁ Χριστός Ἀνέστῃ, γιὰ αὐτό καὶ ἡ ἀπάντησις ἑτέρου χριστιανοῦ εἶναι «Άληθῶς ὁ Κύριος» ἤ «Ἁληθῶς Ἀνέστῃ».

Τὸ «χρόνια πολλά» ποῦ κολλάει;
Αὐτό δηλαδή εἶναι τὸ μόνον ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει; Νὰ ζήσουμε δηλαδή πολλά χρόνια;

Εἶναι βαρετόν νὰ λέμε ἐπί τεσσαράκοντα ἡμέρες «Χριστός Ἀνέστῃ» ‘ς τοὺς ἰδίους ἀνθρώπους;
Ὅποιος βαριέται νὰ εἶναι χριστιανός ἀς τὸ ὁμολογίσει στὸν ἐαυτόν του καὶ ἀς πάψει νὰ δηλώνει τέτοιος. Τί νὰ κάνουμε; Αὐτή εἶναι ἡ ὀρθόδοξη θρησκεῖα. Αὐτό ποὺ μᾶς κάνει Ὀθροδόξους δὲν εἶναι τὸ ἀρνί ποὺ ψήνουμε ἀλλά άκριβῶς αὐτό, ἡ πίστις στὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ. Τὸ «Χριστός Ἀνέστῃ» δηλαδή δὲν εἶναι πολυτέλεια ἀλλά δομικόν στοιχεῖον τῆς θρησκείας.

Γιὰ τοὺς δὲ ἀθέους ἡ ὑποκρισια εἶναι πολύ μεγαλύτερη. Θέλουν κάτι νὰ εύχηθοῦν ἀλλά δέν θέλουν νὰ ποῦνε «Χριστός Ἀνέστῃ». Μὰ πρὸς τί ἀλήθεια τὰ «χρόνια πολλά»; Ἀπό τὴν στιγμή ποὺ δέν πιστεύουν τότε γιατί εὔχονται σὲ μίαν ἑορτήν τὴν ὁποῖαν δέν πιστεύουν; Έφόσον δέν πιστεύουν στὴν ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχουν κάν λόγον γιὰ νὰ εὔχονται.

Καὶ γιὰ νὰ τὸ πᾶμε ἀκόμη μακρύτερα, δέν ἔχουν καν λόγον γιὰ νὰ ζητοῦν δώρον Πάσχα καὶ δώρον Χριστουγέννων.
Το τελευταίον βεβαίως ἀφιερωμένον σὲ ὅσους πιστεύουν ὅτι ΣΥΡΙΖΑ καὶ ΚΚΕ θὰ ἐπαναφέρουν τὰ δῶρα. Μὰ ἐν τῷ νῷ καὶ ἡ γνῶσις. Εἶναι δυνατόν οἱ ἐπαγγελματίες ἄθεοι τῆς ἀριστερῆς* νὰ ἐπαναφέρουν τὰ χριστιανικά δῶρα γιὰ τὴν κατάργησιν τῶν ὁποῖων τόσο δῆθεν-στεναχωρέθηκαν καὶ ἔχυσαν μαῦρο δάκρυ;

Συνοψίζω:
Ἤ λοιπόν κάποιος εἶναι Χριστιανός ὀρθόδοξος καὶ χαιρετίζει μόνον μὲ «Χριστός Ἀνέστῃ» γιὰ τεσσαράκοντα ἡμέρας ἤ δέν εἶναι καὶ ἀντιμετωπίζει αύτές τὶς τεσσαράκοντα ἡμέρες ὡς κοινές καὶ ὄχι ὡς ἑορταστικές ἡμέρες, δηλαδή δὲν εὐχεται τίποτε οὔτε κὰν πρὸς τοὺς ἑορτάζοντας Ἀναστασίους, Γεωργίους κλπ.

Ἀν μάλιστα κάποιος εἶναι καὶ ἄθεος καὶ ἐκπαιδευτικός λ.χ. , τότε δέν ἔχει κανέναν λόγον νὰ κάθεται στὸ σπίτι του γιὰ 15 ἡμέρες, ἀφοῦ αὐτό τὸ 15θήμερον εἶναι ἀργία μόνον γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους. Ἁς πάει στην ἐργασίαν του καὶ ἐάν λόγῳ ἀργιών δὲν ἔχει μαθητές ἤ φοιτητές γιὰ νὰ διδάξει…ε ἀς κάνει κάποιο μερεμέτι στὰ κτίρια, ἀς βάψει κανέναν τοῖχο ἤ ἀς καθαρίσει κάποιο ἀποχωρητήριον.

Καταλάβαμε μήπως τῶρα γιατί καταργήθηκαν τὰ δῶρα σὲ μισθούς καὶ συντάξεις;
Δέν ἦταν οἰκονομικόν τὸ ζήτημα ἀλλά θρησκευτικόν γιατί ἡ πολυπολιτισμική «κοινωνία» (χεχεχεχεχε!!! ἀνέκδοτο) ἔχει ἤδη ἀποφασισθεῖ καὶ σὲ αύτήν δὲν χωροῦνε θρησκευτικοῦ χαρακτήρος ἀμοιβές, μήπως καὶ στεναχωρηθοῦν οἱ ἈλβανοΠακιστανοΝιγηριανοΑφγανοί ἔποικοι ποὺ ὅλως τυχαῖως εἶναι ὅλοι μουσουλμᾶνοι.

Χριστός Ἀνέστῃ.
_________________

* Δέν θὰ πάψω νὰ τὸ λέω. Οἱ ὑποστηρικτές τῆς γλωσσικῆς ἀπλοποιήσεως δέν δικαιούνται νὰ χρησιμοποιοῦν τὸ «ἀριστερά». Ἡ ἀπλοποιημένη «ἀριστερά» εἶναι ἡ «ἀριστερή».

ΥΓ. Οἱ φίλοι ποὺ βλέπουν μὲ κακό μάτι τὴν ὀρθοδοξία γιατί ἐπεβλήθῃ στοὺς ἐθνικούς μὲ τὴν βία, ἀς σκεφτοῦν: Εἶναι τῶρα ἡ ὥρα νὰ λύσουμε ἕνα θρησκευτικό ζήτημα αἰώνων;
Σήμερα εἶναι ἡ στιγμή;
Δέν ἔχουμε ἄλλα προβλήματα;
Ἤ μήπως εἴμαστε ἑμεῖς ἐκείνη ἡ ἔξυπνη γενεά ποὺ θὰ βροῦμε τὴν λύσιν τὴν ὁποῖαν δέν ἔδωσαν τόσαι καῖ τόσαι γενεαί ἐπί 2.000 χρόνια; Τὸ ἔξυπνον πουλί ἀπό τὴν μύτη πιάνεται.
Προσοχή! Τὸ θρησκευτικό ζήτημα θὰ τὸ λύσουν ἄλλες γενεές στο μακρινό μέλλον. Ἑμεῖς ἔχουμε ἄλλη δουλειά νὰ κάνουμε. Γιὰ νὰ λυθεῖ τὸ θρησκευτικό ζήτημα (ἐάν ὑπάρχει τέτοιο) πρέπει πάνω ἀπό ὅλα νὰ ὑπάρχει Ἑλλάς καὶ γένος τῶν Ἐλλήνων, καὶ σήμερα ἡ θρησκεῖα ποὺ ἐνώνει τὸ ἔθνος μας εἶναι ἡ ὀρθοδοξία καθῶς ἡ ἐποχή τοῦ Θεοδοσίου ἔχει παρέλθει ἐδῶ καὶ 1700 χρόνια.