Περί πνευμάτων

Μας έχουν πρήξει τα ούμπαλα διάφοροι επιστήμονες με την προφορά των αρχαίων Ελλήνων, την ερασμιακή προφορά και άλλες εξυπνάδες.
Εγώ δεν το παίζω ούτε παντογνώστης ούτε καν γνώστης. Αμφισβητώ όμως τα πάντα, ακόμη και τον αέρα που αναπνέω. Τους ξέρουμε δα τους ανθρώπους και ξέρουμε επίσης ότι η ματαιοδοξία είναι ίδιον των ανθρώπων, όπως όμως επίσης και η βλακεία που έχει την τάση να κρύβεται πίσω από τον μικρομεγαλισμό.
Τέτοιοι βλάκες υπάρχουν παντού, ακόμη και στα πανεπιστήμια, ακόμη και στα ιερατεία της γνώσεως. Μπορεί τέτοιος βλαξ να είμαι και εγώ, ο αναγνώστης θα κρίνει.

Έχω όμως μια διαφορά σε σχέση με άλλους βλάκες. Είμαι Έλλην βλαξ και όχι “φιλέλλην” βλαξ. Δηλαδή ομιλώ την Ελληνική γλώσσα, έχω ακούσει γονείς, παππούδες και άλλους να την ομιλούν επίσης και μπορώ να συμπεράνω ότι και οι παππούδες μου ελληνικά άκουγαν από τους δικούς τους παππούδες κοκ.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν μιλάω για την βροχή όντας στεγνός αλλά ως βρεγμένος.

Μας έχουν πει λοιπόν ότι η δασεία αντιστοιχούσε σε ένα  ‘χχ’,  μια πνοή γιαυτό και οι ελληνικές λέξεις που δανείστηκαν οι βάρβαροι, γράφονται με ένα h μπροστά από το δασύ φωνήεν, λ.χ. hellas, helios, hypothesis, …
Εγώ την μόνη λέξη που αρχίζει από χάι και δεν είναι Ελληνική αλλά τουρκική με αραβική ρίζα είναι το χαϊβάνι. Ίσως λοιπόν το χαϊβάνι να γράφεται με δασεία (ἁιβάνι) γιατί έχουν πυκνώσει τελευταίως.

Αρχή αληθείας, η των ονομάτων επίσκεψις. Κάποτε πρέπει να μάθουμε να σκεπτόμαστε.
Τι σημαίνει δασεία; 
Δασύς είναι ο πυκνός, ο τραχύς, εξ ου και δάσος. Τόσο απλά.
Δασύ είναι αυτό που είναι πυκνό. Γιαυτό και τα σύμφωνα τ, κ, π έχουν αντίστοιχα δασύπνοα τα θ, χ, φ.
Και ποίο παρακαλώ είναι το αντίθετον του πυκνός; Αρύς μήπως; Δηλαδή ψιλός; Νά τη και η ψιλή!!!!

Δεν είναι κάποια μαγική λέξις η δασεία και η δάσυνσις, είναι απλή μουσική. Το ‘τ’ λ.χ. είναι στιγμιαίον. Δεν μπορούμε να πούμε ττττττττ παράγοντας μόνον έναν φθόγγο. Χαλαρώνουμε λοιπόν την πίεση της γλώσσης στους οδόντες, αφήνουμε λίγο αέρα να περάσει και παράγεται το θ, το οποίο είναι δασύ και εξακολουθητικό. Δεν μπορούμε δηλαδή να πούμε τττττ αλλά μπορούμε να πούμε θθθθθθ.

Ούτε φυσικά και το σύμφωνον είναι κάποια μαγική λέξις. Είναι αυτό που προσθέτει φωνές και διαρκεί λίγο, όσο λίγο διαρκεί η αλλαγή στην κατεύθυνσιν της κινήσεως ενός τοξαρίου πάνω στις χορδές μιας λύρας, όσο λίγο διαρκεί και ο ερεθισμός μιας χορδής σε μια κιθάρα. Αυτό κάνει το σύμφωνον. Εάν ο Ήλιος διαβάζονταν Χήλιος, τότε το Ἠ  δεν θα ήταν φωνήεν αλλά σύμφωνο ή και συλλαβή.

Οι επιστημονικοί δούλοι όμως της Οξφόρδης και του Κέμπριτζ επιμένουν ότι το δασύπνοο ‘θ’ αντιστοιχεί στο th, με χρονική διαφορά σαν δίψηφο, ότι δηλαδή οι αρχαίοι έλεγαν τχ.
Μα εάν το έλεγαν έτσι, πάλι δεν θα ήταν δασύ γιατί δεν μπορεί κάποιος να πει τχτχτχτχτχτ  και να θεωρηθεί σαν ένας φθόγγος.
Ομοίως και με το κκκ που δασύνεται (πυκνώνει δηλαδή) σε χχχχ και  με το ππππ σε φφφφφ.

Μα, λένε οι διάνοιες των πανεπιστημίων, οι Ρωμαίοι είχαν την δυνατότητα να γράψουν με f το φ, αλλά διάλεξαν το ph στα ελληνικά δάνεια.
Και γιατί αγαπητοί μου διαλέγετε το εύκολο για επιχείρημα και όχι το δύσκολο;
F όντως είχαν. Και h είχαν αντί για ch,
Θ είχαν; Δεν είχαν. 
Επομένως έβαλαν h στα Ελληνικά γράμματα για λόγους συμβολισμού και όχι ανάγκης. Ξεκίνησαν από το Θ (th) και αναγκάστηκαν να συνεχίσουν ομοίως και στα άλλα δασύπνοα σύμφωνα (ph, ch) για να υπάρχει συσχετισμός με τα αντίστοιχα σύμφωνα από τα οποία προκύπτουν.
Από το Θ να ξεκινήσετε αγαπητοί μου επιστήμονες όχι από το Φ. Μην κάνετε κουτοπονηριές.

Και γιατί δεν είναι τα β,γ, δ,ζ … κλπ επίσης δασύπνοα;
Διότι δεν είναι μόνον η εξακολουθητικότης το χαρακτηριστικό των δασυπνόων. Είναι κυρίως η πυκνότης.
Όταν λέμε λ.χ. ββββββ ο ήχος που παράγεται δεν είναι πυκνός, ούτε στο γγγ ούτε στο δδδδδ κλπ. Υπάρχει τρέμολο. Στα φ,χ,θ, όμως υπάρχει πραγματική συνέχεια και πολύ υψηλή συχνότητα επαναλήψεως. Είπαμε, δασύ: πυκνό.

Πάμε και στα φωνήενταααα!!!
Καταρχήν φωνήεν δεν είναι ο φθόγγος, ο ήχος δηλαδή. Φωνήεν είναι το γράμμα, δηλαδή το σύμβολο. Αν ήταν ο ήχος δεν θα τα λέγαμε φωνήεντα αλλά φωνές απευθείας.
Εμείς, οι σύγχρονοι Έλληνες μπορεί να είμαστε πανίβλακες, αλλά σε αυτόν τον τόπο ζούσαν έξυπνοι άνθρωποι μέχρι προσφάτως. Εάν ήθελαν να πούνε φωνές θα έλεγαν φωνές. Φωνήεν επίθετο και ίσως και μετοχή και χαρακτηρίζει τα γραμμάτα. ΤΟ φωνήεν, ουδέτερο είναι, όχι Ο φωνήεν ούτε Η φωνήεν. Επομένως αναφέρεται στα γράμματα.

Τα γράμματα που φωνάζουν. Αυτό σημαίνει φωνήεν.

Και τα γράμματα που φωνάζουν, τα φωνήεντα δηλαδή είναι επτά (7) και όχι πέντε (5).
Επομένως ή το ινστιτούτο πρέπει να αλλάξει την κεφαλίδα στα σακουλάκια της νέας γραμματικής από φωνήεντα σε φωνές ή εφόσον αναφέρεται σε φωνήεντα, αυτά είναι τα γράμματα και είναι επτά.

Εγώ λοιπόν είμαι πόντιος. Άλλος είναι κρητικός. Άλλος πάλι είναι Κερκυραίος, άλλος Κύπριος. Αποστάσεις τεράστιες. Η έκτασις που κατελάμβανε ο Ελληνικός κόσμος, ακόμη και επί οθωμανοκρατίας, ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Εάν σχημάτιζε ο Ελληνικός κόσμος αντίστοιχο κράτος, θα είχαμε το μεγαλύτερο κράτος στην Ευρώπη.
Πότε;
Σε μία εποχή χωρίς κινητά* τηλέφωνα, χωρίς λεωφορεία, χωρίς ταξί, διαδίκτυο, τράμ, τρόλεϊ κλπ. Κι όμως μέσα σε αυτόν τον τεράστιο κόσμο χωρίς πολλές επαφές και χωρίς συστηματική επικοινωνία υπήρχε κοινή προφορά λέξεων.

Ας ξεκινήσουμε από το πιο βασικό φωνήεν που “οπλίζεται” με δασεία. Το άρθρον ‘ὁ’. προσέξτε, δεν μιλάμε για καμία λέξιν λογίαν, αλλά για ένα άρθρον.
Άκουσε κάποιος από εμάς Κρητικό ή Θράκα ή Κερκυραίο ή Πόντιο ή Κύπριο να λέει: χο άνθρωπος; χη γυναίκα;

Ας δούμε εδώ τις δασυνόμενες λέξεις και ας αγνοήσουμε τις επιστημονικές. Ας πάρουμε δηλαδή μόνον τις λέξεις της καθημερινότητας. Αυτές που μιλούσαμε και στο τελευταίο χωρίο του Πόντου, στο ψηλότερο χωρίο του Ολύμπου κοκ.

Έχει ακούσει κάποιος κάποιον να κάνει τάμα σε χάγιο; Να είναι χαπαλός; Ξύπνησε κάποιος κάπου από το φως του χήλιου; Ερωτεύτηκε κάποιος μια χωραία γυναίκα; Πίστεψε κάποιος χέναν (ἓναν) θεόν;

Η δασεία δεν είναι φθόγγος. Είναι οπλισμός όπως οπλισμός είναι και μια δίεση σε μία νότα. Ενισχυτικό δηλαδή του αρκτικού φωνήεντος. Απλώς δηλαδή πυκνώνει το φωνήεν. Στην ουσία δίνει έμφασιν. Δίνει δηλαδή λίγο περισσότερο χρόνο στο φωνήεν να ακουστεί και δεν του βάζει ένα χ μπροστά. Σαφώς και όταν ξεκινάμε να ομιλούμε, παράγουμε και χχ και εεε και ααα και γκούχου γκούχου αλλά αυτό δεν είναι η δασεία.

Εάν όμως οι Οξφορδιανοί θέλουν να πιστεύουν ότι κατέχουν την αλήθεια μέσα από τις μελέτες τους, ενώ εμείς που μιλάμε και κληρονομήσαμε την γλώσσα μιλάμε λάθος, τότε το πρόβλημα δεν το έχουμε εμείς.
Σαφώς και σε κάποια πράγματα έχουν δίκαιο. Σαφώς λ.χ. και το η σε κάποιες περιπτώσεις και περιοχές προφέρεται μακρύ ε. Σε άλλες όμως προφέρεται α. Αυτό δεν το λένε, διότι θέλουν να χωρέσουν την άπειρη Ελληνική γλώσσα σε μερικά βιβλία. Αυτό δεν γίνεται. Η Ελληνική γλώσσα είναι μεγαλύτερη από τα βιβλία τους.

Και τώρα που είπα τις δικές μου βλακείες, ας ρίξει μια ματιά ο αναγνώστης στην κατά τη διεθνή βιβλιογραφία, προφορά των Ελλήνων. Δεν λέω ότι κατέχω την αλήθεια. Εγώ εν οίδα, ουδέν οίδα. Αλλά αυτές τις εξυπνάδες τις αμφισβητώ, μάλλον από βλακεία μου.

http://el.wikipedia.org/wiki/Προφορά_της_κλασικής_Αρχαίας_Ελληνικής_γλώσσας
http://www.greek-language.gr/greekLang/studies/history/thema_08/index.html

__________________________________
* ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Επίσης κάτι σημαντικό. Επίσης χωρίς μαζικά σχολεία, χωρίς δηλαδή οργανωμένο εκπαιδευτικό σύστημα που οποιοσδήποτε δήθεν σοφός θα μπορούσε να επηρεάσει την γλώσσα. Η εξέλιξις της ελληνικής γλώσσης έγινε με φυσικό τρόπο και ως εκ θαύματος, σε καμία περιοχή της ευρυτέρας Ελλάδος δεν προφερόταν h μπροστά από τα δασυνόμενα φωνήεντα.
Μα να μην έχει μείνει ούτε μισό κατάλοιπο από το περίφημο h της δασείας; Προφορικός ήταν κυρίως ο λόγος του λαού. Δεν τους έβαζε τιμωρία ο δάσκαλος, δεν υπήρχε γλωσσικός γενιτσαρισμός. Έστω λοιπόν και ένα h έπρεπε να έχει μείνει κάπου. Του πούστη! … ένα h ! Έστω για δείγμα.