Στα πλαίσια πάντα της απλοποιήσεως της γλώσσης ξεφτιλίστηκαν τα πάντα. Ένα από αυτά είναι και η κατάργηση προσδιορισμών αρσενικού γένους σε ονόματα θηλυκού γένους. Ας δούμε ορισμένα από αυτά.
Άκαιρη: Δηλαδή; Τι θέλει να πει ο ποιητής; Αυτή που δεν έχει καιρή; Η χωρίς καιρή; Είναι δυνατόν.
Σαφώς και δεν μπορεί να είναι άκαιρη μια λ.χ. ερώτησις. Μόνον άκαιρος μπορεί να είναι ή επίκαιρος.
Το αστείο είναι ότι οι βουλευτές του Λαϊκού Ορθοδόξου Συναγερμού, πέραν του ότι αυτοθαυμάζονται για τις πολλές επίκαιρες ερωτήσεις του Λ.Ορθόδοξου.Συν. στο κοινοβούλιο, υποπίπτουν σε δύο σφάλματα (αφού υποτίθεται ότι τάσσονται υπέρ της προστασίας της γλώσσης). Κάνουν δηλαδή επίκαιρες ερωτήσεις και δεν κατεβάζουν τον τόνο στο οθροδόξου.
Γενικώς με τους αρσενικού γένους προσδιορισμούς σε θηλυκά ονόματα γίνονται διάφορα λάθη που αναδεικνύουν τα δομικά προβλήματα της γλωσσικής απλοποιήσεως αφού η μία λέξις εκτοπίζει την άλλη, όπως γίνεται με την κατάργηση των επιρρημάτων σε -ως. Λέμε λ.χ. ανεξαρτήτου καιρικών συνθηκών. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό σφάλμα που προκύπτει από την σύγχυση του απλοποιημένου μυαλού μας. Όταν έχουνε μα κάνουμε με επιρρήματα τότε το σωστό είναι να μπαίνει η κατάληξις –ως, δηλαδή ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών (με ανεξάρτητον τρόπον), αφού το ανεξαρτήτου είναι γενική και όχι επίρρημα. Εάν όμως λέγαμε ανεξάρτητος τότε θα έπρεπε να κατεβάσουμε τόνο στο επίρρημα ανεξαρτήτως, κάτι που δεν εξυπηρετεί την προπαγάνδα που θέλει τον τόνο σταθερό.
Το ίδιο σφάλμα γίνεται σε πολλές άλλες περιπτώσεις όπως:
Άμεση, έμμεση: δηλαδή; Χωρίς μέση;
Το σωστό είναι άμεσος-έμμεσος αφού αναφέρεται σε έλλειψη μέσου και όχι σε απουσία μέσης. Έτσι πρέπει να μιλάμε για άμεσο δημοκρατία, έμμεσος φορολόγησις κλπ.
Μήπως όμως το ίδιο δεν κάνουμε με το έκτακτη, εύμορφη, άνιση, ίση κ.α. αντί των έκτακτος, εύμορφος, άνισος, ίσος;
Γιατί όμως έγιναν αυτές οι αλλαγές; Εκ του πονηρού έγιναν. Διότι μια λέξη εκτοπίζει μιαν άλλην ομόηχο λέξιν κατά την χρήσιν, δημιουργεί συγκρούσεις και επικρατεί τελικώς μία εκ των δύο. Και ποία επικρατεί; Αυτή της οποίου η ηχητικός αρμονίαν φαίνεται οικειοτέρα στο ακουστικό περιβάλλον που έχει ορίσει η συνήθεια, δια της γλωσσικής προπαγάνδας του εκπαιδευτικού συστήματος. Το φαινόμενον καλείται γλωσσικός γενιτσαρισμός.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η γλωσσική απλοποίησις δεν ήταν απλά μια καταγραφή των λέξεων όπως έφτασαν να χρησιμοποιούνται κατά τον 20ον αιώναν αλλά ήταν μια μηχανιστική διαδικασία, η οποία θα μας έφτανε σε σημείο να απαρνηθούμε δήθεν οικειοθελώς την υπερτρισχιλιετή γλωσσική μας συνέχειαν.
Ευτυχώς δηλαδή που είμαι ποντιακής καταγωγής και έχω συνηθίσει εκφράσεις όπως έμμορφος-άσχημος καρήν (γυναίκα), ασχημόπλαστος κλπ και μπορώ να πω μετά βεβαιότητος ότι η καθαρεύουσα δεν ήταν εξολοκλήρου κατασκευασμένη γλώσσα αλλά εμπεριείχε και πολλά ζωντανά στοιχεία, τα οποία σκότωσε ένα άλλο πραγματικό κατασκεύασμα, αυτό της απλοποιημένης νεοελληνικής.
Αυτά διότι υπάρχει γλωσσικός αυτοματισμός. Εάν πούμε έμμεσος φορολόγησις τότε πώς θα πάμε στην γενική; Θα αναφερθούμε αναγκαστικώς στα της εμμέσου φορολογήσεως (μόνη της πάει η γλώσσα, είναι αυτοματισμός) και όχι της έμμεσης φορολόγησης και αυτομάτως θα ψάξουμε να βρούμε την σύνταξη που να ταιριάζει στην όλη αρμονία.
Αυτά βεβαίως τα λέω εγώ, που μόλις και μετά βίας πρόλαβα να διδαχθώ λίγο από το πολυτονικό σύστημα. Ένα σημερινό παιδί ουδεμίαν σχέσιν έχει με αυτά τα ερεθίσματα, είναι εντελώς γενιτσαροποιημένο και είμαστε εμείς, η γενιά των 30-40 που πρέπει να επαναφέρουμε το Ελληνικό γλωσσικό περιβάλλον για να απαξιώσουμε την γλωσσική προπαγάνδα των τελευταίων 30 ετών. Το λέει εξ άλλου και η λέξις, γενίτσαρος=νέα γενιά. Κόβει τις σχέσεις με την ιστορικήν συνέχειαν και διαγράφει μίαν νέαν πορείαν. Τι θέλω να πω; Ότι ο χρόνος στενεύει. Εάν δεν επαναφέρουμε εμείς τα πράγματα στη σωστή των διάστασιν, το παιχνίδι θα τελειώσει λίαν συντόμως.
Στράβων Αμασεύς 
Περιμένεις πραγματικά ότι μπορεί να γίνει κάτι (οτιδήποτε κι αν είναι αυτό) ώστε να γυρίσουμε σε μια προηγούμενη μορφή της γλώσσας μας;
Πώς το εννοείς το να γίνει κάτι; Δεν πιστεύω στα κάτι που γίνονται, πιστεύω στα κάτι που κάνουμε. Εάν μια ομάς ανθρώπων αποφασίσει να μιλήσει σωστότερα ελληνικά τότε μπορεί να το καταφέρει. Όταν αναφερόμαστε στην γλώσσα αναφερόμαστε στους χρήστες της. Εάν οι χρήστες το αποφασίσουν όλα γίνονται.
Γιατί λοιπόν πιστεύω ότι αυτή η απόφαση θα έρθει; Γιατί η απλοποιημένη έκδοση της νεοελληνικής έχει πολλά δομικά προβλήματα και αδιέξοδα. Έχω στα σκαριά μια αντιστοίχηση του προφορικού λόγου με τις γλώσσες προγραμματισμού (δεν αναφέρομαι στο πασίγνωστο θέμα του λερναίου), όταν έχω χρόνο θα γράψω και για αυτό. Προς το παρόν θα πω αυτό. Όσο ο άνθρωπος γίνεται εξυπνότερος και πιο μορφωμένος τόσο θα εντοπίζει τις αδυναμίες της νεοελληνικής και θα ψάχνει να βρει τις λύσεις σε παρελθούσες μορφές της. Δεν θα είναι απλώς δηλαδή ζήτημα ρομαντισμού αλλά ζήτημα ουσίας. Και εγώ αυτά που γράφω κατά καιρούς δεν τα γράφω απλώς και μόνον διότι είμαι ρομαντικός αλλά γιατί πραγματικά πιστεύω ότι υπάρχουν γλωσσικά αδιέξοδα.
Κλείνω λέγοντας, ναι, πιστεύω ότι κάποτε θα οδηγηθούμε μπρος προς τα πίσω. Όχι από όλους αλλά από μια ικανή ομάδα ανθρώπων που θα αναζητήσουν τις λύσεις.
Μπορείς να πιστεύεις ό,τι θέλεις, καλέ μου Στράβωνα. Ωστόσο οι γλώσσες είναι ποτάμια που δεν γυρίζουν πίσω. Στο έχω ξαναπεί. Η ιστορία είναι αμείλικτη πάνω σ’ αυτό το θέμα.
Και η γνώσις είναι ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω. Η γνώσις συνδέεται με την γλώσσα και τον κώδικα επικοινωνίας. Επομένως η γνώσις δεν θα μείνει στον παραπόταμο της κατασκευασμένης και απλοποιημένης νεοελληνικής αλλά θα αναζητήσει τον δρόμο για τον Ελληνικόν ποταμόν. Δεν υπάρχει πίσω και μπρος, υπάρχει κατάλληλον και ακατάλληλον, πλήρες και μερικόν. Απλώς τυγχάνει στην παρούσα συγκυρία να είμαστε μερικοί και μάλιστα μερικοί χάριν της προπαγάνδας των τελευταίων 30 ετών.
Εξάλλου στους ποταμούς δεν υπάρχει μπρός και πίσω, υπάρχει μόνον το ψηλά και το χαμηλά, η διαφορά δυναμικής ενέργειας. Εάν λοιπόν θέλουμε να είμαστε στο ποτάμι και όχι στην λίμνη, εάν μας αρέσει το άθλημα της ποτάμιας κωπηλασίας, τότε πρέπει να ξεκινήσουμε από ψηλά, όσο πιο κοντά στην πηγή γίνεται.
Βρε, άλλο να προτιμάς κάτι μη πραγματοποιήσιμο και άλλο να πιστεύεις ότι μπορεί να συμβεί.
Τελικά, συμβαίνουν και τα δύο ή μόνο το πρώτο;
Η γλωσσική προπαγάνδα συντελείται απροκάλυπτα τα τελευταία 30 χρόνια.
Πώς λοιπόν θα μπορέσει η γενιά των 30-40 να την απαξιώσει;;;
Δυστυχώς, δεν αρκεί πάντα η εξυπνάδα, η θέληση και η οξυδέρκεια.
Χρειάζονται, κυρίως, δύο άλλα συστατικά που τα φέρνει ο χρόνος.
Η πείρα και η γνώση.
Οι 30-40 έχουν δύο βασικότατα προβλήματα. Ένα γλωσσικό και ένα υπαρξιακό.
Το γλωσσικό, είναι ότι ΔΕΝ τους επετράπη να ακουμπήσουν την Αρχαία Ελληνική. Και οι προς τα 40, που την άγγιξαν φευγαλέα, απαλλάχθηκαν από αυτήν, σοσιαλιστικώς.
Έχασαν το πολυτονικό εκεί που το είχαν συνηθίσει σε κάποια τάξη του Δημοτικού, ΔΕΝ διδάχθηκαν Αρχαία στο Γυμνάσιο και όσοι ακολούθησαν Θετικές κατευθύνσεις, περιορίστηκαν σε μια εκτρωματική διετή διδασκαλία Αρχαίων στην Α και Β Λυκείου.
Το υπαρξιακό πρόβλημα αυτής της ευρύτερης γενιάς, είναι ότι της έχει γυρίσει τόσο πολύ ΤΟΥΜΠΑ την ζωή της ο Giorgos, που απλά, προσπαθεί να επιβιώσει.
Δεν είναι πιτσιρικάδες να το κόψουν από την αρχή με το σωστό πανί, ούτε ηλικιωμένοι για να κάνουν υπομονή.
Οπότε, αυτή η γενιά, με το τελευταίο που θα ασχοληθεί, θα είναι η γλώσσα.
Πρώτα τρώμε και μετά μιλάμε.
Πιστεύω λοιπόν (δυστυχώς) ότι στο μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι σε ένα νέο σύστημα.
Ένα νέο σύστημα, θα είναι καλύτερο από το -μη σύστημα- που λες.
Η ελληνική γλώσσα, τελειώνει, (ολοκληρώνεται) στο σημείο που ενώνεται η θάλασσα με τον ουρανό.
Αυτό, δεν λέγεται σε ένα παιδί. Είναι επικίνδυνο. Οπότε, προτιμώ ένα σύστημα που θα θέτει όρια και κανόνες.
Δεν επιτρέπεται να θεωρούμε γλωσσικά δύο πράγματα, εξίσου σωστά. Δεν γίνεται να ισχύει εξίσου : H αξιέπαινη προσπάθεια και η αξιέπαινος προσπάθεια.
Δυστυχώς, πολύ δυστυχώς, το λέω και πιέζομαι, πρέπει να μπουν όρια, κανόνες και απαντήσεις στην διδασκαλία της γλώσσας. Μεμονωμένες προσπάθειες, το μόνο που παράγουν, είναι ελάχιστους σωστά ομιλούντες Έλληνες, ατάκτως ειρημένους.
Δεν είναι τυχαίον ότι το νέο ρεύμα ανθρώπων που ασχολούνται με την γλώσσα είναι κυρίως άνθρωποι των θετικών επιστημών. Αυτό γιατί η κλασσική φιλολογία τελμάτωσε. Στην ουσία δηλαδή μιλάμε για επιστροφή στην φιλοσοφία, με την ευρεία της σημασία. Αυτό σημαίνει ότι θα έρθει η ώρα της αναζητήσεως του ορθού λόγου, του λόγου που χειρίζεται τις έννοιες με δομημένο και αρμονικό τρόπο. Εγώ δεν είπα ότι η λαϊκή γλώσσα θα επανέλθει σε παλαιότερες καταστάσεις αλλά ότι θα βρεθούν άνθρωποι οι οποίοι θα επιδιώξουν να στήσουν μια γλωσσικώς άρτια μικρή κοινωνία.
Ίσως να βολεύει να το δείτε αυτό σας προφητεία. Ακριβώς επειδή αυτή η ας την πούμε γλωσσική ελίτ, θα θελήσει να βγάλει την γλώσσα από τα βιβλία και να την περάσει στην πραγματική ζωή, και επειδή θα γνωρίζει ότι η γλώσσα πρέπει να είναι ζωντανή, δηλαδή να ομιλείται για να έχει υπόστασιν, θα προσπαθήσει να δομήσει μια κοινωνία σε ένα χωρίον, κωμόπολιν ή και πόλιν που θα αποτελέσει πυρήνα γλωσσικής επεκτάσεως.
Γιατί το λέω αυτό; Ας πάρουμε μια σημερινή μικρή πόλη στην οποία ομιλείται ένα ιδίωμα, λ.χ. τα ποντιακά. Γιατί χάνεται το ιδίωμα αυτό; Γιατί οι κάτοικοι αναγκάζονται να βγουν εκτός πόλεως για να εκφραστούν και κυρίως να σπουδάσουν. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι αυτό που αναγκάζει τα παιδιά να χάνουν την γλώσσα τους και να ταυτίζονται γλωσσικώς με τον μέσον όρον. Όμως ο μέσος όρος έχει ένα κουσούρι, δεν είναι σταθερός αλλά φθίνει διαρκώς με αποτέλεσμα τον γλωσσικόν εκφυλισμόν.
Εάν όμως αυτή η πόλη είναι μια νέα πόλη κυνηγών της γλώσσας, οι κάτοικοι της οποίας θα είναι μορφωμένοι, τότε ακόμη και τα παιδιά τους θα καλύπτουν τις γλωσσικές των ανάγκες εντός των τειχών άρα θα υπάρξει μια επάρκεια ως προς την γλωσσική έκφραση.
Ξέρω ότι θεωρείτε ακραία την υπόθεση, όμως πιστεύω ότι κάποτε (όχι μακρυά μας) θα βρεθεί μια τέτοια οργάνωση. Γιαυτό επομένως πιστεύω στο εκπαιδευτικό μη σύστημα, διότι μόνον το μη σύστημα θα επιτρέψει την ύπαρξη μιας τέτοιας κοινωνίας, που δεν θα είναι υποχρεωτικό να ξεκινήσει ως κανών, θα ξεκινήσει ως εξαίρεσις αλλά θα κατακτήσει τα πάντα.
Μπορεί μία τέτοια υπόθεση να φαντάζει ακραία, όμως πιστεύω ότι θα την αναζητήσουν τα ίδια τα ανθρώπινα μυαλά ως τρόπον εκφράσεως, διότι δεν ανέχονται όλοι να συνενοούνται με ούγκ και μούγκ. Για κάποιους δηλαδή η γλωσσική επικοινωνία είναι τέχνη και θα ψάξουν να εκφραστούν μέσα από αυτήν στο ύψιστο επίπεδο, όχι ατομικώς αλλά ομαδικώς.
Το ένστικτο μου λοιπόν λέει ότι έστω και με αυτόν τον ακραίο τρόπο, η γλώσσα μας θα επιστρέψει δυναμικοτέρα και ισχυροτέρα. Μπορεί αυτό να μην γίνει σε 10 χρόνια, μπορεί να γίνει σε 200 αλλά θα γίνει. Γιαυτό και εάν θυμάσαι στην ποιητικήν εμού απόπειραν έγραψα:
Κι όσοι ακολουθήσανε
την λήθης την πορεία
θα σβήσουνε δια παντός
από την ιστορία
Μα όσοι τ΄αναζήτησαν
τα του Διός παιδία
θα δοξαστούν και θα βρεθούν
στα Ηλύσια Πεδία
Για εμένα αυτό έχει και εσχατολογική υπόσταση, είναι σχεδόν ζήτημα πίστεως. Άλλοι πιστεύουν στον Αλλάχ, άλλοι στην δευτέρα παρουσία, άλλοι στην σοσιαλιστική ολοκλήρωση, άλλοι στην μετενσάρκωσιν, εγώ πιστεύω σε αυτό: κάποτε θα έρθει η στιγμή της γλωσσικής ολοκληρώσεως. Δεν ξέρω πως θα επέλθει αυτή η γλωσσική θέωσις, ούτε φυσικά το πότε. Ξέρω όμως ότι αυτό θα γίνει και για εμένα ευχή θα ήταν εάν έστω και μια μικρή μου φράση μείνει ζωντανή τότε. Αυτά είναι τα δικά μου Ηλύσια Πεδία.
-Εάν όμως αυτή η πόλη είναι μια νέα πόλη κυνηγών της γλώσσας, οι κάτοικοι της οποίας θα είναι μορφωμένοι, τότε ακόμη και τα παιδιά τους θα καλύπτουν τις γλωσσικές των ανάγκες εντός των τειχών, άρα θα υπάρξει μία επάρκεια ως προς την γλωσσική έκφραση-.
Aπλά: Μία νέα Σπάρτη , όχι πλέον (ή όχι μόνον) πολεμοχαρής, αλλά επικεντρωμένη ΚΑΙ στην γλωσσική επάρκεια. (Εντός των τειχών, πάντα).
Άν μπορούσαμε να ξαναφτιάξουμε την Σπάρτη και να εμφυσήσουμε στους κατοίκους της ΚΑΙ την γλωσσική πειθαρχία, θα είχαμε τον πρότυπο Καλλικρατικό δήμο….
Σεβασμός στην γλώσσα, προσήλωση στην άθληση, τιμή στην Πατρίδα, νομοτελειακά επιφέρουν ως αποτέλεσμα επάρκεια και ευτυχία. (Με την τελική έννοια του όρου).
Δεν ειρωνεύομαι, ούτε απαξιώνω το παραπάνω όνειρο. Ούτε κοροιδεύω την -προφητεία – σου περί μαζικής κοινητοποιήσεως ομάδας ανθρώπων που θα αποφασίσουν να δράσουν από κοινού.
Αυτό, αν συμβεί, θα είναι τόσο όμορφο και τόσο απρόσμενο που θα πετύχει μόνο και μόνο από την γνησιότητά του.
Όσο όμως θα αναπνέω, στην υπάρχουσα κατάσταση, θα προκρίνω ένα καινούριο σύστημα. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε ούτε 10, ούτε 200 χρόνια, με αντιλαμβάνεσαι.
Δεν έχω αποφασίσει ακόμα τι πρέπει να περιλαμβάνει, δεν ξέρω αν πρέπει να εντάξουμε εκ νέου το πολυτονικό, δεν ξέρω αν πρέπει απλώς και μόνο να μάθουμε στα παιδιά γραμματική ή ορθογραφία, δεν ξέρω εάν πρέπει να τραβήξουμε ένα τεράστιο Χ σε όλα αυτά και να τα ξεκινήσουμε από την αρχή, μαθαίνοντάς τους μόνο 10 λέξεις αλλά πονηρεύοντάς τα στο συντακτικό.
Δεν ξέρω.
Και χαίρομαι που δεν ξέρω, γιατί το ψάχνω καθημερινά.
Βλέπεις, για να φτιαχτεί ένα -νέο σύστημα- χρειάζεται ένας φιλόλογος, ένας μαθηματικός, ένας μουσικολόγος κι ένας Έλληνας….
Ε, συνήθως, κάποια από τις ειδικότητες αυτές, ή λείπει, ή σπανίζει….
Κάποια πράγματα αρκεί να ειπωθούν για να λειτουργήσουν ως καταλύτες εξελίξεων και ενώ κάτι μπορούσε αρχικώς να ομοιάζει απίθανον, μόνον με τον λόγο μπορεί να εξελιχθεί σε πιθανόν, σε βαθμόν μάλιστα που να συμπλέκονται οι επιθυμίες Θεών και ανθρώπων με τις προφητείες και να μην μπορείς να τις διαχωρίσεις, ενώ απεναντίας κάτι που είναι πιθανόν μπορεί να μετατραπεί σε απίθανον εάν δεν το αναφέρει κανείς.
Εν αρχή είν’ ο λόγος. Το ερώτημα επομένως δεν είναι το εάν θα γίνει αυτή η πόλις ή όχι, η πόλις θα γίνει. Το ερώτημα είναι: θα γινόταν αυτή η πόλις εάν δεν το έγραφα;
Περί θεών και προφητειών… κολοκυθόπιτα.
Περι πίστεως και πεποιθήσεων, ομοίως.
Δεν μπορώ να σχολιάσω τίποτα άλλο πάνω σ’ αυτό.
Καλή συνέχεια.
Ανώνυμε,
1ον: δεν ξέρω γιατί αλλά σε πιάνει διαρκώς το φίλτρο και σε βγάζει σπάμ. Αποτέλεσμα, καθυστερούν τα δημοσιευτούν τα σχόλια σου γιατί περιμένουν έγκριση. Ίσως εάν έγραφες ένα ότι νάναι όνομα ως σχολιαστής να ήταν καλύτερα,
2ον: Με έχεις για θρησκόληπτο;
Η προφητεία ετυμολογείται από το “πρό” και “φημί” =ισχυρίζομαι, λέγω, δηλ. ισχυρίζομαι [ότι ξέρω] εκ των προτέρων, προ-λέγω.
Στην ουσία η προφητεία είναι πρόβλεψις. Εάν έχεις στον νου σου τους Αβρααμοπροφήτες, συμφωνώ…κολοκυθόπιτα. Για εμένα οι προφητεία δεν είναι τίποτα παραπάνω από λογικοί συνειρμοί που απλώς προβλέπουν μια κατάσταση. Είναι δηλαδή πρόβλεψη ουσιαστικώς και κυριολεκτικώς.
Εάν τώρα αυτήν την πρόβλεψη την διανθήσουμε και με μερικά θεϊκά, ε αυτό εξαρτάται από το πως ορίζουμε τους Θεούς. Και πάλι εάν ορίζεις τους θεούς με τον Αβρααμικό τρόπο…πάλι κολοκυθόπιτα.
Εγώ ορίζω τους Θεούς ως συνιστώσες δυνάμεων, κοινωνικών, δυναμικής, ροπής κλπ.
Ουσιαστικά δηλαδή δεν βλέπω κάποιο όραμα, λέω αυτό που προβλέπω ότι κάποτε θα γίνει…και θα γίνει διότι ξέρω και ξέρεις τις ανάγκες των ανθρώπων και της σκέψεως των.
Η προφητεία λοιπόν ενίοτε λειτουργεί και ως υπομόχλιο για να γίνει κάτι που θα γινόταν ούτως ή άλλως για το α ή β λόγο. Όταν λοιπόν μιλάμε για προφητείες, ξέχνα τους ψευδοαβρααμοπροφήτες, μιλάμε για κανονική πρόβλεψη δια της λογικής που υπερβαίνει όμως τα χρονικά όρια του επιστημονικώς προβλεψίμου. Όταν η λογική ξεπερνά λοιπόν αυτά τα χρονικά όρια, δεν μπορεί να ονομαστεί επιστήμη, λέγεται πίστις.
…….
Αντιλαμβάνεσαι, θέλω να πιστεύω, ότι η απάντησή σου, προκειμένου να γίνει κατανοητή από ανθρώπινο όν, έτυχε ενδελεχούς συντακτικής αναλύσεως.
Κατόπιν τούτης λοιπόν και αφού οι λέξεις έλαβαν αρμονικώς η κάθε μια, τον ρόλο που επιθυμούσε για αυτές ο συγγραφέας, σου απαντώ ότι όχι, δεν θα γινόταν εάν δεν το έγραφες, γιατί η απάντησή σου, μετά την δέκατη όγδοη ανάγνωση, λειτούργησε όντως ως καταλύτης, ο οποίος μου εισήγαγε καινά δαιμόνια περί ταυτίσεως της πόλεως σου με το νέο σύστημα μου, εντεταγμένα σε έναν πολύ μικρό φυσικό χώρο για αρχή, του οποίου οι ιθύνοντες, θα γίνουν αμεσότατα κοινωνοί των δαιμονίων μου.
Είναι,όντως, τελικά εν αρχή ο λόγος.
Δεν σε θεωρώ θρησκόληπτο, ούτε είμαι σπάμμερ. Επίσης, δεν ασχολούμαι με θεούς ή δαίμονες.
Όταν μιλάμε για προβλέψεις και προφητείες, στην ουσία μιλάμε για πεποιθήσεις. Η ΕΜΥ προβλέπει ότι μπορεί να βρέξει, αλλά αυτό δεν είναι δεσμευτικό (σε αντίθεση με το δικό σου “προβλέπω ότι κάποτε θα γίνει…και θα γίνει διότι…”). Για να σε προλάβω, όταν εγώ λέω ότι η γλώσσα δεν γυρίζει πίσω, δεν πιθανολογώ ούτε προβλέπω ούτε εκφράζω κάποια πεποίθηση. Αυτό το ξέρω. Δεν αναφέρομαι σε κανένα μέλλον, αναφέρομαι στη δυναμική της γλώσσας και τίποτα άλλο. Απλά δεν υπάρχει κάποιος μηχανισμός που να οδηγεί σε κάτι τέτοιο.
Ο λόγος που είπα ότι δεν σχολιάζω περισσότερο σ’ αυτό, δεν είναι επειδή σε πέρασα για… θεούσο. Απλά εξέφρασες μια (ακραία, όπως την λες κι εσύ πιο πάνω) πεποίθηση/προσδοκία, την οποία δεν μπορώ ούτε να συμμεριστώ, ούτε να αξιολογήσω, οπότε… κολοκυθόπιτα! Μπορώ να μιλήσω για το αληθινό (ή ακόμα και για το αληθοφανές) αλλά δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να μιλήσω για το ευκταίο. Δεν ξέρω καν τι σημαίνει “μικρή, γλωσσικά άρτια κοινωνία”. Αν θες, ανάρτησε μια λεπτομερή υπόθεση, τι γλώσσα θα μιλάνε, με τι κριτήρια θα την κατασκευάσουν, πώς θα συνεννοούντε με τον υπόλοιπο κόσμο, πώς θα διατηρήσουν αυτή τη γλώσσα περιτριγυρισμένοι από τόσες άλλες, πώς θα εξυπηρετούνται οι ίδιοι από τη γλώσσα αυτή κτλ. Στα πλαίσια ενός φιλοσοφικού γυμνάσματος, μπορώ να μιλάω για ώρες!
Άντε, θα βάλω και όνομα, να μην με ψαρεύεις συνέχεια από τον σκουπιδοτενεκέ!
Πεποίθησις μου είναι ότι υπάρχει δεσμός αλληλεξαρτήσεως μεταξύ της πρόβλεψης και του προβλεπομένου αποτελέσματος, όταν βεβαίως αναφερόμαστε σε ανθρώπους (όχι σε φαινόμενα). Δηλαδή μια προφητεία δεν είναι απλώς ένας λόγος, έχει δυναμική απλώς και μόνον επειδή απευθύνεται σε άλλους ανθρώπους που είναι δέκτες.
Μερικά παραδείγματα:
1. Μαντείον προς Βύζαντα: θα κτίσεις την πόλη σου απέναντι από τους τυφλούς.
Ο Βύζας δεν έψαχνε να βρει τους τυφλούς. Όταν όμως του άρεσε η θέσις του μελλοντικού τότε Βυζάντιου θυμήθηκε τον χρησμό, που εάν δεν είχε δοθεί ίσως ο Βύζας να μην απεφάσιζε την συγκεκριμένη τοποθεσία. Δεν τον οδήγησε δηλαδή ο χρησμός, όμως στην κατάλληλη στιγμή ενεργοποιήθηκε εντός του νού του Βύζαντος ακριβώς διότι είχε ειπωθεί. Όλες οι πληροφορίες που δεχόμαστε μένουν κρυμμένες μέσα στο μυαλό μας.
2. Θυσίες πριν την μάχη: Φυσικά δεν επηρεάζουν την έκβαση της μάχης. Ας το σκεφτούμε όμως καλύτερα. Θα πολεμούσαν οι αρχαίοι στρατιώτες εάν δεν είχαν καλούς οιωνούς από τους οιωνοσκόπους; Μπορεί δηλαδή ο οιωνός από μόνος του να μην λέει τίποτα αλλά δημιουργεί δυναμική όχι ως οιωνός αλλά ως λόγος.
3. Σύγχρονες προφητείες (λ.χ. πατρός Παϊσίου). Το βλέπεις φαντάζομαι και δεν χρειάζονται πολλές περιγραφές.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι υπάρχει δεσμός μεταξύ λόγου και αποτελέσματος, γιατί ένας λόγος, μια ιδέα είναι στην ουσία ένα μικρόβιο, ένας ιός που κάπου θα επικαθίσει και θα βγάλει ρίζες. Καμία φορά δηλαδή ένας απλός λόγος είναι ένας καλός λόγος για να οδηγήσει σε ένα αποτέλεσμα που δεν θα το είχαμε εάν δεν λεγόταν αυτός ο λόγος.
Όσο πιο παράδοξος αυτός ο λόγος τόσο ισχυροτέρα η δύναμις του. Είπεν λ.χ. ο Αβραάμ ότι μίλησε με τον Θεό. Ε και; Χεστήκαμε. Ένας ακόμη τρελός. Όμως η παράνοια του Αβραάμ κατέκλεισε τον κόσμο. Είπε ο Μωυσής ότι του έγραψε ο Θεός 10 εντολές σε μια πλάκα και από αυτό δημιουργήθηκε μια ολόκληρη θρησκεία, έτσι απλά, χωρίς αποδείξεις χωρίς τίποτα.
Εγώ λοιπόν δεν εκφράζω μόνον μια επιθυμία, αλλά κοινωνώ αυτήν μου την επιθυμία. Και επειδή την κοινωνώ, είμαι σίγουρος (πεποίθηση είναι αυτή) ότι κάποτε θα γίνει. Την δε μορφήν της γλώσσης θα την σκεφτούν εκείνοι που θα δημιουργήσουν την πόλιν, θα καταλάβουν μόνοι τους τι να κάνουν.
Μέγιστες ανοησίες -συγγνώμη κιόλας. Φιλική συμβουλή: Μην βλέπεις ιδεολογικά το θέμα της γλώσσας. Ακόμα κι αν υπήρξε ιδεολογικό (και συνεχίζει να υπάρχει ακόμα βέβαια) δεν αναιρεί το γεγονός πως κάθε γλώσσα είναι πάνω από όλα σύστημα. Αλίμονο να λέμε πως υπάρχουν στη γλώσσα αδιέξοδα.
Μὲ τὴν ἐπισήμανση ὃτι ἡ Ἑλληνική γλῶσσα δὲν ἒχει ἓνα καὶ μόνον σύστημα.